Konkurs Piosenki Eurowizji 2014

#JoinUs^[1]

B&W Hallerne, hala w której odbyły się koncerty półfinałowe i finałowy, z logiem i sloganem konkursu w 2014.
Informacje ogólne
Półfinały	6 maja 2014 8 maja 2014
Finał	10 maja 2014
Miejsce	B&W Hallerne, Kopenhaga (Dania)
Nadawca	DR
Prowadzący	Nikolaj Koppel Pilou Asbæk Lise Rønne
Informacje dodatkowe
Kierownik wykonawczy	Jon Ola Sand (EBU) Pernille Gaardbo (DR)
Producent wykonawczy	Jan Lagermand Lundme
Uczestnicy
Powrót	Polska  Portugalia
Rezygnacja	Bułgaria  Chorwacja  Cypr  Serbia
Łącznie	37 reprezentacji
Mapa uczestników                        Państwa zdyskwalifikowane z udziału w finale.
Głosowanie
Zwycięzca	Austria
Reprezentant	Conchita Wurst
Piosenka	„Rise Like a Phoenix”
Tekst i muzyka	Charly Mason, Joey Patulka, Ali Zuckowski, Julian Maas
Występ otwarcia Pierwszy półfinał „Only Teardrops” w wykonaniu Chóru Europy i Emmelie de Forest[2] Drugi półfinał Występ taneczny do utworu „Jalousie” Jacoba Gade’a[3]
Występy interwałowe Pierwszy półfinał „Brzydkie kaczątko” (występ taneczny do muzyki Benta Fabrica w aranżacji Mike’a Sheridana[5]) Drugi półfinał „Sea of Flags” w wykonaniu australijskiej wokalistki Jessiki Mauboy[6] Finał „Rainmaker” w wykonaniu Emmelie de Forest i 26 finalistów[4]
Konkurs Piosenki Eurowizji
◄ 2013 2015 ►
Multimedia w Wikimedia Commons

59. Konkurs Piosenki Eurowizji został rozegrany 6, 8 i 10 maja 2014^[7] w B&W Hallerne w Kopenhadze^[8] dzięki wygranej Emmelie de Forest, reprezentantki Danii podczas konkursu w 2013^[9]. Był to trzeci konkurs zorganizowany przez duńskiego nadawcę radiowo-telewizyjnego DR, po konkursach w 1964^[10] i 2001^[11]. Koncerty konkursowe prowadzili Nikolaj Koppel, Pilou Asbæk i Lise Rønne.

Zwycięzcą finału została drag queen Conchita Wurst, reprezentantka Austrii z utworem „Rise Like a Phoenix” autorstwa Charly’ego Masona, Joeya Patulki, Ali Zuckowskiego i Juliana Maasa, za który zdobyła 290 punktów^[12].

Kopenhaga

Lokalizacja Kopenhagi w Danii

Dzięki wygraniu poprzedniego konkursu przez Emmelie de Forest, reprezentantkę Danii, prawo do organizacji konkursu w 2014 otrzymał duński nadawca publiczny DR. We wrześnii 2013 ogłosił, że miastem-gospodarzem konkursu będzie Kopenhaga^[8], a wszystkie trzy koncerty konkursowe odbędą się w B&W Hallerne, w byłym porcie Refshaleøen. Miejsce było wyremontowane na potrzeby konkursu, a otaczająca halę przestrzeń została nazwana Wyspą Eurowizji (ang. Eurovision Island)^[8][13].

Pod koniec sierpnia Prezydent Kopenhagi, Frank Jensen, oświadczył, że na odrestaurowanie terenu zostanie przeznaczone 40 milionów koron duńskich. Wyznał również, że w związku z wyborem stolicy Danii na Zieloną Stolicę Europy celem miasta będzie zorganizowanie najbardziej ekologicznego konkursu w historii^[14].

Kandydaturę do zorganizowania 59. Konkursu Piosenki Eurowizji złożyły władze pięciu duńskich miast^{[7][15][16][17][18]}. Najpierw zaproponowano stadion Parken w Kopenhadze^[19] oraz arenę Jyske Bank Boxen w Herning^[19][20][21], z czasem pojawiły się kolejne oferty: władze Fredericii zgłosili halę Messe C^[8][22][23], a Aalborga – obiekt Gigantium^[24][25]. Piątym miastem rywalizującym o tytuł organizatora konkursu został Horsens z areną Fængslet, na której terenie wcześniej funkcjonowało więzienie^{[26][27][28][29]}.

