Inkardynacja – przypisanie (przynależność) duchownego do konkretnej instytucji kościelnej, jak diecezji, zgromadzenia zakonnego, etc.

Kodeks prawa kanonicznego wymaga, aby każdy duchowny posiadał przydział do służby w jednostce administracji kościelnej. Dzięki temu każdy duchowny ma własnego ordynariusza.

W Kościele katolickim przynależność do stanu duchownego oraz inkardynację otrzymuje się poprzez przyjęcie święceń diakonatu, więc każdy diakon i prezbiter podlega władzy zwierzchnika (biskupa lub wyższego przełożonego) kościoła partykularnego, prałatury personalnej, instytutu życia konsekrowanego lub innego stowarzyszenia, które ma zdolność inkardynacji^[1].

Duchowny inkardynowany do danego Kościoła partykularnego może zmienić swoją przynależność, jeśli od swojego biskupa lub wyższego przełożonego uzyska akt ekskardynacji, a przełożony kościoła partykularnego, do którego duchowny chce przejść, wyda stosowny akt inkardynacji. Udzielona w ten sposób ekskardynacja osiąga skutek prawny dopiero w momencie wydania aktu inkardynacyjnego^[2].

Możliwość uzyskania inkardynacji mocą samego prawa wprowadził kodeks prawa kanonicznego z 1983 roku. Ten sposób inkardynacji jest określony w kanonie 268, §1. Duchowny posłany do posługi w innym kościele partykularnym po upływie pięciu lat uzyskuje inkardynację w kościele, do którego się przeniósł, jeśli wyrazi pisemnie taką wolę zarówno wobec biskupa goszczącego, jak i własnego. Jeśli po otrzymaniu pisma żaden z przełożonych w ciągu czterech miesięcy nie zgłosi sprzeciwu, inkardynacja dochodzi do skutku^[2].