Dornier Do 11

Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	Dornier
Typ	średni bombowiec
Konstrukcja	metalowa, skrzydła kryte płótnem
Załoga	4
Historia
Data oblotu	1932
Dane techniczne
Napęd	2 silniki gwiazdowe Siemens Sh 22B-2
Moc	600 KM (441 kW)
Wymiary
Rozpiętość	28 m
Długość	18,64 m
Wysokość	5,4 m
Powierzchnia nośna	111 m²
Masa
Własna	5928 kg
Startowa	8215 kg
Osiągi
Prędkość maks.	260 km/h
Prędkość przelotowa	225 km/h
Wznoszenie maks. w locie pionowym	2,3 m/s
Pułap	4000 m
Zasięg	1200 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
3 karabiny maszynowe MG 15 1000 kg bomb
Użytkownicy
III Rzesza, Bułgaria
Multimedia w Wikimedia Commons

Dornier Do 11 – niemiecki średni samolot bombowy produkowany przez wytwórnię lotniczą Dornier Flugzeugwerke GmbH we wczesnych latach 30. XX wieku. Miał stanowić podstawowy sprzęt jednostek bombowych Luftwaffe, jednak niedoskonałość konstrukcji spowodowała, że był produkowany w krótkiej serii i szybko zastąpiony nowocześniejszymi maszynami.

Dornier Do 11 powstał w szwajcarskiej filii zakładów Dornier w 1932 roku jako Dornier F, wersja rozwojowa czterosilnikowego Dornier Do P z 1930 i trójsilnikowego Dornier Do Y z 1931 roku. W odróżnieniu od poprzedników napędzany był dwoma silnikami Siemens Sh 22 (licencyjne brytyjskie Bristol Jupiter). Po zaprezentowaniu konstrukcji przedstawicielom niemieckiego Ministerstwa Obrony (Reichswehrministerium) wytwórnia otrzymała zamówienie na serię maszyn pod oznaczeniem Do 11. Pierwsze z nich zostały wyprodukowane pod koniec 1933 roku^[1].

Ponieważ Niemcy wciąż obowiązywały ograniczenia traktatu wersalskiego, nowy bombowiec był oficjalnie przedstawiany jako samolot transportowy, używany przez Lufthansę i Niemieckie Koleje Państwowe do przewozów dalekodystansowych. Dzięki temu przyszli piloci bombowi Luftwaffe mieli możliwość odbywania lotów szkoleniowych. Całość wyposażenia bojowego: wyrzutniki bombowe, stanowiska strzeleckie i bombardierskie, była zmagazynowana i mogła posłużyć do szybkiej przeróbki samolotów na pełnosprawne bombowce^[2].

W trakcie służby ujawniło się wiele usterek płatowca, przede wszystkim drgania konstrukcji skrzydeł i problemy z chowanym podwoziem. Aby temu zaradzić, wytwórnia Dornier przygotowała kolejne wersje samolotu. Ostateczną był Dornier Do 11D, ze wzmocnionymi końcówkami skrzydeł. Poprawną wersją rozwojową Do 11 miał być samolot Dornier Do 13 (nazwę zmieniono później ze względów psychologicznych na Do 23), którego konstrukcja powielała jednak wiele wad poprzednika^[2].

Dornier Do 11 pozostawał w służbie liniowej do 1935 roku, następnie był jeszcze przez pewien czas wykorzystywany w szkołach lotniczych i jednostkach transportowych. W 1937 roku dwanaście z wycofywanych maszyn zostało zakupionych przez lotnictwo wojskowe Bułgarii^[2].

Dwusilnikowy samolot w układzie zastrzałowego górnopłata. Skrzydło dwuczęściowe o eliptycznej krawędzi natarcia. W przedniej części pokryte metalem, dalej płótnem. Wsparte parą zastrzałów, wyposażone w lotki. Kadłub o przekroju prostokątnym i konstrukcji metalowej. Mieścił miejsca dla pilota, radiooperatora i dwóch strzelców. Podwozie stałe z kółkiem ogonowym, koła główne osłonięte owiewkami i wsparte zastrzałami. Napęd stanowiły dwa dziewięciocylindrowe silniki gwiazdowe chłodzone powietrzem Siemens Sh 22B-2 o mocy 2 × 600 KM osłonięte pierścieniem Townenda^[3].

• Tomasz Murawski: Samoloty Luftwaffe 1939-1945. T. 1. Warszawa: Lampart, 1996, seria: Ilustrowana encyklopedia techniki wojskowej. ISBN 978-83-86776-00-9. OCLC 749671355.
• Heinz J. Nowarra: Die deutsche Luftrüstung 1933-1945. T. 1: Flugzeugtypen AEG - Dornier. Koblenz: Bernard & Graefe Verlag, 1993. ISBN 3-7637-5465-2. OCLC 722044393.