Finał konkursu wygrała Emmelie de Forest, reprezentantka Danii z utworem „Only Teardrops” autorstwa Lise Cabble, Julii Fabrin Jakobsen i Thomasa Stengaardva, za który zdobyła 281 punktów[14].
Dzięki wygranej Loreen, reprezentantki Szwecji podczas konkurs w 2012, prawo do organizacji 58. Konkursu Piosenki Eurowizji otrzymała szwedzka telewizja Sveriges Television (SVT). 8 lipca Europejska Unia Nadawców (EBU) zdecydowała, że wszystkie trzy koncerty 58. Konkursu Piosenki Eurowizji 2013 odbędą się w Malmö[2][15], trzecim co do wielkości mieście Szwecji i stolicy regionu Skanii (Skåne). Istotnym motywem scenografii koncertów był most nad Sundem łączący metropolię z Kopenhagą[16].
Proces wyboru miejsca organizacji
Po wygranej Szwecji w konkursie w 2012 pojawiły się pogłoski dotyczące organizacji konkursu w trzech różnych miastach: półfinały miałyby odbyć się w Sztokholmie i Göteborgu, a finał w Malmö[17][18]. Christer Björkman, obecny szef szwedzkiej delegacji, uciął spekulacje, ogłaszając, że za przygotowanie konkursu będzie odpowiedzialne tylko jedno miasto[19]. Chęć do prawa do organizacji konkursu ubiegały się trzy największe miasta kraju: Sztokholm, Göteborg oraz Malmö[20].
20 czerwca 2012 ogłoszono, że Göteborg wycofał się z organizacji konkursu, co argumentowano przygotowaniami Göteborg Horse Show w kwietniu 2013. Obawiano się też o brak dostępności wystarczającej ilości pokojów hotelowych z powodu różnych imprez trwających w tym samym czasie, co Konkurs Piosenki Eurowizji[21].
Oficjalnymi sponsorami transmisji konkursu było szwedzko-fińska spółka telekomunikacyjna TeliaSonera[22] oraz niemiecka firma kosmetyczna Schwarzkopf[23]. Konkurs sfinansowali również: firma kosmetyczna IsaDora, supermarket ICA, Tetra Pak, aplikacja Spotify oraz Vitamin Well[24][25].
Głosowanie
Podobnie jak w latach poprzednich, w 2013 wprowadzono zasadę 50:50 mówiącą o tym, że 50% głosów należy do telewidzów oraz 50% do jurorów[26]. Tym razem jednak krajowe komisje sędziowskie sporządzały ranking wszystkich konkursowych propozycji, a nie jedynie 10 najlepszych[27]. Każdy członek narodowego jury porządkował wszystkie konkursowe utwory, poza tym reprezentujących jego kraj. Najlepszy utwór otrzymał 1 punkt, drugi – 2 punkty, a najgorszy – (np. w drugim półfinale) 16 punktów. Następnie punktacje sumowano i tworzona ogólne zestawienie komisji sędziowskiej: piosenka z najmniejszą ilością punktów otrzymywała 12 punktów, druga – 10, trzecia – 8, a dziesiąta – 1 punkt. Wyniki televotingu również podawano w całości, a nie jedynie z ogłoszeniem najlepszych dziesięciu utworów. Kombinacja ogólnego rankingu jurorów i widzów została przedstawiona w jedną klasyfikację. Propozycja, która otrzymała najwięcej punktów, otrzymała 12 punktów. Drugi najlepszy utwór dostał 10 punktów, trzeci – 8 itd., a dziesiąty – 1 punkt.
W 2013 udostępniono także aplikację na telefony komórkowe, dzięki którym można było oddawać swoje głosy podczas konkursu[28].
