Italija je izrazito pomorska, mediteranska zemlja budući da joj granice na moru obuhvataju ¾ dužine svih njenih granica. Radi se o poluostrvu koje se proteže 900 km od severa prema jugu, a široko 150 – 200 km. Ima 6.660 km obale (80 % od ukupne dužine granice), tako da nijedna tačka na njenom kopnu nije udaljena od mora više od 100 km.
Italija ima površinu od 301.318 km², a na tom prostoru 1996. godine živelo je 59.337.888 stanovnika, odnosno 197 st/km². Sastoji se iz tri dela.
Prvi deo obuhvata celo Apeninsko poluostrvo sa ostrvima Sicilijom i Sardinijom, drugi deo obuhvata niziju u porečju reke Po i treći deo je alpski prostor sve do razvođa. Severna Italija obuhvata dva sasvim različita prostora - nizijski i visokoplaninski, tako da se pojam Italije ne poklapa u potpunosti sa pojmom Apeninskog poluostrva. Osim Italije, na Apeninskom poluostrvu su još dve države: San Marino i Vatikan (takozvane "patuljaste države" Evrope).
Kopnena granica Apeninskog poluostrva proteže se od Primorskih Alpa (italijansko–francuska granica) do Julijskih Alpa (italijansko–slovenačka granica), a između su Alpi na italijansko-švajcarsko-austrijskoj granici. Granica prema Balkanskom poluostrvu ide od Julijski Alpi rekom Sočom do Tršćanskog zaliva i Jadranskog mora. Preko Apeninskog poluostrva i njegovog produžetka Sicilije, Evropa se, posle Gibraltara, najviše približava Africi (na 140 km).
Geologija
U geološkom pogledu Italija je mlado kopno, tj. konačan je oblik dobila u kasnom tercijaru i kvartaru. Poluostrvo je prepoznatljivo po vulkanskomreljefu i kraškim reljefnim formama. U klimatskom pogledu, poluostrvo je od prodora hladnih vazdušnih masa sa severa (iz srednje i severne Evrope zaštićeno Alpima. Poluostrvo je izloženo uticaju Sredozemnog mora tako da je Italija poznata po blagim zimama i toplim, ali ne pretoplim letima. Najduža i najvažnija reka je Po. U geografskom smislu, Apeninskom poluostrvu pripadaju i ostrva Sicilija, Sardinija i Korzika. Korzika je, međutim, politički izdvojena i pripada Francuskoj.
U XIX veku Italija se ujedinila i sad celo Apeninsko poluostrvo obuhvata jednu, jedinstvenu državu, sa izuzetkom San Marina i Vatikana.
Na osnovu fizičkogeografskih elemenata, posebno klimatsko-botaničkih faktora, delovanja stanovništva kroz prošle vekove formirali su se geografski regioni Italije. Italiju možemo podeliti u tri velike geografske regije: Severna, Poluostrvska i Ostrvska Italija i niz podregija.
Posebne provincije koje pripadaju regionu Ostrvska Italija su Sicilija i Sardinija.
Severna Italija
Pod pojmom Severna Italija podrazumeva se prostor severno od Apenina. Pored Severnih Apenina, ovoj regiji pripada deo Alpa i celokupna Padska nizija.
Alpi
Dolomiti
Italijanski Alpi se pružaju od Đenovskog zaliva (prevoja Altare) do Julijskih Alpi u dužini oko 1.500 km. Prosečna visina im je oko 2.000 m. Alpi se lučno povijaju duž francuske, švajcarske, austrijske i slovenačke granice.
Pijemontski Alpi se nalaze na zapadu. Najuži su (oko 20 km), ali sa planinskim vrhovima iznad 4.000 m. Relativno su lako prohodni zahvaljujući duboko usečenim glacijalnim dolinama koje otvaraju prolaz prema Francuskoj i Švajcarskoj. Od rečnih dolina važnije su Dora Raparija i Dora Baltea. Industrija je razvijena u Aosti (elektrometalurgija) i dolinama koje konvergiraju ka Torinu (tekstilna industrija).
Lombardijski Alpi su širi i prostraniji od Pijemontskih i presečeni su longitudinalnim dolinama. Najviši delovi su pod lednicima. Niže su pašnjaci i šume, a u padini su glacijalna jezera (Como, Garda i dr.). Alpe kao kakav zid sprečavaju prodor hladnih vetrova sa severa i zadržavaju tople vetrove sa juga. Obilje alpskih reka iskorištava se za dobijanje hidroenergije.
