Facelift Tour – trasa koncertowa amerykańskiego zespołu muzycznego Alice in Chains, promująca wydany w sierpniu 1990 debiutancki album studyjny Facelift. W sumie liczyła 159 koncertów, i była podzielona na trzy etapy. Grupa w ramach tournée po raz pierwszy odwiedziła kontynent europejski.

Trasa rozpoczęła się 1 czerwca 1990 koncertem w Central Tavern na terenie Seattle^[1]. Podczas występów w Lake City Concert Hall w Seattle 15 czerwca oraz Melody Ballroom w Portland 25 lipca, zespół wystąpił w roli supportu przed Soundgarden^[2]. Na przełomie sierpnia i września grupa pełniła rolę supportu dla Extreme w ramach Pornograffitti Tour^[3], podczas której wielokrotnie dochodziło do nieporozumień pomiędzy członkami obydwu zespołów^[4]. Sean Kinney na łamach miesięcznika „Guitar World” przyznał: „Otwieraliśmy występy dla nich podczas naszej pierwszej trasy. Ich publiczność nas wykopała, ale było dużo tarcia między nami i Extreme”^[5]. Od 12 listopada do 12 grudnia, kwartet występował w ramach Brick By Brick Tour, w roli supportu przed Iggy Popem^[6]. Randy Biro, pełniący ówcześnie rolę członka ekipy technicznej, przyznał, że atmosfera w trakcie wspólnego tournée była „znacznie milsza” i bardziej profesjonalna, również jeśli chodzi o jakość dźwięku i oświetlenie^[6]. Koncert, jaki zespół zagrał 22 grudnia w Moore Theatre, został zarejestrowany i wyreżyserowany przez Josha Tafta^[7]. 30 lipca 1991 ukazał się na VHS Live Facelift^[8]. 17 stycznia grupa otwierała występ Poison w Memorial Coliseum w Portland. Layne Staley i Mike Starr wystąpili z członkami zespołu na jednej scenie w interpretacji „Rock and Roll All Nite” Kiss^[9]. 8 lutego Alice in Chains wystąpili w Long Beach Arena, poprzedzając koncert L.A. Guns i Ozzy’ego Osbourne’a. Pod koniec występu, wszyscy członkowie zagrali na scenie cover The Rolling Stones „Jumpin’ Jack Flash”^[10]. 23 lutego muzycy zaprezentowali się w roli headlinera obok sióstr Ann i Nancy Wilson w Paramount Theatre, podczas wydarzenia Concert For Peace. Na zakończenie koncertu wykonali cover Cata Stevensa „Peace Train”^[11]. 3 marca członkowie zespołu wystąpili na gali rozdania Northwest Music Award, wykonując utwory „Rooster” i „Man in the Box”^[11]. Zespół został nagrodzony w kategorii Rock Recording za Facelift^[11].

10 marca grupa udała się do Europy, gdzie występowała w roli supportu dla zespołów The Almighty i Megadeth w ramach Oxidation of the Nations Tour^[12]. 17 kwietnia kwartet wystąpił w Seattle w klubie przy nabrzeżu Pier 48^[13], wykonując utwory „It Ain’t Like That” i „Would?”^[12]. Sceny te zostały zarejestrowane specjalnie na potrzeby komedii obyczajowej Samotnicy w reżyserii Camerona Crowe’a^[12].

 Osobny artykuł: Clash of the Titans (trasa koncertowa).

Od maja do lipca muzycy koncertowali podczas amerykańskiej edycji trasy Clash of the Titans, pełniąc rolę supportu dla thrashmetalowych grup Anthrax, Megadeth i Slayer^[14][15]. Pierwotnie udział w tournée miała wziąć formacja Death Angel, jednak z powodu wypadku drogowego, muzycy odwołali swój udział^[15]. W jednym z wywiadów Layne Staley przyznał: „Wytrzymywaliśmy publikę Slayera każdej nocy przez jakieś 50 dni, i myśleliśmy, że po tym już nic nie zrobimy. Slayer to nie była publika łatwa do zadowolenia”^[16]. Cantrell w rozmowie z „San Antonio Express-News” stwierdził: „To była próba ognia. Nie było to łatwe, ale bywało nieraz zabawnie. Spędziliśmy wiele nocy grając, kiedy nad naszymi głowami latały różne przedmioty. Czasem bywało dość brutalnie. Ale to nie było w stanie nas zatrzymać”^[17]. W innym z wywiadów muzyk podkreślił, że „fani Slayera byli bardzo brutalni dla nas. Kiedy graliśmy w Red Rocks Amphitheatre, rzucali w nas tak wieloma przedmiotami, że ledwo widzieliśmy tłum”^[18].

16 sierpnia koncertem w Atlancie, zespół zainaugurował trzeci etap Facelift Tour, otwierając występy dla Van Halen w ramach For Unlawful Carnal Knowledge Tour^[19]. Wokalista Sammy Hagar sam dokonał wyboru supportu na trasę. Na łamach „Seattle Post-Intelligencer” przyznał: „Obserwowałem MTV, i zobaczyłem teledysk do «Man in the Box». Layne Staley jest dziś jednym z lepszych nowych wokalistów rockowych”^[19]. 3 października kwartet wystąpił w Marriott Hotel Ballroom na terenie Los Angeles, podczas uroczystości rozdania Foundations Award. Zespół wykonał kompozycję „Would?”^[20] oraz został nagrodzony w kategorii Best Debut Album^[21]. Jerry Cantrell wybrał się wraz z bratem pod koniec listopada na polowanie. Przekonany, że listopad ma 31 dni, opuścił pierwszy grudniowy koncert. W prezencie otrzymał od wytwórni Columbia podręczy kalendarz^[22]. 6 października, w trakcie występu w Hollywood Palladium, Cantrell wystąpił gościnnie w utworze „Reach Down” supergrupy Temple of the Dog^[23].