    Kandydatura zwycięska

Nadawca DR zastrzegł w regulaminie, że miasto powinno dysponować co najmniej trzema tysiącami miejsc w pokojach hotelowych. Z tego powodu 17 czerwca 2013 władze Aalborga wycofały swoją kandydaturę, posiadając jedynie 1600 miejsc noclegowych^[33][34][35].

19 czerwca upłynął termin nadsyłania zgłoszeń do organizowania konkursu^[33]. Tego samego dnia władze Kopenhagi podały do wiadomości kolejne dwie areny, które zaproponowano do zorganizowania weń konkursu: DR Byen^[36][37] i B&W Hallerne^[38][39].

Nadawca DR wymagał, aby hala konkursowa mierzyła co najmniej 16 metrów i nie posiadała słupa, który mógłby utrudniać widzom oglądanie. Z powodu braku odpowiedniej hali rezygnację ogłosiły władze Fredericii^[40][41]. Kilka dni później z udziału w przetargu wycofał się Anders Hørsholt, dyrektor generalny Parken Sport & Entertainment, wyjaśniając, że w tygodniach poprzedzających konkurs w Parken odbędą się wcześniej zaplanowane mecze piłkarskie^[42][43]. 2 września Europejska Unia Nadawców (EBU) ogłosiła, że 59. Konkurs Piosenki Eurowizji odbędzie się w B&W Hallerne w Kopenhadze^[8].

Producentem generalnym konkursu została Pernille Gaardbo^[44].

Głównym partnerem medialnym konkursu była krajowa sieć telekomunikacyjna TDC^[45]. Oficjalnym sponsorem koncertów została niemiecka firma kosmetyczna Schwarzkopf^[46], która współpracuje z organizatorami widowiska od 2009^[47].

20 września 2013 EBU poinformowała o modyfikacji zasad głosowania podczas 59. Konkursu Piosenki Eurowizji. Zgodnie z nimi nazwiska jurorów w każdym kraju miały zostać podane do publicznej wiadomości najpóźniej 1 maja 2014, tj. na kilka dni przed datą rozegrania pierwszego koncertu półfinałowego. W skład pięcioosobowej komisji jurorskiej musiał wchodzić profesjonalny muzyk, który nie zasiadał w komisji sędziowskiej podczas dwóch poprzednich konkursów. Tuż po koncercie finałowym opublikowane zostały rankingi sporządzone przez każdego z jurorów oraz oddzielne wyniki głosowania telewidzów oraz sędziów, które do tej pory były dostępne dopiero w połowie czerwca^[48][49].

Pod koniec listopada 2013 na oficjalnej stronie konkursu opublikowano wstępną grafikę^[50], a 18 grudnia – oficjalne logo 59. Konkursu Piosenki Eurowizji. Logotyp przedstawiał niebieski diament „mający wiele odsłon, prezentujący różnorodność i bogactwo, które zostaną zaprezentowane na scenie konkursowej”^[51][52]. Hasłem przewodnim konkursu został slogan #Join Us^[53].

4 lutego 2014 w budynku Odd Fellow Mansion odbyła się konferencja prasowa, podczas której ogłoszono, że konkurs poprowadzą: pianista, dziennikarz i dyrektor muzyczny Nikolaj Koppel, aktor Pilou Asbæk i prezenterka telewizyjna Lise Rønne^[54][55].

Pod koniec 2013 nadawca DR wystosował prośbę do Emmelie de Forest, zwyciężczyni konkursu w 2013, o napisanie oficjalnego hymnu 59. Konkursu Piosenki Eurowizji, nawiązującego do hasła przewodniego imprezy: #Join Us^[56]. Wokalistka, we współpracy z Jacobem Schackem Glæsnerem i Frederikem Soneforsem, stworzyła utwór „Rainmaker”, który został wydany w formie singla 21 lutego 2014^[57]. 8 lutego zaprezentowała go premierowo podczas finału maltańskich eliminacji do konkursu^[56]. Piosenka trafiła na 1. miejsce listy przebojów w Danii^[58] oraz na oficjalne listy w Niemczech, Irlandii, Szwajcarii i Wielkiej Brytanii^[59]. Singiel uzyskał certyfikat złotej płyty w Danii za osiągnięcie wyniku ponad 15 tys. sprzedanych kopii^[60][61]. Utwór został zaprezentowany przez de Forest oraz 26 finalistów podczas finału 59. Konkursu Piosenki Eurowizji^[4], a także został umieszczony na oficjalnej składance konkursu pt. Eurovision Song Contest 2014 Copenhagen^[62].