Prowadzący
17 listopada 2012 producent wykonawczy konkursu Martin Österdahl ogłosił, że telewizja publiczna Szwecji i organizator – Sveriges Television (SVT) planuje przydzielić prowadzenie Konkursu Piosenki Eurowizji 2013 tylko jednej osobie. Ostatni raz konkurs prowadzony był w taki sposób w 1995, kiedy to tę funkcję sprawowała Mary Kennedy[29][30]. 28 stycznia 2013 podczas konferencji prasowej poinformowano, że prowadzącą została Petra Mede, szwedzka aktorka komediowa, prowadząca krajowe preselekcje do 54. Konkursu Piosenki Eurowizji – Melodifestivalen 2009[31].
W trakcie wszystkich trzech koncertów pojawiła się również piosenkarka i aktorka Sarah Dawn Finer. Wystąpiła w krótkich filmikach jako komediowa postać Lynda Woodruff[34], która zaprezentowała telewidzom trzy największe miasta Szwecji (Sztokholm, Göteborg i Malmö) w charakterystyczny dla siebie sposób, znany z wcześniejszych filmów-skeczy z jej udziałem[35]. Poza tym, Dawn Miner zaprezentowała w finale swoją interpretację utworu „The Winner Takes It All” zespołu ABBA[9]. W nagraniach krótkiego filmu otwierającego koncert finałowy wziął udział także szwedzki piłkarz Zlatan Ibrahimović, który powitał wszystkich widzów w jego rodzinnym mieście[36].
Projekt grafiki i sceny
W dniu losowania półfinałów, czyli 17 stycznia, Europejska Unia Nadawców zaprezentowała oficjalnie projekt grafiki na 58. Konkurs Piosenki Eurowizji, który stworzyła agencja designerska Happy F&B. Przedstawiał on slogan imprezy („We Are One”) oraz kolorowego motyla, który miał symbolizować tzw. efekt motyla (małe rzeczy mogą stworzyć coś ogromnego, widowiskowego)[37].
19 lutego SVT zapowiedział, że krótkie filmy przed każdym występem (tzw. „pocztówki”) będą prezentowały każdego uczestnika w kraju, który reprezentuje. To przełamało wieloletni schemat filmików – nie pokazywał atrakcji i zabytków państwa organizującego konkurs[38]. Za produkcję odpowiedzialna była firma Camp David[39].
Grafikę, którą można było obejrzeć podczas transmisji konkursu, przygotowała firma produkcyjna Broken Doll. Animację przedstawiającą motyle wykonało studio efektów wizualnych Swiss International[40].
Losowanie półfinałów i kolejność występów
Sveriges Television (SVT) ogłosił, że kolejność występów nie będzie w tym roku wybierana na zasadzie losowania, a o numerze startowym zdecydują producenci. Nowy system przydziału pozycji startowych miał na celu uatrakcyjnienie widzom konkursu poprzez zróżnicowanie następujących po sobie występów – podobne gatunkowo utwory nie będą występował po sobie, jedna po drugiej[41]. Jak tłumaczyli organizatorzy, zmiana została podyktowana chęcią zaprezentowania wszystkich koncertów w ciekawszy, bardziej interesujący i różnorodny muzycznie sposób[42]. Decyzja wzbudziła mieszane uczucia, zarówno wśród fanów konkursu, jak i samych uczestników i nadawców publicznych[43][44][45][46][47].
Aby uniknąć problemów ze sprzedażą biletów i doprowadzić do sprawiedliwej dystrybucji wejściówek w Danii i Norwegii, które znajdują się geograficznie blisko Malmö, Europejska Unia Nadawców (EBU) zdecydowała, że kraje będą występowały w różnych półfinałach[41]. Danię przydzielono do pierwszego, a Norwegię – do drugiego półfinału[41]. W związku z przypadającym na 14 maja świętem narodowym w Izraelu, EBU zgodziła się na automatyczne przydzielenie kraju do drugiego półfinału[48][49].