Venecijanski Alpi su siromašniji i manje iskorišćeni region. Pretežno su sastavljeni od krečnjaka. Najlepši deo su Dolomiti, plato izgraćen od dolomitskih stena visine do 1.000 m. U podnožju Dolomita razvio se sportsko-turistički centar Kortina d'Ampeco. Za saobraćaj je značajna dolina reke Adige.
Alpi su za severnu Italiju važan rezervoar hidroenergije, a u novije vreme dobijaju poseban turistički značaj. Takođe imaju nepregledne pašnjake, šume, a da ih nema, Padska nizija bi bila suva stepa. Najviši vrh je Čima Margvarijes (2.649 m).
Severni Apenini
Apenini se pružaju od Sicilije do prevoja Alpare kod Đenove. Izgrađeni su od nekoliko nizova koji se pružaju poput luka. Dugi su oko 1.450 km, široki oko 100 km; niži su od Alpa. Nemaju lednika ni ledničkih oblika.
Apenini su ekonomski manje značajni od Alpi budući da reke imaju samo fluvijalni karakter, pa im zato leti znatno opada vodostaj. Šume i pašnjaci su slabiji nego u Alpima.
Apenine delimo u tri dela: Severne, Srednje i Južne Apenine.
Severni Apenini se pružaju od prevoja Đovi preko kojeg prelazi put i železnička pruga. Sa južne strane Padsku niziju zagrađuju Ligurski i Emilijski Apenini. Oni su uski, niski, sastavljeni od mekih stena, pa su zbog toga lako prohodni. Od posebne važnosti je prevoj Kol del Alpare koji povezuje Đenovu sa Padskom nizijom. Ligursko–pijemontski luk je otvoren prema Đenovskom zalivu. Razvođe je bliže moru nego Padskoj niziji. Najviši vrh je Monte Bue (1.803 m). Etrursko-emilijski planinski venac samo je 60 km udaljen od Jadranskog mora. U njima je najviši vrh Đimono. Iz ovog planinskog niza pružaju se razni ogranci prema zapadu uz reku Arno. Preko velike većine brojnih prevoja izgrađene su saobraćajnice.
Ima površinu od 46.000 km², duga je oko 450 km, a široka oko 100–200 km. Najvećim delom nastala je od rečnih sedimenata sa Alpi.
Severni deo nizije deli se u dva pojasa. Od podnožja Alpi prema niziji pojas je širok 10–15 km. Izgrađen je od morenskog materijala, slabo je plodan i naseljen. Od ovog pojasa do toka reke Po pruža se pojas sitnog materijala. Na granici između dva pojasa izbijaju mala vrela. Tu dobro uspevaju žitarice.
Padska nizija nije idealna ravnica, ima mnogo brežuljaka a neki od njih su i vulkanskog porekla. Tom ravnicom teče reka Po duga 672 km. Pritoke reke donose godišnje do 40 miliona m³ materijala, pa se ušće reke neprestano pomera nizvodno.
Ova nizija se ubraja među najplodnije u Evropi. U njoj je razvijena intenzivna i moderna poljoprivreda. Daje polovinu italijanskih žitarica i vina, a preko 90 % proizvodnje maslaca, šećera, kukuruza i pirinča. Prinosi po hektaru su najviši u Evropi. Ona nije samo najvažniji agrarni već i industrijski rejon Italije.
Industrija je koncentrisana u Lombardiji, Pijemontu i Liguriji. Na ove oblasti dolazi 70% hemijskih proizvoda i 90% tekstila.
Pijemont je više planinski nego nizijski region. Administrativno obuhvata 29.350 km². Zahvata severno područje Apenina. Glavni grad regiona je Torino koji je važna saobraćajna raskrsnica i industrijski centar (automobilska industrija „Fijat“). Važniji gradovi u blizini Torina su Alessandria, Aspi, Aosta, Novara i drugi.
Ona je najvažnija pokrajina u Severnoj Italiji. Prostire se na površini od 23.822 km². Okružuju je vrhovi Lemponinskih i Ređijskih Alpi na severu, tok reke Po na jugu, Mincio na istoku i Ticino na zapadu. Deli se na visoku, srednju i nisku. Gusto je naseljena sa preko 600 st./km². Stočarski proizvodi i drvo su glavna dobra i sirovine visoke Lombardije. Glavni grad pokrajine je Milano koji je najveći industrijski, finansijski, trgovački i saobraćajni čvor države. Najvažnije su mašinska i tekstilna industrija, a razvijene su i metalurgija, hemijska, prehrambena i elektroindustrija. Milano je i centar italijanske kulture.