Aby uniknąć problemów ze sprzedażą biletów i doprowadzić do sprawiedliwej dystrybucji wejściówek w Szwecji i Norwegii, które znajdują się geograficznie blisko Kopenhagi, grupa referencyjna EBU zdecydowała, że kraje te będą występowały w różnych półfinałach. Szwecję przydzielono do pierwszego, a Norwegię do drugiego półfinału^[63].

Wszystkie kraje uczestniczące, poza tzw. „Wielką Piątką” (czyli Francją, Hiszpanią, Niemcami, Wielką Brytanią i Włochami) oraz gospodarzem (Danią), podzielono na 6 koszyków, biorąc przy tym pod uwagę, jak mieszkańcy tych państw głosowali w poprzednich konkursach^[64]. Losowanie przydzielające poszczególne kraje do półfinałów odbyło się 20 stycznia^[65].

Po premierze piosenki „Miracle” duet Paula Seling i Ovi został posądzony przez lokalne media o możliwe popełnienie plagiatu, a utwór porównano do przeboju „Neon Lights” Demi Lovato^[66][67]. Po premierze teledysku do piosenki hiszpańscy fani konkursu zwrócili uwagę na podobieństwo motywu tańca w deszczu, który pojawił się w klipie do piosenki „Dancing in the Rain” Ruth Lorenzo, reprezentantki Hiszpanii w finale Eurowizji 2013. Seling odparła zarzuty, mówiąc: Wątpię w to, że Alex [Ceausu, reżyser teledysku] usiadł i oglądał klipy zrealizowane do wszystkich piosenek konkursowych. (...) Pierwszy raz obejrzałam teledysk do piosenki Ruth dopiero po tym, jak kilku moich znajomych zwróciło mi uwagę na to, że zarówno my, jak i ona mamy w swoich klipach taniec w deszczu. Alex wpadł na pomysł, że woda będzie symbolem cudu życia. Sama tańczyłam w deszczu w programie »Dancing with the Stars« cztery lata temu, także... Nie wspominając już o tym, że kopiowanie konkurentów w konkursie byłoby absurdem^[68].

O naruszenie praw autorskich posądzono także zespół Twin Twin reprezentujący Francję. Po premierze piosenki „Moustache” zwrócono uwagę na wyraźne inspiracje utworem Stromae’a „Papaoutai”. Twórcy odparli zarzuty, twierdząc, że utwór z Francji powstał rok przed opublikowaniem przeboju Belga^[69][70][71].

Po finale konkursu zwycięska piosenka „Rise Like a Phoenix” Conchity Wurst została przyrównana do utworu Bon Joviego „Always”^[72][73].

Z powodu konfliktu zbrojnego między Ukrainą a Rosją rosyjskie reprezentantki – siostry Tołmaczowe – zostały „wybuczane” przez publiczność zarówno podczas swoich występów w półfinale i finale konkursu, jak i w trakcie ogłoszenia awansu Rosji do finału oraz przyznawaniu punktów przez rosyjskiego sekretarza w finale^[74][75][76].

Przed ogłoszeniem przyznania punktów reprezentacji Austrii sekretarz podający wyniki z Litwy – Ignas Krupavičius – wyjął maszynkę do golenia i nawiązał do wyglądu Conchity Wurst, mówiąc: „Teraz jest czas, aby się ogolić”. Prowadzący konkurs Nikolaj Koppel odpowiedział na uwagę słowami: „Czas na golenie? Chyba nie”. Komentarz Krupavičiusa został krytycznie odebrany także m.in. przez Grahama Nortona z BBC, który z kolei docenił Wurst za oryginalność i odwagę^[77].

Wyniki głosowania komisji jurorskiej z Gruzji zostały wycofane przez EBU z powodu podejrzenia członków o manipulację głosami przez sędziów. Wszystkich pięciu jurorów, tj. Giorgi Kuchianidze, Micheil Chelidze, Natia Choshtaria, Nino Chachava i Nana Dauszwili, przyznało identyczną liczbę głosów od pierwszego do ósmego miejsca, co – w ocenie EBU – było statystycznie niemożliwe. Zgodnie z rozporządzeniem organizacji wyniki z Gruzji zostały oparte wyłącznie na głosowaniu telewidzów^[78][79].

