Them Bones – drugi singel amerykańskiego zespołu muzycznego Alice in Chains, promujący opublikowany we wrześniu 1992 album studyjnyDirt. Czas trwania utworu wynosi 2 minuty i 30 sekund, co czyni go, prócz „Untitled” (0:43), najkrótszą kompozycją wchodzącą w skład płyty. Autorem tekstu i kompozytorem jest Jerry Cantrell.
Singel ukazał się w dwóch formatach – na płycie winylowej (7” i 12”-calowej) oraz CD. W zależności od wersji, na stronach B zostały zamieszczone kompozycje z albumu Facelift (1990), minialbumuSap (1992) i płyty Dirt.
Analiza
Tekst do utworu „Them Bones” był „muzyczną terapią” dla gitarzysty Jerry’ego Cantrella
Autor Jerry Cantrell w rozmowie z brytyjskim miesięcznikiem branżowym „Metal Hammer” odniósł się do interpretacji tekstu: „Ten utwór jest pełen emocji. Mówi o kwestii własnej śmierci oraz o tym, że trzeba sobie zdawać sprawę, iż nie żyje się wiecznie i zejście z tego świata jest nieuniknione. Śmierć jest przerażająca, ale od czasu do czasu należy z tym problemem stanąć twarzą w twarz. «Them Bones» miał mi pomóc oswoić się ze śmiercią”[4]. W wywiadzie dla „Guitar School” muzyk przyznał: „Piosenka właściwie przypomina mi brzmienie «We Die Young», jest w niej naprawdę silny riff. Wielu ludzi ma kłopoty z odbiorem naszych tekstów, bo one nie są najłatwiejsze, są szorstkie, nieprzyjemne jak właśnie «Them Bones». Numer ten tak naprawdę nie traktuje o śmierci i umieraniu, raczej o radzeniu sobie z resztą czasu, jaka pozostała ci w życiu, kiedy koniec jest już bliski. To bardzo smutna rzecz, kiedy zdajesz sobie sprawę, że nie będziesz trwał wiecznie. Powinieneś próbować zrobić tyle rzeczy, ile tylko można, w czasie, który jest ci dany. To moja recepta na życie”[5]. Cantrell podkreślił, że była to dla niego „muzyczna terapia”[6].
„Them Bones” został skomponowany w niskim strojeniuD (ang. drop D), obniżonym o pół tonu w dół[6], według schematu Db-Ab-Db-Gb-Bb-Eb[7]. Charakteryzuje się on chromatycznością i jest zagrany w metrum 7/8, z wyjątkiem refrenu, gdzie jest to 4/4[8]. Przy stosowaniu nieparzystego metrum, Cantrell na łamach pisma „Guitar World” przyznał, że nie przywiązywał do tego szczególnej wagi. Stwierdził, że po prostu przychodzi mu to w sposób naturalny[9]. Główny riff muzyk skomponował w trakcie trwania Clash of the Titans w 1991[10]. Charakterystyczne okrzyki Layne’a Staleya w początkowej sekwencji utworu, zostały zaimprowizowane przez wokalistę podczas pracy w studiu[11]. „Them Bones” cechuje się także zharmonizowanymi liniami wokalnymi Staleya i Cantrella, które występują głównie w zwrotkach, oraz agresywnym i dynamicznym brzmieniem, połączonym z solową grą Cantrella[10].
Teledysk
Koncept fabuły teledyskuRocky Schenck napisał 5 sierpnia 1992[12]. Przed rozpoczęciem realizacji, przeszedł on kilka modyfikacji. Zdjęcia rozpoczęto 18 sierpnia w Raleigh Studios, mieszącym się przy 5300 Melrose Avenue w Hollywood na terenie Los Angeles[12]. „Aby wizualnie podkreślić agresywność piosenki, chciałem, by ruchy kamery były ekstremalnie przyspieszone – szybciej niż można było osiągnąć przy użyciu zwykłego żurawia. Aby móc osiągnąć ten efekt, zsynchronizowałem ruchy warg muzyków i odtwarzałem ich instrumenty w zwolnionym tempie do utworu, który także był odtwarzany w zwolnionym tempie, z prędkością 12 klatek na sekundę. Następnie przenosiliśmy nagrany film z prędkością 24 klatek na sekundę, podwajając prędkość poruszania kamery i sprawiając, że występ zespołu nagrywany był z normalną prędkością” – wspominał reżyser[13]. Edycją wideoklipu zajął się Joe Torcello, a procesem produkcji David Naylor. Zdaniem Schencka teledysk do „Them Bones” był „skomplikowany i trudny technicznie” w realizacji[12].
Fabuła przedstawia członków zespołu wykonujących utwór w jaskini znajdującej się pod Ziemią. Często ukazywane są sceny kałuży, w której odbija się twarz śpiewającego Staleya, oraz walczących bądź zjadających się wzajemnie zwierząt[14]. Wideoklip dostępny jest na kompilacjiMusic Bank: The Videos (1999)[14].