Furlanijsko-Julijski region ima površinu od 25.517 km² i pruža se od Dolomita do Soče, od jezera Garda do mora i reke Po. Obalni pojas se pruža 12-20 km prema unutrašnjosti. Glavni grad pokrajine je Venecija koja ja izgrađena na peščanim ostrvima (ima ih 118). Posle Rima, Venecija ima najbogatiju istorijsku prošlost. Grad je bio, a i danas je, važna pomorska luka. Danas je u Veneciji sve podređeno turizmu. Razvila se iindustrija - obojena metalurgija, mašinska, tekstilna, prehrambena industrija, prerada nafte, brodogradnja i dr. Drugi važniji gradovi su: Trst, Verona, Padova, Brescia i Ravena.
Emilija-Romanja se pruža u obliku trougla površine 22.134 km² čija je baza na obali Jadranskog mora. Najveći grad je Bolonja. Važna je raskrsnica puteva i železničkih pruga koje povezuju Jadransko more i Liguriju sa severnom i poluostrvskom Italijom. Grad je značajan centar prehrambene i elektroindustrije. Veći gradovi u ovoj provinciji su i Ferara, Ređo Emilija, Modena i Ravena.
Površina ove pokrajine iznosi 5.436 km², a pruža se u obliku luka od vrhova Apenina do mora u dužini od 270 km. Nema izrazito visokih planinskih vrhova. Cela Ligurija je proglašena rivijerom, a centar joj je Genova, šesti grad po veličini u Italiji.
Severna Italija zauzima 120.000 km² odnosno 38% površine Italije. To je vrlo gusto naseljeni, najrazvijeniji i ekonomski najvažniji deo Italije. Ovde se proizvodi oko 40% ukupne italijanske proizvodnje pšenice, 70% kukuruza, 100% pirinča, 100% konoplje, 45% vina, 85% hidroenergije, 100% svile.
Apenini predstavljaju kičmu poluostrvske Italije. Izdignuti su mlađim nabiranjem u neogenu, alpskom orogenezom. Dele se na Severne (koji pripadaju Severnoj Italiji), Srednje i Južne Apenine (koji pripadaju ovim regionima).
Srednji Apenini – pružaju se od Riminija do reke Volturno. Radi se o nizu kraških zaravni sa kojih se dižu planinski venci. Prema jugu se pružaju brojne doline. U Srednjim Apeninima ima nekoliko prevoja od kojih je najvažniji Fabriano. Najdivljiji je kraj u pokrajini Abruci (planinskom delu), gde se nalazi i najviši vrh Apenina Gran Sasso.
Južni Apenini – pružaju se od reke Volturno do Tarantskog zaliva i Mesinskog moreuza. Planinski venci naglo se snižavaju i šire i tvore prostrane doline. U ravnici Kampanje izdvaja se Vezuv kao usamljen breg. Njegova baza je prečnika 45 km, a diže se do visine preko 1.300 km.
U oblasti Apenina klima je sredozemna, ali sa visinom klima se modifikuje. Veće količine padavina dobijaju zapadne strane Apenina. Reke imaju mediteranski režim. Vegetacija se menja sa nadmorskom visinom. Od mineralnih bogatstava u Apenini se nalazi lignit, antracit, škriljci, boksit i raznovrsni građevinski materijal.
Marke je pokrajina pretežno uz jadransku obalu s malobrojnim lukama. Glavni grad je Ankona. Ima toplu i suvu klimu i oskudnu hidromrežu. Šume zauzimaju 14% površine. Plodno tlo je u rečnim dolinama i iskorišćava se za uzgoj pšenice i vinove loze. Ankona je jedina veća luka.
Abruco je jedna od najviših pokrajina Italije. Više od pola njene teritorije nalazi se iznad 500 m nad morem. Jedan deo pokrajine proglašen je 1923. god. nacionalnim parkom. Glavno zanimanje stanovništva je stočarstvo, a u dolinama uzgajaju žito, krompir i šafran. Hidrocentrale su na rekama Peskara i Vomano. Važniji privredni centar je Akvila.
Apulija je na krajnjem jugoistoku Apeninskog poluostrva. Ona je u primorju nizija, a idući prema unutrašnjosti izdižu se blagi ogranci Apenina. Njoj pripada i masiv Gargano. To je tipična agrarna oblast. U jadranskom primorju gaji se rano voće. Od stoke se gaje ovce. Industrija je slabo razvijena, eksploatiše se morska so i boksit. Najveći grad je Bari, koji je i važna luka i raskrsnica puteva. U Bariju se razvila industrija za preradu nafte, prehrambena i duvanska industrija. Drugi grad po veličini je Brindizi – saobraćajna veza sa Grčkom.