Po konkursie w polskich mediach zwracano uwagę, że przyjęty w 2009 system przyznawania głosów, uwzględniający głosy jurorów z danego kraju, wypaczał wyniki głosowania telewidzów. Gdyby brać pod uwagę wyniki głosowania telewidzów, Polska zajęłaby piąte miejsce ze 162 punktami na koncie, w tym m.in. z maksymalnymi notami (12 punktów) z Wielkiej Brytanii, Norwegii, Irlandii i Ukrainy. W przypadku Wielkiej Brytanii jurorzy sklasyfikowali polską propozycję na ostatnim miejscu, co doprowadziło do nieprzyznania ani jednego punktu z kraju^[80]. W odwrotnej sytuacji był zespół Firelight reprezentujący Maltę, który zajął szóste miejsce w głosowaniu jurorów, ale dopiero 24. miejsce w głosowaniu telewidzów.

Udział w 59. Konkursie Piosenki Eurowizji potwierdziło 37 europejskich nadawców publicznych^[65]. Do stawki konkursowej powróciły telewizje z Polski^[81] i Portugalii^[82], natomiast rezygnację z udziału w konkursie ogłosiły stacje z Cypru^[83], Chorwacji^[84], Serbii i Bułgarii^[85]. Do konkursu nie powróciły także telewizje z Andory^[86], Czech^[87], Luksemburga^[88], Maroka^[89], Monako^[90], Słowacji^[91] i Turcji^[92].

W 59. Konkursie Piosenki Eurowizji wzięło udział kilku wykonawców, którzy uczestniczyli w poprzednich konkursach. San Marino trzeci rok z rzędu reprezentowała Valentina Monetta^[93][94][95], zostając tym samym czwartym w historii wykonawcą, który wziął udział w trzech kolejnych konkursach^[96][97]. Reprezentanci Rumunii, Paula Seling i Ovi, wystąpili w barwach kraju podczas konkursu w 2010^[98].

Reprezentantkę Macedonii, Tijanę Dapčević, wokalnie na scenie wspierała jej siostra, Tamara Todewska, która uczestnczyła w barwach kraju w konkursie w 2008^[99].

Pierwszy półfinał odbył się 6 maja, wzięli w nim udział reprezentanci 16 krajów. Prawo do głosowania miały państwa uczestniczące w koncercie oraz trzy kraje mające zagwarantowany udział w finale, tj. Francja, Hiszpania oraz Dania (organizator)^[100]. Do finału awansowało 10 krajów z największą liczbą zdobytych punktów^[101].

L.p.[102]	Kraj	Język	Artysta	Piosenka	Miejsce[103]	Punkty[103]
1	Armenia[104]	angielski	Aram MP3[105]	„Not Alone”[106]	4	121
2	Łotwa[107]	angielski	Aarzemnieki[108]	„Cake to Bake”[108]	13	33
3	Estonia[109]	angielski	Tanja[110]	„Amazing”[110]	12	36
4	Szwecja	angielski	Sanna Nielsen[111]	„Undo”[111]	2	131
5	Islandia[112]	angielski	Pollapönk[113]	„No Prejudice”[113]	8	61
6	Albania[114]	angielski	Hersi[115]	„One Night's Anger”[115]	15	22
7	Rosja[116]	angielski	Siostry Tołmaczowe[117]	„Shine”	6	63
8	Azerbejdżan[118]	angielski	Dilara Kazimowa[119]	„Start a Fire”[120]	9	57
9	Ukraina[121]	angielski	Marija Jaremczuk[122]	„Tick-Tock”[122]	5	118
10	Belgia[123]	angielski	Axel Hirsoux[124]	„Mother”[124]	14	28
11	Mołdawia[125]	angielski	Cristina Scarlat[126]	„Wild Soul”[126]	16	13
12	San Marino[127]	angielski	Valentina Monetta[94]	„Maybe”[128]	10	40
13	Portugalia[129]	portugalski	Suzy[82]	„Quero ser tua”[82]	11	39
14	Holandia[130]	angielski	The Common Linnets[131]	„Calm After the Storm”[132]	1	150
15	Czarnogóra[133]	czarnogórski	Sergej Ćetković[134]	„Moj svijet”[135]	7	63
16	Węgry[136]	angielski	András Kállay-Saunders[137]	„Running”[137]	3	127

Legenda:

