W latach 1998 i 1999 ponownie zwyciężał w klasyfikacji zdobytych home runów (odpowiednio 54 i 48)[3]. Rok do końca kontraktu, a także sposobność bycia razem z żoną Mellisą, synem i córką, którzy mieszkali w Orlando, spowodowały jednak, iż Griffey zażądał transferu, a tak zwana klauzula Ten And Five Rights (10 lat w jednym klubie i rozegrane w nim 5 sezonów z rzędu) pozwalała mu na odrzucenie każdej oferty[1][7][8]. Według czasopisma Sports Illustrated Griffey Jr. miał przedstawić generalnemu menadżerowi Mariners Patowi Gillickowi listę czterech klubów, do których chciałby odejść (Atlanta Braves, Houston Astros, New York Mets oraz Cincinnati Reds[8]. Ostatecznie doszło do porozumienia z klubem z Cincinnati[1].
W lutym 2000 roku przeszedł w ramach wymiany do klubu ze swojego rodzinnego miasta Cincinnati Reds, z którym podpisał dziewięcioletni kontrakt wart 116 milionów dolarów[1][2]. 22 czerwca 2007 roku przed rozpoczęciem pierwszego meczu między ligowego pomiędzy Reds a Mariners rozgrywanym w Seattle, Griffey Jr. został przywitany przez kibiców Mariners brawami[9]. W czerwcu 2008 w wyjazdowym meczu przeciwko Florida Marlins zdobył 600. home runa w karierze[10]. Pod koniec lipca 2008 roku przeszedł do Chicago White Sox[2]. W latach 2009–2010 występował ponownie w Seattle Mariners, gdzie zakończył karierę[3].
Uhonorowanie
6 stycznia 2016 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame, otrzymując największy procent głosów w historii (99,3%). Ponadto został pierwszym zawodnikiem, wybranym z numerem pierwszym w drafcie, który został wprowadzony do Galerii Sław Baseballu[11]. 6 sierpnia 2016 przed meczem z Los Angeles Angels of Anaheim na Safeco Field wziął udział w ceremonii zastrzeżenia numeru 24, z którym występował podczas gry w Seattle Mariners[12].