Tarantanska obala
Tarantski zaliv
Ovoj regionu pripada deo poluostrva Apulija. Na jugu je mesto Otranto po kom je prolaz iz Jonskog u Jadransko more nazvan Otrantskim vratima. Apulija drži vodeće mesto u državi po proizvodnji duvana i badema. Glavno naselje je Taranto – ratna luka. Ostali veći gradovi su Lecce i Foggia.
Tirenska obala
Ovde se mogu izdvojiti 4 podregiona: Toskana, Lacio, Kampanija i Kalabrija.
Toskana je oivičena Apeninima sa severne i istočne strane. Pored plodnih nizija obuhvata i blago zatalasana pobrđa. Toskana ima poseban istorijski značaj. Tu se eksploatiše mermer i pirit. Razvijena je tekstilna, prehrambena i mašinska industrija. Obradivo tlo je pod kulturama žita, vinograda, povrća i voća. Najveći grad je Firenca - jedan od najlepših gradova i važan kulturno-umetnički centar. Ističe se još i Livorno - trgovačka i ratna luka.
Površine 17.180 km², nalazi se u centralnoj Italiji. Pruža se sa obe strane reke Tibar u dužini od 150-160 km, a u širini od 80-85 km. Sa istočne strane ove doline nalaze se Monti Sabini, a sa zapadne Monte Cimone. Severni deo oblasti karakterističan je po vulkanskom reljefu. Glavni hidrografski objekat je reka Tibar. Oko 25% teritorije je pod planinama. Klima je sredozemna, izrazito suva u letnjoj polovini godine. Ako se izuzme Rim, Lacio je agrarna oblast. Oko Rima se razvila prigradska privreda, a u ostalom delu preovlađuje gajenje pšenice, kukuruza, vinograda i maslina. Najveći grad je Rim, koji je velika raskrsnica vazdušnih i suvozemnih puteva. U Rimu su se razvile filmska industrija, industrija za preradu duvana, konfekcijska, prehrambena i hemijska industrija.
Ovo je izrazito vulkanska oblast u južnoj Italiji. Pretežno je planinska, sa izrazitom mediteranskom klimom u primorju. U ekonomskom pogledu izrazito je agrarna. Karakteristična je orijentacija ka ranom povrću, agrumima i vinogradima. Veliki značaj imaju duvan i konoplja. Industrija je skoncentrisana u primorju, a razvijena je crna metalurgija, tekstilna i dr. industrija. Glavni grad je Napulj.
Predstavlja krajnji jug Italije. Pretežno je planinska i oko 25% njene teritorije je pod šumom. Kalabrija je orografsko produženje Apenina, ali ne i geološko. Sastavljena je od kristalnih škriljaca i granita. Ima izrazito sredozemnu klimu sa srednjom godišnjom količinom padavina iznad 1.000 mm. U privrednom pogledu to je najzaostaliji region Italije. Vodeću ulogu ima gajenje maslina, južnog voća i vinograda. Preovlađuje prehrambena, kožna i drvna industrija. Najveći grad je Ređo di Kalabrija - tranzitna tačka prema Siciliji.
Po svom geološkom sastavu i reljefu slična je Apeninima. Pretežno je planinska sa slabo razuđenim obalama, na jugu i istoku nalaze se vulkanske planine sa najvišim evropskim živim vulkanomEtnom u čijem podnožju je plodna nizija Katanija.
Klima je sredozemna i vrlo suva, nizije dobijaju svega 400-450 mm padavina godišnje, reke su kratke i siromašne vodom, vegetacija je suptropska i svega 4% površine je pod šumom. Od mineralnih bogatstava Sicilija ima nafte, sumpora i soli.
U privrednom pogledu Sicilija zaostaje za poluostrvskom Italijom, a pogotovo za Severnom Italijom. Oko 50% stanovništva je zaposleno u poljoprivredi. Značajan je udeo voćarstva i vinogradarstva, koje zahvata oko petinu obradivih površina. U industriji je zaposleno oko 20% populacije ostrva. Najznačajnije su prerade voća, grožđa, maslina i paradajza, kao i prerada kože i drveta. Industrija je vezana za eksploataciju nafte, sumpora i sulfata. Nafta se eksploatiše kod Sirakuze i Gele.