     Kraje zakwalifikowane do finału

Wyniki jurorów i telewidzów
Miejsce	Telewidzowie	Punkty	Jurorzy	Punkty
1	Holandia	130	Holandia	130
2	Węgry	103	Szwecja	125
3	Szwecja	96	Węgry	122
4	Armenia	96	Armenia	102
5	Ukraina	96	Azerbejdżan	94
6	Portugalia	65	Ukraina	88
7	Rosja	57	Czarnogóra	74
8	San Marino	49	Islandia	68
9	Islandia	43	Albania	64
10	Łotwa	38	Estonia	61
11	Belgia	31	Rosja	57
12	Czarnogóra	26	Łotwa	27
13	Azerbejdżan	15	San Marino	25
14	Estonia	13	Belgia	24
15	Albania	6	Mołdawia	24
16	Mołdawia	4	Portugalia	17

Drugi półfinał odbył się 8 maja 2014. Wzięli w nim udział reprezentanci 15 krajów. Prawo do głosowania miały państwa uczestniczące w koncercie oraz trzy kraje mające zagwarantowany udział w finale: Niemcy, Wielka Brytania i Włochy^[100]. Ostatecznie do finału awansowało 10 krajów z największą liczbą zdobytych punktów^[138].

L.p.[102]	Kraj	Język	Artysta	Piosenka	Miejsce[139]	Punkty[139]
1	Malta[140]	angielski	Firelight[141]	„Coming Home”[141]	9	63
2	Izrael[142]	angielski, hebrajski	Mei Finegold[143]	„Same Heart”[144]	14	19
3	Norwegia[145]	angielski	Carl Espen[146]	„Silent Storm”[146]	6	77
4	Gruzja[147]	angielski	The Shin i Mariko[148]	„Three Minutes to Earth”[149]	15	15
5	Polska[81][150]	polski, angielski[151]	Donatan i Cleo[151]	„My Słowianie – We Are Slavic”[151]	8	70
6	Austria[152]	angielski[153]	Conchita Wurst[154]	„Rise Like a Phoenix”[155]	1	169
7	Litwa[156]	angielski	Vilija Matačiūnaitė[157]	„Attention”[158]	11	36
8	Finlandia[159]	angielski	Softengine[160]	„Something Better”[160]	3	97
9	Irlandia[161]	angielski	Can-Linn (feat. Kasey Smith)[162]	„Heartbeat”[162]	12	35
10	Białoruś[163]	angielski[164]	Teo[164]	„Cheesecake”[164]	5	87
11	Macedonia[165]	angielski	Tijana[165]	„To the Sky”[99]	13	33
12	Szwajcaria[166]	angielski	Sebalter[167]	„Hunter of Stars”[167]	4	92
13	Grecja	angielski	Freaky Fortune (feat. RiskyKidd)[168]	„Rise Up”[168]	7	74
14	Słowenia[169]	angielski, słoweński	Tinkara Kovač[170]	„Round and Round”[170]	10	52
15	Rumunia[171]	angielski	Paula Seling i Ovi[98]	„Miracle”[98]	2	125

Legenda:

     Kraje zakwalifikowane do finału

Wyniki jurorów i telewidzów
Miejsce	Telewidzowie	Punkty	Jurorzy	Punkty
1	Austria	165	Austria	138
2	Rumunia	126	Finlandia	117
3	Polska	116	Malta	113
4	Szwajcaria	98	Norwegia	100
5	Grecja	91	Rumunia	99
6	Białoruś	86	Białoruś	71
7	Finlandia	63	Macedonia	70
8	Norwegia	55	Słowenia	60
9	Słowenia	48	Grecja	52
10	Irlandia	47	Szwajcaria	51
11	Litwa	44	Litwa	41
12	Malta	36	Polska	34
13	Macedonia	28	Gruzja	33
14	Izrael	26	Irlandia	33
15	Gruzja	15	Izrael	32

Finał odbył się 10 maja 2014. Wystąpili w nim reprezentanci dwudziestu sześciu krajów: po 10 najwyżej ocenionych uczestników rund półfinałowych, przedstawiciele państw tzw. Wielkiej Piątki (tj. Niemiec, Francji, Wielkiej Brytanii, Włoch i Hiszpanii) oraz kraju-gospodarza, czyli Danii. Koncert finałowy wygrała reprezentantka Austrii, Conchita Wurst, z utworem „Rise Like a Phoenix”^[12].