W ramach tournée, na żywo zadebiutował utwór „Confusion” (1 czerwca 1990)^[24]. Podstawę setlist stanowiły kompozycje z Facelift^[25], które prezentowane były podczas poprzedniego cyklu występów^[26]. Na koncertach zespół wykonywał premierowo: „Dirt” (6 grudnia 1990)^[27], „Rooster” (1 lutego 1991)^[28], „Sickman” (6 października 1991)^[29] i „Junkhead” (21 grudnia 1991)^[30], które znalazły się na wydanym we wrześniu 1992 albumie Dirt^[31]. 21 grudnia 1991 grupa wykonała kompozycję „Am I Inside”^[32], która na początku lutego 1992 weszła w skład minialbumu Sap^[33]. „Would?” zadebiutował w ramach Clash of the Titans (16 maja 1991)^[34]. Podczas trzeciego etapu trasy, zespół wykonywał fragmenty coverów Black Sabbath („Sweet Leaf”), Fleetwood Mac („The Green Manalishi (With the Two Prong Crown)”), Hanoi Rocks („Taxi Driver”) Judas Priest („Living After Midnight”) i Soundgarden („Hunted Down”)^[25]. W trakcie tournée, podczas pierwszego i trzeciego etapu, muzycy sporadycznie grali „Queen of the Rodeo”^[35], kompozycję pochodzącą z albumu demo The Treehouse Tapes z 1988^[36].

Podczas pierwszego etapu trasy, trwającego od czerwca 1990 do marca 1991, w roli supportu występowały zespoły Bonefactory, Derelicts, Dose Dumpster, Electric Love Hogs, I Love You, L7, Love on Ice, Lukin^[1], Pearl Jam (grający ówcześnie pod nazwą Mookie Blaylock)^[40], Screaming Trees, Sleep Capsule, Son of Man, Sweet Water oraz Thick as Thieves^[39]. Eddie Vedder odnosząc się do wspólnych występów, przyznał, że „interesującym było oglądać zespół, który potrafi zmieniać nastroje ludzi”^[41]. Basista Jeff Ament, w jednym z wywiadów stwierdził: „Wtedy dopiero co zaczynaliśmy wspólne granie. No i musieliśmy napisać kilka piosenek. Niedługo po tym, dostaliśmy ofertę wspólnych występów z Alice in Chains. Byliśmy jeszcze dzieciakami. Już wtedy wraz ze Stone’em wiedzieliśmy, że drzemie w nas spory potencjał. Musieliśmy tylko wyjść na scenę, i zagrać najlepiej jak potrafiliśmy”^[42]. Cantrell przyznał, że „chcieliśmy im dać jedynie tyle okazji do otwarcia, ile nam dano we wczesnych latach naszego zespołu”^[10].

Chris Watts z „Kerrang!”, recenzując występ w Marquee Club w Londynie, napisał, że „Alice in Chains wyglądają na wpół przerażonych, gdy przemierzają do swoich ulubionych, ponurych akordów przed tłumem widzów”. W dalszej części autor dodał: „Zespół jest często zdumiewający, a wokalista Layne Staley jest niczym innym jak mikro-Bogiem. Dźwięk nie znajduje się w odległości miliona mil od Jane’s Addiction, chociaż Alice jest nieskrępowana przez złudzenie sztuki lub zbyt wielką tandetę. Zamiast tego, może pochwalić się potężną energią gitary Cantrella, bezlitosnym bębnieniem Seana Kinneya i wycieńczającym rykiem Staleya. To działa. Postrzępiony, ożywczy pokaz”^[43]. Brian Brandes Brinkerhoff z tego samego tygodnika, odnosząc się do podsumowania koncertu Alice in Chains i Van Halen w Costa Mesa napisał, że zespół z Seattle „posiada coś nowego i ekscytującego” oraz ma wszelkie predyspozycje do tego, aby „stawić czoła tak zniechęcającym zadaniom, odejść z własną dumą i dodaniem kilku nowych fanów”^[44].

Alice in Chains

• Layne Staley – śpiew
• Jerry Cantrell – gitara, wokal wspierający
• Mike Starr – gitara basowa, wokal wspierający
• Sean Kinney – perkusja

Gościnnie

• Jeff Ament – gitara basowa w utworze „Taxi Driver” (11 lutego 1991)^[47]
• Duff McKagan – gitara w utworze „Man in the Box” (6 października 1991)^[48]

Pozostali

• A&R: Nick Terzo
• Management: Kelly Curtis, Susan Silver
• Roadie: Jimmy Shoaf, Randy Biro
• Projekt, wykonanie plakatów: The Art Institute of Seattle, James Tolin, P.O. BOX 2391 Kirkland, WA. 98083-2391

• David de Sola: Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books, 2015. ISBN 978-1250048073. (ang.).
• Greg Prato: Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music. ECW Press, 2009. ISBN 978-1550228779. (ang.).

• Oficjalna strona zespołu (ang.)