Konkurs w 1998 był pierwszym, w którym o wynikach zdecydowali telewidzowie, oddając głosy za pośrednictwem telefonów[1]. Było to również ostatnie widowisko, podczas którego wykonawców akompaniowała orkiestra, oraz ostatni, w którym utwór wykonywany musiał być wyłącznie w języku ojczystym. Pamiętny jest również dlatego, że losy zwycięstwa przesądziły się dopiero przy przyznawaniu punktów przez ostatni kraj[potrzebny przypis].
Był to ósmy Konkurs Piosenki Eurowizji, którego gospodarzem była Wielka Brytania[a] oraz pierwszy, który odbył się w Birmingham. Gospodarzami wcześniejszych edycji wydarzenia organizowanych w Zjednoczonym Królestwie były: Londyn (1960, 1963, 1968 i 1977), Edynburg (1972), Brighton (1974) oraz Harrogate (1982)[2].
National Indoor Arena w Birmingham jest wielofunkcyjną halą widowiskowo-sportową. Obiekt został otwarty w 1991 roku; przed konkursem Eurowizji w hali odbywały się m.in. Mistrzostwa Świata w Badmintonie (1993) oraz Mistrzostwa Świata w Netballu (1995)[4][5][6]. Hala była także głównym miejscem nagrywania brytyjskiego programu telewizyjnego Gladiators[7].
Przebieg konkursu
Kontrowersje
Reprezentant NiemiecGuildo Horn zaskoczył przedstawieniem, które zakończył wspinaczką po rusztowaniu sceny[1]. Kontrowersyjnie wybrany do reprezentowania Niemiec, był krytykowany przez niemieckich dziennikarzy. Jego przygotowania do występu były szeroko komentowane w lokalnych mediach. Po zdobyciu siódmego miejsca w kraju zapanowała guildowa gorączka, a jego wynik uznawany był przez prasę jako „odrodzenie dla konkursu w Niemczech”[potrzebny przypis].
Po konkursie nastąpiła korekta głosowania – podczas ogłaszania wyników z Hiszpanii omyłkowo przyznano 12 punktów Izraelowi zamiast Niemcom[1].
Jednym z najbardziej pamiętnych momentów konkursu była gafa popełniona przez prowadzącą podczas głosowania. Słysząc, że holenderska podawaczka punktów, Conny van den Bos, brała wcześniej udział w konkursie (w 1965), Ulrika Jonsson odpowiedziała: To było dawno temu?, po czym nastąpiły śmiechy i buczenie publiczności, spowodowane pozornie obraźliwym[co w tym obraźliwego?] komentarzem[potrzebny przypis].
Kraje uczestniczące
W konkursie uczestniczyło 25 krajów, w tym debiutująca w stawce Macedonia[1]. Belgia, Finlandia, Izrael, Rumunia i Słowacja powróciły do konkursu po przerwie[potrzebny przypis], natomiast Austria, Bośnia i Hercegowina, Dania, Rosja i Islandia nie wzięły udziału, ze względu na niską średnią punktów z poprzednich pięciu lat[1]. Rosja[potrzebny przypis] i Włochy nie transmitowały[potrzebny przypis] konkursu, bo wycofały się z udziału na czas nieokreślony[1]. W 1998 rosyjski nadawca Pierwyj kanał przygotowany był do rozpoczęcia wewnętrznych preselekcji, ale zorientował się, że z powodu słabych wyników w poprzednich latach Rosja nie mogłaby wziąć udział w 1998. Plotki mówią, że Kanał 1 planował wymienić Tatianę Owsienkę jako swoją reprezentantkę z piosenką „Solnce mojo”. Ponieważ Rosja nie brała udziału, Kanał 1 nie transmitował konkursu w 1998[potrzebny przypis].
Powracający uczestnicy
W 43. Konkursie Piosenki Eurowizji wystąpiło kilku wykonawców, którzy uczestniczyli w konkursie w przeszłości. W skład zespołu Alma Lusa reprezentującego Portugalię wszedł José Cid, uczestnik konkursu w 1980. Reprezentantką Chorwacji była Danijela Martinović, członkini zespołu Magazin biorącego udział w finale konkursu w 1995.
↑Wielka Brytania w 1998 roku ustanowiła nowy rekord pod względem liczby organizowanych edycji konkursu, wcześniej przez rok zajmując 1. miejsce ex-aeqo z Irlandią. Wielka Brytania rekordzistą pozostaje do dnia dzisiejszego - wynik został jednak poprawiony dzięki przyznaniu Wielkiej Brytanii organizacji konkursu w 2023 roku.