Lp.	Kraj	Język	Artysta	Piosenka	Miejsce[12]	Punkty
1	Ukraina	angielski	Marija Jaremczuk	„Tick-Tock”	6	113
2	Białoruś	angielski	Teo	„Cheesecake”	16	43
3	Azerbejdżan	angielski	Dilara Kazimowa	„Start a Fire”	22	33
4	Islandia	angielski	Pollapönk	„No Prejudice”	15	58
5	Norwegia	angielski	Carl Espen	„Silent Storm”	8	88
6	Rumunia	angielski	Paula Seling i Ovi	„Miracle”	12	72
7	Armenia	angielski	Aram Mp3	„Not Alone”	4	174
8	Czarnogóra	czarnogórski	Sergej Ćetković	„Moj svijet”	19	37
9	Polska	polski, angielski	Donatan i Cleo	„My Słowianie – We Are Slavic”	14	62
10	Grecja	angielski	Freaky Fortune (feat. RiskyKidd)	„Rise Up”	20	37
11	Austria	angielski	Conchita Wurst	„Rise Like a Phoenix”	1	290
12	Niemcy[172]	angielski	Elaiza[173]	„Is It Right”[173]	18	39
13	Szwecja	angielski	Sanna Nielsen	„Undo”	3	218
14	Francja[174]	francuski, angielski, hiszpański	Twin Twin[175][176]	„Moustache”[175][176]	26	2
15	Rosja	angielski	Siostry Tołmaczowe	„Shine”	7	89
16	Włochy[177]	włoski	Emma Marrone[178]	„La mia città”[179]	21	33
17	Słowenia	angielski, słoweński	Tinkara Kovač	„Round and Round”	25	9
18	Finlandia	angielski	Softengine	„Something Better”	11	72
19	Hiszpania[180]	angielski, hiszpański	Ruth Lorenzo[181]	„Dancing in the Rain”[181]	10	74
20	Szwajcaria	angielski	Sebalter	„Hunter of Stars”	13	64
21	Węgry	angielski	András Kállay-Saunders	„Running”	5	143
22	Malta	angielski	Firelight	„Coming Home”	23	32
23	Dania[182]	angielski	Basim[183]	„Cliche Love Song”[183]	9	74
24	Holandia	angielski	The Common Linnets	„Calm After the Storm”	2	238
25	San Marino	angielski	Valentina Monetta	„Maybe”	24	14
26	Wielka Brytania[184]	angielski	Molly[185]	„Children of the Universe”[185]	17	40

Legenda:

     Zdobywca pierwszego miejsca

     Zdobywca drugiego miejsca

     Zdobywca trzeciego miejsca

Wyniki jurorów i telewidzów
Miejsce	Telewidzowie	Punkty	Jurorzy	Punkty
1	Austria	311	Austria	224
2	Holandia	222	Szwecja	201
3	Armenia	193	Holandia	200
4	Szwecja	190	Węgry	138
5	Polska	162	Armenia	125
6	Rosja	132	Malta	119
7	Szwajcaria	114	Finlandia	114
8	Ukraina	112	Azerbejdżan	108
9	Rumunia	103	Norwegia	102
10	Węgry	98	Dania	85
11	Białoruś	56	Hiszpania	83
12	Islandia	46	Ukraina	78
13	Dania	43	Rosja	70
14	Grecja	43	Niemcy	61
15	Hiszpania	41	Islandia	59
16	Norwegia	39	Wielka Brytania	52
17	Finlandia	39	Rumunia	51
18	Czarnogóra	33	Białoruś	50
19	Włochy	32	Grecja	49
20	Niemcy	31	Czarnogóra	48
21	Wielka Brytania	29	Włochy	37
22	Azerbejdżan	26	Szwajcaria	27
23	San Marino	18	Polska	23
24	Malta	17	Słowenia	21
25	Słowenia	15	San Marino	16
26	Francja	1	Francja	5

W 2014 przyznano tzw. Nagrody im. Marcela Bezençona, czyli wyróżnienia przyznawane od 2002 dla najlepszych piosenek biorących udział w koncercie finałowym, sygnowane nazwiskiem twórcy konkursu – Marcela Bezençona. Pomysłodawcami statuetek zostali: szef szwedzkiej delegacji konkursowej Christer Björkman oraz członek zespołu Herreys – Richard Herrey^[187].

W 2014 nagrody w trzech kategoriach otrzymali^[188]:

Stowarzyszenie Miłośników Konkursu Piosenki Eurowizji (OGAE) to pozarządowa, pozapolityczna organizacja non profit^[189][190] zrzeszająca 37 krajowych fanklubów Konkursu Piosenki Eurowizji, założona przez Jari-Pekka Koikkalainena w 1984 w Savonlinna^[191]. Pozostałe państwa na świecie są zjednoczone w oddział OGAE Reszta Świata, które powstało w 2004^[189].