17 stycznia 2013, czyli przed ustalaniem pozycji startowych, odbyło się specjalne losowanie, podczas którego przyporządkowano poszczególnym krajom ich półfinały oraz zdecydowano, czy wystąpią w pierwszej, czy drugiej jego połowie[50]. Wszystkie kraje uczestniczące, poza tzw. „Wielką Piątką” (czyli Francją, Hiszpanią, Niemcami, Wielką Brytanią, Włochami) oraz gospodarzem (Szwecją) podzielono na 5 koszyków, biorąc pod uwagę, jak ich mieszkańcy głosowali w poprzednich konkursach[50].
Kolejność występów w półfinałach opublikowano 28 marca 2013[51], natomiast w finale – 17 maja[52]. Podczas konferencji prasowej przed finałem uczestnicy, którzy przeszli rundy półfinałowe, losowali połówki finału, w których wystąpią[53]. Losowanie dla reprezentantów krajów tzw. „Wielkiej Piątki” odbyło się 15 maja[54]. Szwecja wybrała 16. numer startowy podczas specjalnego spotkania szefów delegacji, które odbyło się 18 marca[53].
Kontrowersje
Posądzenia o plagiat
Po premierze niemieckiej propozycji „Glorious” zespół Cascada został oskarżony o naruszenie praw autorskich. Według niemieckiego tabloidu Zeit, piosenka przypominała utwór „Euphoria” Loreen. Telewizja Norddeutscher Rundfunk zdementowała doniesienia oficjalnie oświadczając, że między utworami nie ma podobieństwa. Podobną opinię wystawili autorzy zwycięskiej piosenki z 57. Konkursu Piosenki Eurowizji – Thomas G:son oraz Peter Boström[55][56][57][58].
Dzień po finale konkursu pojawiły się doniesienia, że zwycięski utwór „Only Teardrops” Emmelie de Forest naruszył prawa autorskie. Zauważono podobieństwo solowej partii fletu na początku piosenki do intro „I Surrender” zespołu K-Otic[64][65].
Nieprawidłowości i problemy z głosowaniem
Przed finałem konkursu litewskie media opublikowały w serwisie YouTube film nagrany z ukrytej kamery, który sugerował, że przedstawiciele Azerbejdżanu wręczyli Litwinom łapówkę za głosowanie na azerską propozycję. Studenci opowiadali, że oferowano im 20 dolarów w zamian za kilkukrotnie wysyłanie SMS na azerskiego reprezentanta. Podczas rozmowy Azerzy mieli zaproponować przyznanie kart SIM, dzięki którym Litwini mieli oddać jak największą liczbę głosów w ciągu 15 minut przeznaczonych na głosowanie. Rozmowa na filmie sugerowała, że podobne działania zorganizowano także w 15 innych krajach[66][67][68]. W odpowiedzi na film nadzorca konkursu Jon Ola Sand podkreślił zaangażowanie organizatorów w „sprawiedliwe i przejrzyste wyniki” oraz stwierdził, że intencje rozmówców z filmu nie są klarowne, iż nie została ustalona ich tożsamość oraz związek z azerską delegacją lub nadawcą Ictimai TV. Dodał również, że od momentu rozpoczęcia pracy w gronie organizatorów konkursu w 1998 plotki o nieprawidłowościach w głosowaniu pojawiają się corocznie[69].
Azerski prezydent İlham Əliyev zażądał wszczęcia dochodzenia w sprawie nieprawidłowości w podliczaniu głosów w finale Konkursu Piosenki Eurowizji. Według rosyjskich fanów konkursu reprezentantka RosjiDina Garipowa nie otrzymała od Azerbejdżanu dziesięciu punktów, które powinna dostać. Władze w Baku zapewniły, że nie wiedzą, jak doszło do incydentu. Stacja İctimai TV (İTV) zapewniła na podstawie informacji od lokalnej firmy telekomunikacyjnej, że Rosja otrzymała drugie miejsce w krajowym głosowaniu. Rosyjski minister spraw zagranicznych Siergiej Ławrow oświadczył, że nie pozostawi tej sytuacji bez odpowiedzi, ponadto podejrzewał, iż wyniki głosowania zostały sfałszowane i obiecał współpracę nad sprawą z Elmarem Məmmədyarovem, który pełnił podobną funkcję w Azerbejdżanie[70]. Garipowa oznajmiła natomiast, że jest zadowolona ze swojego wyniku i nie zamierza go kwestionować[71][72][73].
