Focke-Wulf Fw 187 Falke – prototyp niemieckiego dwusilnikowego myśliwca z wytwórni Focke-Wulf.
Historia
Inżynier Kurt Tank, dyrektor techniczny w wytwórni Focke-Wulf, w 1935 r. rozpoczął badania nad zagadnieniem dwusilnikowego myśliwca[1]. W założeniach konstruktora miała to być maszyna przewyższająca osiągami istniejące wówczas konstrukcje. Prace były prowadzone wyłącznie z inicjatywy zakładów Focke-Wulf, Reichsluftfahrtministerium (RLM) w tym czasie nie było zainteresowane budową tego typu maszyny[2]. Nowy projekt został zaprezentowany na wystawie w 1936 r. w Berlin-Schönefeld. Przedstawiono tam koncepcję samolotu z dwoma silnikami DB 600, który rozwijałby prędkość maksymalną ok. 560 km/h i byłby szybszy od Messerschmitta Bf 109. Projekt został przedstawiony Oberstowi Wolframowi von Richthofenowi, szefowi Działu Rozwoju RLM[3]. Zdecydował on o przyznaniu środków na budowę trzech prototypów, do napędu których miano zastosować silniki Jumo 210. Pierwszy prototyp Fw 187 V1 (ze znakami D-AANA) został oblatany przez pilota doświadczalnego Hansa Sandera w maju 1937 r. Maszyna osiągnęła prędkość 525 km/h, co było lepszym wynikiem od jednosilnikowych Bf 109B-2 i He 112[4][5].
Wkrótce potem oblatano drugi prototyp, w którym zamontowano silniki Junkers Jumo 210G. Zmiana szefa Działu Rozwoju RLM na Ernsta Udeta spowodowała zmianę koncepcji budowy samolotu, miał być przebudowany na silnie uzbrojony dwuosobowy samolot klasy Zerstörer[6]. Zamówienie rozszerzono na budowę kolejnych trzech egzemplarzy samolotu, zgodnych z nowymi wymaganiami. W samolocie wprowadzono istotne zmiany – przesunięto ku tyłowi kadłuba zbiornik paliwa, skrócono gondole silnikowe oraz dodano dwa działka kal. 20 mm. Maszyna, oznaczona jako Fw 187 V3 (D-ORHP), została oblatana wiosną 1938 r.[7] Konstrukcję trapiły problemy techniczne. Prototyp V3 został uszkodzony podczas przymusowego lądowania. V1 rozbił się 14 maja 1938 r., zginął pilotujący go oblatywacz Bauer. Prototyp V4 (D-OSNP) ukończono latem, jesienią gotowy był V5 (D-OTGN). Próby w Rechlinie wypadły pomyślnie, zdecydowano się na zamówienie kolejnych trzech maszyn. W prototypie V6 (CI+NY) zamontowano silniki Daimler-Benz DB 600A, dzięki czemu samolot osiągnął prędkość 635 km/h[8]. Do lata 1939 r. zbudowano trzy egzemplarze serii przedprodukcyjnej, które oznaczono jako Fw 187 A-01, A-02 i A-03[9]. Pomimo bardzo dobrych osiągów RLM uznało, że samolot klasy Zerstörer bez tylnego strzelca nie ma racji bytu na ówczesnym polu walki i zadecydowało o zakończeniu rozwoju projektu[10].
Trzy maszyny serii przedprodukcyjnej zostały wykorzystane bojowo przez Luftwaffe do obrony zakładów Focke-Wulf w Bremie w ramach „Industrie-Schutzstaffel”[11]. W późniejszych latach testowano je m.in. w Norwegii oraz w ramach prac nad myśliwcem Focke-Wulf Ta 154[12]. Samoloty serii przedprodukcyjnej wykorzystano w działaniach Ministerstwo Propagandy Rzeszy, które publikowało ich zdjęcia jako dowód na wprowadzenie do służby w Luftwaffe kolejnego ciężkiego myśliwca[13].
Konstrukcja
Dwusilnikowy samolot myśliwski w układzie dolnopłata o konstrukcji metalowej. Kadłub o konstrukcji skorupowej. W celu zminimalizowana oporu aerodynamicznego jego przekrój poprzeczny został zminimalizowany do sylwetki pilota o średnim wzroście. Kabina pilota, wyposażona w odsuwaną do tyłu osłonę, została zminimalizowana do tego stopnia, że część przyrządów z deski rozdzielczej (obrotomierze, manometry i inne przyrządy związane z pracą silników) umieszczono na wewnętrznych pokrywach osłon silników. Płat dwudźwigarowy, trójczęściowy złożony z centropłata i części zewnętrznych, na których znajdowały się lotki i klapy. W części środkowej znajdowały się integralne zbiorniki paliwa. Podwozie trójpunktowe z goleniami głównymi chowanymi w gondole silników i kółkiem ogonowym. Koła główne częściowo wystawały z osłon, zabezpieczające je przed uszkodzeniem podczas przymusowego lądowania. Napęd stanowiły (w prototypie Fw 187 V1) silniki Jumo 210Da o mocy startowej 680 KM (500 kW), napędzające trójłopatowe śmigła Junkers-Hamilton o zmiennym skoku[14]. W wersji przedprodukcyjnej uzbrojenie składało się z dwóch działek MG FF kalibru 20 mm i czterech karabinów maszynowych MG 17 kalibru 7,9 mm[13].
Przypisy
- ↑ Nowarra, t.2 1993 ↓, s. 65.
- ↑ Green 1990 ↓, s. 182.
- ↑ Murawski 1996 ↓, s. 165.
- ↑ Herwig, Rode 2003 ↓, s. 82.
- ↑ Nowarra, t.2 1993 ↓, s. 68.
- ↑ Green 1990 ↓, s. 185.
- ↑ Gunston 1980 ↓, s. 20.
- ↑ Gunston 1980 ↓, s. 21.
- ↑ Green 1990 ↓, s. 186.
- ↑ Murawski 1996 ↓, s. 166.
- ↑ Bishop 2008 ↓, s. 33.
- ↑ Murawski 1996 ↓, s. 167.
- ↑ a b Green 1990 ↓, s. 187.
- ↑ Green 1990 ↓, s. 183-184.
Bibliografia
- Chris Bishop: Eskadry Luftwaffe, 1939-1945. Koblenz: Bellona, 2008. ISBN 978-83-11-11027-4. OCLC 297777987.
- William Green: The warplanes of the Third Reich. New York: Galahad Books, 1990. ISBN 0-88365-666-3. OCLC 22487930.
- Bill Gunston: An illustrated guide to German, Italian and Japanese fighters of World War II : major fighters and attack aircraft of the Axis Powers. New York: Arco Pub., 1980. ISBN 0-668-05093-4. OCLC 6970449.
- Dieter Herwig, Heinz Rode: Luftwaffe secret projects : ground attack & special purpose aircraft. Hinckley: Midland Pub., 2003. ISBN 978-1-85780-150-7. OCLC 54983057.
- Tomasz Murawski: Samoloty Luftwaffe 1939-1945. T. 1. Warszawa: Lampart, 1996, seria: Ilustrowana encyklopedia techniki wojskowej. ISBN 978-83-86776-00-9. OCLC 749671355.
- Heinz J. Nowarra: Die deutsche Luftrüstung 1933-1945. T. 2: Flugzeugtypen Erla - Heinkel. Koblenz: Bernard & Graefe Verlag, 1993. ISBN 978-3-7637-5464-9. OCLC 722044430.
Zobacz też
Podobne lub porównywalne samoloty
.jpg)