Od 2007 corocznie, przed każdym Konkursem Piosenki Eurowizji, większość oddziałów przeprowadza głosowanie, w którym głosuje na wszystkie piosenki zgłoszone do danego konkursu (z wyłączeniem propozycji krajowej), przy użyciu tzw. systemu eurowizyjnego (tj. 1-8, 10 i 12 punktów dla 10 ulubionych utworów)^[189].

W 2014 pięcioma głównymi faworytami klubów do zwycięstwa zostali^[192]:

Lp.	Kraj	Piosenka	Artysta	Autor(zy)	Punkty OGAE
1	Szwecja	„Undo”	Sanna Nielsen	Fredrik Kempe David Kreuger Hamed „K-One” Pirouzpanah	354
2	Węgry	„Running”	András Kállay-Saunders	András Kállay-Saunders Krisztián Szakos	262
3	Izrael	„Same Heart”	Mei Finegold	Rami Talmid	233
4	Austria	„Rise Like a Phoenix”	Conchita Wurst	Charley Mason Joey Patulka Ali Zuckowski Julian Maas	221
5	Wielka Brytania	„Children of the Universe”	Molly Smitten-Downes	Molly Smitten-Downes Anders Hansson	162

W 2014 przyznana została Nagroda im. Barbary Dex, nieoficjalny tytuł przyznawany corocznie przez fanów konkursu za pośrednictwem holenderskiej strony House of Eurovision (eurovisionhouse.nl) najgorzej ubranemu artyście w Konkursie Piosenki Eurowizji w danym roku^{[193][194][195]}. Największą liczbę 311 głosów otrzymała reprezentantka Litwy Vilija Matačiūnaitė. Na drugim miejscu znalazły się ex aequo reprezentantka Włoch, Emma Marrone, i Mołdawii, Cristina Scarlat (90 głosów)^[196][197].

W Polsce średnia oglądalność transmisji finału Konkursu Piosenki Eurowizji wyniosła łącznie około 5 mln widzów (4,63 mln w TVP1 i 373 tysiące w TVP Polonia, co stanowiło 40-procentowy udział na rynku), przy czym było to około 5,8 mln widzów w czasie występu polskiej reprezentacji^[198]. W Danii finał oglądało 2,4 mln (89%), w Szwecji 3,4 mln (83,2%), w Norwegii 1,4 mln (77,3%), w Holandii 5,1 mln (65%), w Wielkiej Brytanii 8,8 mln (42%), w Słowenii 324 tys. (47%), w Portugalii 542 tys. (13,5%), w Grecji 2,1 mln (55,7%), we Włoszech 1,1 mln (8,8%), w Austrii 1,3 mln (54%), we Francji 2,6 mln (13,6%), w Niemczech 8,96 mln (42%), w Hiszpanii 35%^[199].

Poniżej przedstawione zostały nazwiska wszystkich sekretarzy, którzy ogłaszali wyniki głosowania w poszczególnych krajach. Państwa zostały uporządkowane w kolejności przyznawania punktów^[200]:

Spis poniżej przedstawia komentatorów konkursu z poszczególnych krajów w 2014:

•  Albania – Andri Xhahu; TVSH (półfinały i finał)
•  Armenia – Erik Antaranyan, Anna Avanesyan; Armenia 1 (półfinały i finał)
•  Austria – Andi Knoll; ORF eins (półfinały i finał)
•  Azerbejdżan – b.d.; İTV (półfinały i finał)
•  Belgia – Jean-Louis Lahaye, Maureen Louys; La Une (półfinały i finał)
•  Białoruś – Jauhien Pierlin; Belarus-1 (półfinały i finał)
•  Chorwacja – Aleksandar Kostadinov; HRT 1 (finał)
•  Cypr – Melina Karageorgiou; RIK 1 (półfinały i finał)
•  Dania – Anders Bisgaard; DR P4 (finał)
•  Estonia – Marko Reikop; ETV (półfinały i finał)
•  Finlandia – Jorma Hietamäki, Sanna Pirkkalainen; Yle TV2 (półfinały i finał)
•  Francja – Natasha Saint-Pier, Cyril Feraud; France 3 (finał)^[201]
•  Grecja – Giorgos Kapoutzidis; NERIT (finał)
•  Gruzja – Lado Tatishvili, Tamuna Museridze; GBP First Channel (półfinały i finał)
•  Holandia – Cornald Maas, Jan Smit; Nederland 1 (półfinały i finał)^[202]
•  Włochy – b.d.; Rai 4 (półfinał), Rai 2 (finał)^[203]
•  Polska – Artur Orzech; TVP1 HD/TVP Rozrywka/TVP Polonia (półfinały i finał)

