PROFILPELAJAR.COM

Bücker Bü 131 Jungmann
(dane wersji Bü 131B)
	Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	Bücker-Flugzeugbau GmbH
Typ	samolot szkolno-akrobacyjny
Konstrukcja	dwupłat o konstrukcji mieszanej, podwozie klasyczne – stałe
Załoga	2 (uczeń i instruktor)
	Historia
Data oblotu	27 kwietnia 1934
Lata produkcji	1934 – ?
	Dane techniczne
Napęd	1 silnik rzędowy, 4-cylindorowy Hirth HM 504 A-2
Moc	105 KM (78 kW)
	Wymiary
Rozpiętość	7,4 m
Długość	6,62 m
Wysokość	2,25 m
Powierzchnia nośna	13,5 m²
	Masa
Własna	380 kg
Startowa	680 kg
	Osiągi
Prędkość maks.	183 km/h
Prędkość przelotowa	170 km/h
Prędkość minimalna	82 km/h
Prędkość wznoszenia	3,8 m/s
Pułap	4 050 m (maksymalny); 3 000 m (rzeczywisty)
Zasięg	650 km
	Dane operacyjne
	Użytkownicy
	Niemcy, Finlandia, Hiszpania, Holandia, Japonia, Południowa Afryka, Rumunia, Szwajcaria, Szwecja, Węgry, Czechosłowacja
	Rzuty
	Multimedia w Wikimedia Commons

Bücker Bü 131 Jungmann – niemiecki samolot szkolno-akrobacyjny z lat trzydziestych i okresu II wojny światowej.

Historia

W 1933 roku w nowo założonej niemieckiej wytwórni lotniczej Bücker-Flugzeugbau GmbH, główny konstruktor tej firmy Anders Anderson opracował samolot szkolno-akrobacyjny przystosowany do szkolenia podstawowego pilotów, który oznaczono jako Bücker Bü 131 Jungmann. Oblotu prototypu samolotu dokonano w dniu 27 kwietnia 1934 roku^[1].

Samolot ten spełniał założone wymagania i rozpoczęto jego produkcję seryjną, przy czym w samolotach seryjnych zastosowano mocniejszy silnik. Samolotem tym zainteresowały się cywilne szkoły lotnicze i Luftwaffe. W krótkim czasie stał się on podstawowym samolotem szkolnym w lotnictwie niemieckim.

Samolotem tym zainteresowały się również inne kraje, zakupując zarówno gotowe samoloty, jak również zakupując licencje na ich budowę. Licencje zakupiły: Szwajcaria, Japonia, Hiszpania, Węgry i Czechosłowacja.

W toku dalszej produkcji powstawały kolejne wersje samolotu, które w zasadzie różniły się jedynie rodzajem silnika. Wersje samolotu powstawały również w krajach, które zakupiły licencję na ich produkcję. Produkcja seryjna samolotów trwała w Niemczech do 1945 roku, natomiast w Czechosłowacji produkowano jeszcze ich licencyjną wersję w latach pięćdziesiątych XX wieku. Łącznie wyprodukowano około 5000 samolotów tego typu (w tym około 2000 na podstawie licencji).

Obecnie samolot jest produkowany na zamówienie w Polsce przez firmę Air Res Aviation Sp. z o.o.^[2] z Rzeszowa na podstawie oryginalnej dokumentacji z lat trzydziestych.

Wersje samolotu Bücker Bü 131 Jungmann:

Bü 131 – prototyp
Bü 131A – pierwsza wersja produkcyjna, wyposażona w silnik Hirth HM 60R o mocy 80 KM (60 kW), licencję na tę wersję zakupiła Szwajcaria i Japonia
Bü 131B – druga wersja produkcyjna, wyposażona w silnik Hirth HM 504A-2 o mocy 105 KM (78 kW)
Bü 131C – prototyp wyposażony w silnik Cirrus Minor o mocy 90 KM (67 kW)
Tatra T-131 – licencyjna wersja produkowana w czasie II wojny światowej w Czechosłowacji na podstawie wersji Bü 131B
Ki -86A (Type 4) – licencyjna wersja produkowana w zakładach Kokusai Koku w Japonii dla lotnictwa armii na podstawie wersji Bü 131A
K9W1 (Type 2) – licencyjna wersja produkowana w zakładach Watanabe (później Kyushu) w Japonii dla lotnictwa marynarki wojennej na podstawie wersji Bü 131A
Aero C.4 – wersja produkowana w zakładach Aero w Czechosłowacji w latach pięćdziesiątych XX wieku

Użycie

Samolot Bücker Bü 131 Jungmann w momencie rozpoczęcia produkcji seryjnej zaczęto wprowadzać do szkół lotniczych zarówno cywilnych jak i wojskowych w Niemczech, a następnie w innych krajach, które je zakupiły także z licencją na ich produkcję. W krótkim czasie ze względu na swoje dobre właściwości pilotażowe stały się podstawowym samolotem szkolnym w szkoleniu podstawowym pilotów i były wykorzystywane w tym celu przez cały okres II wojny światowej.

Po zakończeniu II wojny światowej nadal używano ich do szkolenia pilotów do końca lat sześćdziesiątych XX wieku.

Opis konstrukcji

Samolot Bücker Bü 131 Jungmann to dwumiejscowy, dwupłat o konstrukcji mieszanej. Kadłub wykonany z rur stalowych, kryty płótnem. Z przodu kadłuba znajdowało się łoże silnika, a w dalszej części dwie odkryte kabiny. Na końcu kadłuba usterzenie klasyczne, kryte płótnem. Płaty o konstrukcji drewnianej, kryte płótnem, górny płat podparty zastrzałami. Podwozie klasyczne, dwukołowe stałe, z kółkiem ogonowym. Podwozie wyposażone w amortyzatory sprężynowo-olejowe. Napęd stanowił jeden silnik rzędowy umieszczony w przedniej części kadłuba, ze śmigłem dwułopatowym drewnianym o stałym skoku.