3 marca 1957
Großer Sendesaal des hessischen Rundfunks, Frankfurt (Niemcy Zachodnie)
Arbeitsgemeinschaft der öffentlich-rechtlichen Rundfunkanstalten der Bundesrepublik Deutschland (ARD)
Anaid Iplicjian
Willy Berking
Austria Dania Wielka Brytania
10 reprezentacji
Państwa uczestniczące w finale.
Państwa zdyskwalifikowane z udziału w finale.
Holandia
Corry Brokken
„Net als toen”
Guus Jansen
Willy van Hemert
2. Konkurs Piosenki Eurowizji został rozegrany w niedzielę, 3 marca 1957 we Frankfurcie nad Menem. Organizatorem konkursu był niemiecki nadawca publiczny ARD. Koncert poprowadził Anaid Iplicjian,
Finał konkursu wygrała Corry Brokken, reprezentantka Holandii z piosenką „Net als toen” autorstwa Willy'ego van Hemerta i Guusa Jansena, za którą zdobyła łącznie 31 punktów[1].
Frankfurt nad Menem znajduje się w kraju związkowym Hesja, który leży po obu stronach rzeki Men u stóp gór Taunus[2].
Halą, którą wybrano do zorganizowania 2. Konkursu Piosenki Eurowizji, została hala telewizji Hessischer Rundfunk we Frankfurcie. Kiedyś było to centrala nadawania telewizji Hessischer Rundfunk, dzisiaj hala muzyczna[3].
Finał emitowany był głównie przez radio, kilku nadawców pokazało go także w telewizji[1].
W przeciwieństwie do konkursu w 1956, każdy kraj mógł wysłać tylko jednego reprezentanta. Zasady dotyczące długości piosenek nie były sprecyzowane, dlatego w finale konkursu zaprezentowano wówczas najkrótszą („All” Patricii Bredin z Wielkiej Brytanii – 1 min. 52 sek[1]) oraz najdłuższą („Corde della mia chitarra” Nunzio Gallo z Włoch – 5 min. 9 sek.[1]) propozycję w historii[1]. Po finale konkursu dodano zapis o poprawnej długości utworu, który zaznaczył, że każdy zgłoszony utwór może trwać maksymalnie 3 minuty[4].
Regulamin konkursu w 1957 zezwolił na udział w stawce konkursowej duetów, dzięki temu Danię reprezentowali Birthe Wilke i Gustav Winckler z utworem „Skibet skal sejle i nat”[1]. Po występie para pocałowała się, a członek ekipy realizacyjnej zapomniał dać uczestnikom znać o zakończeniu występu. Tym samym para odbyła najdłuższy w historii konkursu pocałunek[1][5].
Pierwszy raz w historii konkursu komisje jurorskie z poszczególnych krajów miały możliwość oddawania swoich głosów telefonicznie. Każdy panel sędziowski składał się z dziesięciu osób, a każdy z członków oddawał głos na swój ulubiony utwór. Wprowadzono także zasadę, że żaden z jurorów nie może oddać głosu na utwór reprezentujący jego kraj[1].
W konkursie wzięło udział 10 krajów, w tym debiutująca Wielka Brytania, Austria i Dania. W finale wystąpili także reprezentacji krajów-założycieli: Belgia, Luksemburg, Niemcy, Francja, Włochy, Holandia i Szwajcaria[1].
W konkursie wzięło udział dwóch uczestników inauguracyjnego konkursu w 1956: Corry Brokken z Holandii i Lys Assia, zwyciężczyni konkursu dla Szwajcarii[1][6].
Legenda:
1. miejsce
Nadawca publiczny z każdego kraju uczestniczącego wyznaczał 10-osobową komisję jurorską, której każdy z członków przyznawał po jednym punkcie swojej ulubionej piosence.
Spis poniżej przedstawia kolejność głosowania poszczególnych krajów w 1957 roku wraz z nazwiskami sekretarzy, którzy przekazywali punkty od swojego państwa. Każdy krajowy nadawca miał również swojego komentatora całego wydarzenia, relacjonującego w ojczystym języku przebieg konkursu[8]:
Lokasi Pengunjung: 3.17.78.254