•  Andora – krajowy nadawca telewizyjny RTVA ogłosił 6 września 2013, że z powodów finansowych kraj nie weźmie udziału w 59. edycji konkursu^[86]
•  Bośnia i Hercegowina – bośniacki nadawca publiczny BHRT poinformował 18 grudnia 2013, że nie weźmie udziału w konkursie z powodu problemów finansowych oraz braku sponsorów, którzy mogliby wesprzeć stację oraz reprezentanta^[204]
•  Bułgaria – Bułgarska Telewizja Narodowa (BNT) poinformowała 22 listopada 2013, że nie weźmie udziału w konkursie z powodu cięć budżetowych i problemów finansowych^[85]
•  Chorwacja – chorwacki nadawca Hrvatska radiotelevizija (HRT) 19 września 2013 potwierdził rezygnację z udziału w Konkursie Piosenki Eurowizji z powodu problemów finansowych oraz niesatysfakcjonujących wyników, nie wykluczył jednak szansy na transmisję koncertu finałowego^[84]
•  Cypr – cypryjska telewizja publiczna Cyprus Broadcasting Corporation (CyBC) wycofała się z konkursu 3 października 2013, z powodu trudnej sytuacji finansowej stacji^[83]
•  Czechy – czeski nadawca Česká televize poinformował w maju 2013, że stacja nie ma w planach powrotu na Konkurs Piosenki Eurowizji^[205][206], a w październiku oficjalnie potwierdził brak udziału^[87]
•  Kazachstan – kazachski nadawca negocjował dołączenie do Europejskiej Unii Nadawców (EBU), jednak jest to niemożliwe ze względu na brak członkostwa kraju w Radzie Europy, co jest obowiązkiem państw ubiegających się o przyłączenie do EBU^[207][208]
•  Kosowo – kosowski Wiceminister Spraw Zagranicznych, Petrit Selimi, zdradził podczas szwedzkiego programu telewizyjnego Korrespondenterna, że Kosowo chciało dołączyć w 2013 do Europejskiej Unii Nadawców (EBU), dzięki czemu będzie mogło wystartować w konkursie^[209][210]; kraj nie jest jednak uznawany za niezależny przez Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny, co uniemożliwia mu pełne członkostwo w EBU oraz udział w stawce konkursowej^[211]
•  Liechtenstein – 1 Fürstentum Liechtenstein Television (1FLTV) planował dołączyć do EBU^[212] i wyraził chęć udziału w konkursie w 2013, jednak nie otrzymał wówczas zgody na członkostwo w organizacji nadawców^[213]; 10 września 2013 nadawca poinformował, że państwo nie zadebiutuje podczas 59. Konkursu^[214]
•  Luksemburg – krajowy nadawca RTL Télé Lëtzebuerg ogłosił, że kraj nie powrócił do konkursu z powodu braku zainteresowania mieszkańców oraz niewystarczających środków finansowych potrzebnych do potencjalnego organizowania imprezy^[88]
•  Maroko – nadawca Société Nationale de Radiodiffusion et de Télévision (SNRT) poinformował 11 września 2013, że nie wyklucza udziału w konkursie w przyszłości, jednak nie zamierzał wysyłać reprezentanta na imprezę w 2014^[89]
•  Monako – krajowy nadawca Télé Monte Carlo (TMC) potwierdził 17 września 2013, że nie wyśle swojego reprezentanta na 59. Konkurs Piosenki Eurowizji^[90]
•  Serbia – serbski nadawca Radio-Televizija Srbije (RTS) poinformował 22 listopada 2013, że nie weźmie udziału w konkursie z powodów finansowych^[85]
•  Słowacja – słowacki nadawca Rozhlas a Televízia Slovenska (RTVS) poinformował 9 września 2013, że kraj nie powróci do konkursu w 2014^[91][206]
•  Turcja – dyrektor generalny Türkiye Radyo ve Televizyon Kurumu (TRT), İbrahim Şahin, poinformował 14 września 2013, że nadawca nie wyśle swojego reprezentanta na konkurs w 2014 z powodu niezadowolenia z obecnych zasad głosowania (podział głosów telewidzów i sędziów w stosunku 50:50) oraz braku zrozumienia dla przywilejów tzw. wielkiej piątki (zapewniony udział w finale)^[92]