Važniji gradovi i veći centri Sicilije su Palermo, Mesina i Katanija.
Sardinija zahvata površinu od 24.090 km². Obale su joj slabo razuđene. U geološko-geomorfološkom pogledu deo je hercinskog masiva sa vulkanima na zapadu. Od Korzike je udaljena samo 12 km, ali su geološki oba ostvra jedinstvena, jer su bila deo Tirenskog kopna.
Klima je sredozemna, suvlja u nižim delovima ostrva. Reke su male, a biljni svet je suptropski. Pod šumom je samo 5% površine ostrva. Od rudnog bogatstva na Sardiniji ima uglja i cinka.
Stanovništvo je uglavnom zaposleno u poljoprivredi i rudarstvu. Pored žita dominira južno voće i vinova loza. U stočarstvu veći značaj ima gajenje ovaca i koza. Sardinija daje oko 80% italijanske proizvodnje olova i cinka i 50% proizvodnje uglja. Značajne su i rezerve barita, bentonita, boksita, kaolina i mermera. Povoljan položaj i jeftina radna snaga omogućili su razvoj naftnoprerađivačke i petrohemijske industrije. Prvi objekat petrohemijske industrije izgrađen je u mestu Porto Torres na severu. Izgrađena su i preduzeća za proizvodnju sumporne i fosforne kiseline i sintetičkog kaučuka. Na jugu ostrva, u mestu Sarroch, nalazi se rafinerija nafte. Važnija naselja i privredni centri su Cagliari i Sassari.
San Marino je jedan od regiona Jadranske fasade poluostrvske Italije, ali je San Marino i država.
Nalazi se na teritoriji Italije na Apeninima, severoistočno od Firence. Površina San Marina iznosi 60,57 km², a tu živi 24.521 stanovnika, odnosno 402 st./km² (1996. god).
Prvi statut vezan za nezavisnost teritorije potiče iz 1263. godine kada se San Marino proglasio republikom. San Marino je sa Italijom u carinskoj uniji. Državica je najvećim delom smeštena na planini Monte Tipano. Tu se nalazi i istoimeni grad dok su ostala naselja u podnožju. Klima i vegetacija imaju sredozemni karakter.
Glavne privredne grane su poljoprivreda i turizam. Od ratarskih kultura, uzgaja se pšenica i kukuruz, a stanovništvo se bave i voćarstvom i vinogradarstvom. Industrija je slabo razvijena, a najviše prihoda se ostvaruje od turizma. San Marino je u ekonomskom pogledu najslabija država među ostalim malim državama Evrope.
Vatikan je država u zapadnom delu Rima, na desnoj obali Tibra. Centar je rimokatoličke crkve i rezidencija njenog poglavara, pape.
Vatikan je najmanja država na svetu, s površinom svega 0,44 km² sa oko 1.000 stanovnika. Većina žitelja su Italijani, ali ima i 90 pripadnika Švicarske garde.
Država obuhvata skup crkava, zgrada i vrtova na brežuljku Colle Vaticano. U Vatikanu je znamenit trg s crkvom sv. Petra, a van ove teritorije pod suverenitetom Vatikana je 12 crkava i zgrada u Rimu te papska letnja rezidencija. Vatikan ima sopstvenu železničku stanicu, poštu, radio-stanicu, štampariju, električnu centralu i novčanu jedinicu.
Centralni deo države je papski dvorac. U njegovom sklopu je više zgrada, dvorova i muzeja. Pri sprovođenju svoje svetske politike Vatikan se služi katoličkom crkvom u drugim zemljama i mnogobrojinm masovnim organizacijama.
Klima
Klima Italije je relativno vlažna i veoma raznolika. Varira od hladne (u višim predelima Alpa i Apenina), do suptropske (duž obale Ligurskog mora i zapadne obale poluostrva). Prosečna godišnja temperatura se kreće od 11°C do 19°C. U Padinskoj niziji ona iznosi 13°C, na Siciliji oko 18°C i u priobalnoj niziji oko 14,5°C. Klima poluostrva se odlikuju regionalnim raznolikostima koje su uglavnom rezultat konfiguracije Apenina kao i uticaja ćudljivih vetrova koji dolaze sa okolnih mora. U nižim predelima i na obroncima Apenina koji se graniče sa zapadnom obalom od severa Toskane do okoline Rima zime su blage i sunčane, a visoke temperature su ublažene hladnim mediteranskim povetarcima. Temperature u istim geografskim širinama na istoka poluostrva su mnogo niže, uglavnom zbog rasprostranjenih severoistočnih vetrova. Duž viših istočnih padina Apenina klima je naročito hladna. Nasuprot suptropskoj klimi južne Italije i Đenovskog zaliva, klima Lombardijske nizije je kontinentalna. Topla leta, oštre zime sa temperaturama oko -15°C preovlađuju u ovo regionu, koju od morskih vetrova štite Apenini. Najviše padavina Itlija ima tokom jesenjih i zimskih meseci, kada duvaju zapadni vetrovi. Najmanju količinu padavina prima Apulijski region i južna Sicilija, a najveću Udinski region.