Białoruski prezydent Alaksandr Łukaszenka również podejrzewał ingerencję w finałowe głosy, kiedy okazało się, że reprezentantka kraju Alona Łanska nie otrzymała ani jednego punktu z Rosji. Stwierdził, że „sytuacja pokazuje, w jakim stopniu konkurs jest nie tylko spolitycyzowany, ale sfałszowany”[74][75].
Po finale konkursu pojawiły się doniesienia, jakoby głosy ormiańskiej diaspory w Holandii i Belgii na zespół Dorians nie zostały policzone dokładnie, przez co kraj nie otrzymał od nich ani jednego punktu[76].
Po ogłoszeniu wyników 58. Konkursu Piosenki Eurowizji do organizatorów napłynęły głosy niezadowolenia i oburzenia od fanów reprezentanta Litwy, Andriusa Pojavisa. Litewscy emigranci w Wielkiej Brytanii, Irlandii i Norwegii ponoć nie mogli z powodu problemów technicznych oddać głosów na swego rodaka. Organizatorzy odparli zarzuty twierdząc, że nie zmieniłoby to sytuacji Litwina i nadal plasowałby się na 22. miejscu w finale[75].
Homoseksualny pocałunek
Występ fińskiej reprezentantki Kristy Siegfrids wzbudził wiele kontrowersji wśród widzów, zwłaszcza z krajów społecznie konserwatywnych. Na koniec prezentacji utworu „Marry Me” piosenkarka pocałowała w usta jedną ze swoich chórzystek, co było szeroko komentowane w mediach jako pierwszy w historii konkursu „lesbijski pocałunek”[77][78]. Turecki nadawca publiczny Türkiye Radyo Televizyon Kurumu (TRT) (który nie brał udziału w konkursie) oznajmił, że planował nie transmitować tego występu, jednak w ostatniej chwili zmienił zdanie[79][80][81]. Pojawiły się też opinie, że utwór miał protestować przeciwko dyskryminacji związków partnerskich i małżeństw homoseksualnych w Finlandii[82].
Pierwszy półfinał odbył się we wtorek, 14 maja 2013 roku o godzinie 21:00 (CEST).
Podczas półfinału możliwość głosowania mieli jurorzy i telewidzowie wszystkich krajów rywalizujących w tym koncercie, a także państw-finalistów: Szwecji - gospodarza, Wielkiej Brytanii i Włoch.
Do finału zakwalifikowało się dziesięć krajów z największą liczbą punktów zdobytych w głosowaniu jurorów i telewidzów.
Pierwszy półfinał odbył się w czwartek, 16 maja 2013 roku o godzinie 21:00 (CEST).
Podczas półfinału możliwość głosowania mieli jurorzy i telewidzowie wszystkich krajów rywalizujących w tym koncercie, a także państw-finalistów: Francji, Hiszpanii i Niemiec.
Do finału zakwalifikowało się dziesięć krajów z największą liczbą punktów zdobytych w głosowaniu jurorów i telewidzów.
Finał odbył się w sobotę, 18 maja 2013 roku o godzinie 21:00 (CEST).
Podczas koncertu wystąpili przedstawiciele 26 krajów, w tym 20 uczestników półfinału, przedstawiciele krajów tzw. „Wielkiej Piątki” (tj. Francji, Hiszpanii, Niemiec, Wielkiej Brytanii i Włoch) oraz reprezentant gospodarza (Szwecji).
O wynikach zdecydowali jurorzy i telewidzowie ze wszystkich krajów rywalizujących w konkursie.
Kraje finałowe uporządkowane zostały według kolejności występów w finale, pozostałe – według kolejności występów w półfinałach.
