Konklawe 21-22 października 1303 – konklawe, które wybrało Benedykta XI na następcę Bonifacego VIII. Było to pierwsze w historii konklawe, które odbyło się w watykańskiej bazylice św. Piotra.
Śmierć Bonifacego VIII
Papież Bonifacy VIII w czasie swojego pontyfikatu głosił wyższość władzy duchownej nad świecką, czego wyrazem była bulla Unam Sanctam z 1302. Idee głoszone przez papieża doprowadziły do ostrego konfliktu z królem Francji Filipem Pięknym, którego przebieg podważył roszczenia papieskie do dominacji w Europie. Filip rozpętał kampanię propagandową przeciw Bonifacemu, zarzucając mu herezję, symonię i rozmaite występki moralne (m.in. homoseksualizm). 7 września 1303 agenci króla dokonali porwania Bonifacego VIII w Anagni, co było poważnym ciosem w prestiż Stolicy Apostolskiej, tym bardziej że jeden z porywaczy, Sciarra Colonna, publicznie spoliczkował papieża. Król Francji zażądał od papieża abdykacji, ten jednak odmówił i ekskomunikował sprawców napadu. Po trzech dniach papież został zwolniony, ale zaledwie miesiąc później (11 października 1303) zmarł[1].
Filip Piękny w swoim sporze z papieżem mógł liczyć na poparcie potężnej rzymskiej rodziny Colonna, która już wcześniej popadła w konflikt z Bonifacym. W wyniku tego konfliktu dwóch kardynałów z tego rodu (Pietro Colonna i Giacomo Colonna) zostało ekskomunikowanych i wykluczonych ze Świętego Kolegium[2][1].
Lista uczestników
Święte Kolegium Kardynałów w październiku 1303 liczyło osiemnastu kardynałów, w tym piętnastu Włochów, dwóch Francuzów i Hiszpana[2]:
Jedenastu elektorów mianował Bonifacy VIII (1294–1303), czterech Celestyn V (1294), a po jednym Mikołaj IV (1288–1292), Honoriusz IV (1285–1287) i Urban IV (1261–1264).
Ponadto żyli jeszcze wówczas kardynałowie Pietro i Giacomo Colonna. Z uwagi na ciążące na nich od 1297 roku ekskomuniki zostali oni wykluczeni z udziału w konklawe, nie uważano ich bowiem za prawowitych członków Kolegium Kardynalskiego[2][1].
Przebieg konklawe
Konklawe rozpoczęło się 21 października 1303. Kardynałowie byli podzieleni na zwolenników twardej i nieustępliwej wobec Francji polityki Bonifacego VIII (liderzy: Matteo Orsini Rosso i Francesco Caetani, nadto Francesco Orsini, Giacomo Caetani Stefaneschi, Teodorico Ranieri, Leonardo Patrasso, Pedro Rodríguez, Gentile Partino i Luca Fieschi) i na frakcję profrancuską (lider: Napoleone Orsini Frangipani, nadto Giovanni Boccamazza, Giovanni Minio, Landolfo Brancaccio, Guglielmo Longhi, Jean Le Moine, Robert de Pontigny i Riccardo Petroni), która obwiniała zmarłego papieża o niepotrzebne wywołanie i zaostrzenie konfliktu z królem. Mimo tych podziałów bardzo szybko osiągnięto porozumienie. Już drugiego dnia obrad, 22 października, jednogłośnie wybrano dominikanina Niccolò Boccasiniego, kardynała biskupa Ostii. Był on wprawdzie lojalnym współpracownikiem i obrońcą Bonifacego VIII (m.in. otwarcie sprzeciwił się porwaniu w Anagni i towarzyszył Bonifacemu w trakcie uwięzienia), ale z drugiej strony miał opinię człowieka o łagodniejszym usposobieniu i bardziej ugodowym nastawieniu, co czyniło go idealnym kandydatem kompromisowym. Elekt przyjął wybór jako Benedykt XI. Pięć dni później odbyły się uroczystości koronacyjne w bazylice św. Piotra na Watykanie[1][2].
Przypisy
- ↑ a b c d John Paul Adams: Sede Vacante 1303. 2010. [dostęp 2015-02-23].
- ↑ a b c d Konrad Eubel: Hierarchia Catholica Medii Aevi. Volumen I. Münster-Padwa: 1913-1960, s. 13.
| XI wiek |
|
|---|
| XII wiek |
|
|---|
| XIII wiek |
|
|---|
| XIV wiek |
|
|---|
| XV wiek |
|
|---|
| XVI wiek |
|
|---|
| XVII wiek |
|
|---|
| XVIII wiek |
|
|---|
| XIX wiek |
|
|---|
| XX wiek |
|
|---|
| XXI wiek |
|
|---|