Italija ima veliki hidroenergetski potencijal. Najvažnije reke su Po i Adiđe. Reka Po je oko 650 km duga, plovna je oko 480 km i sa svim pritokama čini oko 965 km vodenih puteva. Adiđe je oko duga 410 km i u Italiju dolazi iz austrijskog regiona Tirola, teče prema istoku i, kao i Po, uliva se u Jadransko more. Aluvijalne naslage sa planina polako uzdižu dna ovih reka. Reke italijanskog poluostrvskog dela su plitke. Glavne poluostrvske reke su Arno i Tibar. Od svog izvora u Apeninima, Arno teče zapadno oko 240 km kroz kultivisanu dolinu i gradove Firencu i Pizu. Tibar izvire nedaleko od izvora Arna i teče kroz Rim.
I severni i poluostrvski deo Italije ima brojna jezera. Najvažnija jezera severne Italije su: Garda, Maggiore, Como i Lugano, a od poluostrvskih jezera, koja su znatno manja, najznačajnija su: Trazimeno, Bolseno i Bracciano.
Flora i fauna
Flora centralnih i južnih nizija Italije tipično je mediteranska. Biljke karakteristične za ove predele su: masline, narandža, limun, palma i dr. Ostale vrste koje se često javljaju, pogotovo na krajnjem jugu, su: nar, smokva, datula, badem, šećerna trska i pamuk. Vegetacija na Apeninima slična je vegetaciji centralne Evrope. Na nižim padinama javljaju se kesten, čempres i hrast dok u višim predelima najviše ima bora i jele.
U Italiji, u odnosu na ostale regione Evrope, ima mnogo manje životinjskih vrsta. Na Alpima živi mali broj divokoza. Medvedi, brojni u davna vremena, sada su već izumrli, ali vukovi i divlje svinje i dalje vladaju planinskim predelima. Još jedan prilično čest četvoronožac jeste lisica. Među pticama grabljivicama najbrojnije su: orao, lešinar i soko, koji uglavnom nadleću planinske vrhove. Prepelica, šljuka, jarebica i druge ptice selice nastanjuju mnoge delove Italije. Gmizavci uključuju nekoliko vrsta guštera i zmija od kojih su tri vrste otrovne. Ima i škorpija.
Grad Venecija je izgrađen na 118 peščanih ostrva. Ulice grada su ustvari kanali kojih ima preko 150. Tramvaje i automobile zamenjuju gondole i mali brodovi. Od građevina se ističu Duždeva palača i Bazilika sv. Marka, potom crkva Santa Maria della Salute i brojne druge palate. Sada je grad spojen sa kopnom nasipom dugim 3.600 m preko kojeg ide železnička pruga. Poznati most je Ponte di Rialto. Pred crkvom sv. Marka sastaju se 3 kanala: Canal Grande, Kanal di San Marko i Kanal de la Đudeka.
Firencu mnogi smatraju za jedan od najlepših gradova Italije.
Oko Firence su se nanizala brojna naselja kao Piza, stari suparnik Firence, s krivim tornjem na kom je Galileo Galilej izvodio svoje eksperimente iz fizike.
U njega je moglo stati oko 100.000 gledalaca. Zidan je 70 god. n. e. Koloseum se ne zove tako zbog svoje veličine nego zbog toga što je ranije na tom mestu bila ogromna Neronova statua, visoka 40 m.
Pred crkvom sv. Petra pruža se lep i znamenit trg koji je nalik na amfiteatar. Okružen je sa 300 stubova. Na sredini ovog trga stoji obelisk koji je još imperator Kaligula doneo iz Egipta. On je jednostavan, sav od jednog kamena, visok 22 m.
Vatikan je palata, odmah do crkve sv. Petra. On je na tri strane sa 10.000 odeljenja i osam velikih i širokih i 200 manjih stepeništa.