Pozostałe nagrody
Nagrody im. Marcela Bezençona
W 2013 po raz kolejny postanowiono przyznać tzw. Nagrody im. Marcela Bezençona, czyli wyróżnienia przyznawane od 2002 dla najlepszych piosenek biorących udział w koncercie finałowym, sygnowane nazwiskiem twórcy konkursu – Marcela Bezençona. Pomysłodawcami statuetek zostali: szef szwedzkiej delegacji konkursowej Christer Björkman oraz członek zespołu Herreys – Richard Herrey[111].
W 2013 nagrody w trzech kategoriach otrzymali[112]:
Od 2007 corocznie, przed każdym Konkursem Piosenki Eurowizji, większość oddziałów przeprowadza głosowanie, w którym głosuje na wszystkie piosenki zgłoszone do danego konkursu (z wyłączeniem propozycji krajowej), przy użyciu tzw. systemu eurowizyjnego (tj. 1-8, 10 i 12 punktów dla 10 ulubionych utworów)[113].
W 2013 pięcioma głównymi faworytami klubów do zwycięstwa byli[116]:
Poniżej przedstawione zostały nazwiska wszystkich sekretarzy, którzy ogłaszali wyniki głosowania w poszczególnych krajach. Państwa zostały uporządkowane w kolejności przyznawania punktów. Podobnie jak w 2012, użyto algorytmu, który zapewniał jak najpóźniejsze poznanie zwycięzcy konkursu[117].
Belgia – Holenderski: André Vermeulen i Tom De Cock (één i Radio 2, półfinały i finał)[123], Francuski: Maureen Louys i Jean-Louis Lahaye (La Une, półfinały i finał)[124]
Białoruś– Evgeny Perlin (Belarus-1 i Belarus-24, półfinały i finał)[125]
Estonia – Marko Reikop (ETV, półfinały i finał)[132]; Mart Juur i Andrus Kivirähk (Raadio 2, pierwszy półfinał i finał)[133]
Finlandia – Fiński: Aino Töllinen i Juuso Mäkilähde (Yle TV2 i Yle HD, półfinały i finał); Sanna Kojo i Jorma Hietamäki (Yle Radio Suomi, półfinały i finał), Szwedzki: Eva Frantz i Johan Lindroos (Yle Radio Vega, półfinały i finał)[134][135]
Francja – Audrey Chauveau and Bruno Berberes (France Ô, drugi półfinał)[136], Cyril Féraud i Mireille Dumas (France 3, finał)[137]
Grecja – Maria Kozakou i Giorgos Kapoutzidis (NET i ERT HD, półfinały i finał)[138][139]
Gruzja – Temo Kvirkvelia (GPB 1TV, półfinały i finał)[140]
Hiszpania – José María Íñigo (La 2, drugi półfinał; La 1/TVE HD, finał)[141]
Izrael – napisy hebr./arab. (Channel 1 i Channel 33, półfinały i finał)[146]; Kobi Menora (88 FM, półfinały i finał), Ofer Nachshon (88 FM,1. półfinał), Amit Kotler i Yuval Caspin (88 FM, 2. półfinał), Ron Levinthal, Kobi Oshrat i Yhaloma Bat Porat (88 FM, finał)[147]
Łotwa – Valters Frīdenbergs (LTV1, półfinały i finał), Kārlis Būmeistars (LTV1, finał)[148]
Litwa – Darius Užkuraitis (LRT i LRT Radijas, półfinały i finał)[149]
Macedonia – Karolina Petkowska (MRT 1, półfinały i finał)[150]
Malta – Gordon Bonello i Rodney Gauci (TVM, półfinały i finał)[151]
Mołdawia – Lidia Scarlat (Moldova 1 i Radio Moldova, półfinały i finał)[152][153]
Niemcy – Peter Urban (EinsFestival, pierwszy półfinał, drugi półfinał (powtórka); Phoenix, drugi półfinał; NDR, półfinały (powtórka); Das Erste, finał)[154]
Norwegia – Olav Viksmo Slettan (NRK1, półfinały i finał)[155]; Ronny Brede Aase, Silje Therese Reiten Nordnes i Yngve Hustad Reite (NRK3, finał)[156]
Rumunia – Liana Stanciu (TVR1, półfinały i finał)[157]
Szwajcaria – Niemiecki: Sven Epiney (SRF zwei, półfinały; SRF 1, finał)[164], Włoski: Alessandro Bertoglio (RSI La 2, drugi półfinał; RSI La 1, finał)[165], Francuski: Jean-Marc Richard i Nicolas Tanner (RTS Deux, drugi półfinał i finał)[166]
Szwecja – Josefine Sundström (SVT1, półfinały i finał)[167], Carolina Norén (SR P4, półfinały i finał), Ronnie Ritterland (SR P4, półfinały) i Björn Kjellman (SR P4, finał)[168]
Ukraina – Timur Myroshnychenko i Tetiana Terekhova (Pershyi Natsionalnyi, półfinały i finał)[169][170]; Olena Zelinchenko (UR1, półfinały i finał)[171]
Węgry – Gábor Gundel Takács (m1, półfinały i finał)[172]
Kazachstan – Roman Raifeld i Kaldybek Zhaysanbay (El Arna, półfinały i finał)[178][179]
Portugalia – Sílvia Alberto (RTP1, półfinały (powtórki) i finał)[180]
Pozostałe kraje
Możliwość wzięcia udziału w Konkursie Piosenki Eurowizji wymaga narodowego nadawcy z aktywnym członkostwem w Europejskiej Unii Nadawców, który będzie mógł nadawać konkurs za pośrednictwem sieci Eurowizji.
Aktywni członkowie EBU
Andora – na spotkaniu z szefem Europejskiej Unii Nadawców (EBU), Ingridem Deltenrem, andorski premier Antoni Martí powiedział, że Andora nie powróci do konkursu w 2013 z powodu cięć finansowych[88].
Bośnia i Hercegowina – szef eurowizyjnej delegacji Bośni i Hercegowiny, Lejla A. Babović, ogłosił, że kraj nie będzie uczestniczyć w Konkursie Piosenki Eurowizji 2013 z powodu ciężkiej sytuacji gospodarczej w stacji, jak i całym kraju[84].
Luksemburg – luksemburski nadawca RTL Télé Lëtzebuerg ogłosił 13 września 2012, że kraj nie powróci do konkursu z powodu braku dostępnych środków[90].
Polska – Telewizja Polska ogłosiła we wrześniu 2012, że decyzja w sprawie powrotu do konkursu w 2013 zostanie podjęta w październiku[181]. 22 listopada nadawca oficjalnie poinformował, że nie weźmie udziału również w widowisku[93][94][95].
Turcja – kanał telewizji tureckiej Türkiye Radyo Televizyon Kurumu (TRT) poinformował 14 grudnia 2012, że Turcja nie weźmie udziału w Konkursie Piosenki Eurowizji 2013 ze względu na podział głosów między widzów i profesjonalne jury[87].
Poniższe kraje potwierdziły, że nie planują powrócić do udziału w konkursie w 2013 bez podania przyczyny:
Liechtenstein – szef krajowej telewizji 1 Fürstentum Liechtenstein Television (1FLTV) Peter Kölbel powiedział, że z powodu braku funduszy od rządu Liechtensteinu, udział kraju w konkursie jest niemożliwy[182]. Nadawca próbuje dołączyć do EBU od 2010, jednak rząd nie udzielił jedynej stacji telewizyjnej w kraju potrzebnych dotacji. Kölbel ogłosił, że kraj ma szansę dołączenia do konkursu, jeżeli znajdzie na to pieniądze. Potem ogłoszono jednak, że Liechtenstein nie zadebiutuje w 2013[183][184].
Uwagi
↑Utwór zawiera słowa w języku greckim, natomiast tytuł oraz refren w języku angielskim.