Wydanie
„Them Bones” został opublikowany na singlu 8 września 1992 nakładem wytwórniColumbia. 8 marca 1993 singel z utworem ukazał się w rozszerzonej wersji – zawierającej dodatkowo kompozycje „We Die Young” (z debiutanckiego albumu studyjnegoFacelift; 1990), „Got Me Wrong” i „Am I Inside” (pochodzące z minialbumuSap; 1992) – na terenie Wielkiej Brytanii[15].
Ned Raggett z AllMusic przyznał, że „«Them Bones» jest to krótki utwór skoncentrowany i nieustępliwy, o potężnej mocy gitarowych riffów”. Autor porównał go do równie agresywnego i dynamicznego „We Die Young”, podkreślając przy tym, że „jeszcze bardziej imponujące było jak prowadzenie melodii wzrasta zamiast opadać, ale dzięki swej brutalnej sile i unikalnemu zduszonemu akcentowi Staleya, wciąż brzmi jak marsz śmierci”[22]. Ric Albano z magazynu „Classic Rock” wyróżnił kompozycję, pisząc: „W jednej chwili wybuchowy początek. Piosenka buduje napięcie poprzez kolejne wersy”[23]. Jeff Gilbert z „Guitar World” przyznał, że „otwierający «Them Bones» charakteryzuje się „burzącym oraz kapitalnym akordem”[24]. Don Kyle na łamach brytyjskiego „Kerrang!” opisał go jako „krótki, ostry wstrząs podobny do «We Die Young»”[25]. Chad Childers z Loudwire określił „Them Bones” mianem jednego z najlepszych utworów w dorobku zespołu, zaznaczając jednocześnie charakterystyczny śpiew Staleya i agresywne partie gitar Cantrella[26]. Michael Christopher z PopMatters napisał o kompozycji: „Dwie i pół minuty wściekłego krzyku i opatentowanej harmonizacji między Staleyem i Cantrellem oraz wręcz nieustające ciężkie riffy”[27].
Komercyjny
17 października 1992 „Them Bones” zadebiutował na 32. lokacie w notowaniu opracowywanym przez tygodnik „Billboard” – Album Rock Tracks[28]. 21 listopada, po sześciu tygodniach obecności na wspomnianej liście przebojów, utwór uplasował się na 24. miejscu[29]. Łącznie „Them Bones” notowany był przez dziewięć tygodni[30]. 28 listopada singel osiągnął 30. lokatę na liście „Billboardu” Modern Rock Tracks[31]. Kompozycja Alice in Chains została odnotowana również na 93. pozycji australijskiej listy Top 100 Singles Chart[32]. 11 marca 1993 zadebiutowała w irlandzkim zestawieniu Top 100 Singles[33]. Singel notowany był przez cztery tygodnie, docierając do 22. lokaty[33]. 20 marca „Them Bones” uplasował się na 26. lokacie brytyjskiego notowania Official Singles Chart Top 75[34][35]. 3 kwietnia został sklasyfikowany na 76. miejscu listy European Hot 100, opracowywanej na podstawie sprzedaży singla w piętnastu krajach Europy[36].
W 2011 witryna gibson.com sklasyfikowała utwór na 39. pozycji zestawienia „50 najlepszych metalowych utworów”. Autor Sean Patrick Dooley napisał, że jest to „metalowe arcydzieło”[45]. Michael Danaher z magazynu „Paste” umieścił kompozycję na 16. lokacie w rankingu „50 najlepszych grunge’owych utworów w historii”. Swój wybór argumentował: „Skowyt Staleya z mięsistymi metalowymi riffami Cantrella, to zapowiedź czegoś wielkiego”[3].
„Them Bones” został po raz pierwszy wykonany na żywo 27 sierpnia 1992 podczas koncertu w The Evergreen State College na terenie miasta Olympia[46], w ramach przedpremierowej mini trasy Shitty Cities Tour[47], poprzedzającej tournée Down in Your Hole Tour. W trakcie jego trwania, zespół swoje występy rozpoczynał od „Them Bones”[46]. Od momentu reaktywacji zespołu w 2005, utwór regularnie prezentowany jest podczas koncertów[46].
Niemiecki zespół Secrets of the Moon nagrał cover utworu na singlu „Them Bones & This Inner Soil”, wydanym w limitowanym nakładzie 500 sztuk w 2010[56].
Włoski muzyk Alex De Rosso na albumie studyjnym Lions & Lambs w 2013 zamieścił własną interpretację „Them Bones”[57].
Zespół Fishbone zaprezentował własną interpretację „Them Bones” podczas internetowej ceremonii uhonorowania Alice in Chains przez Museum of Pop Culture nagrodą Founders Award 1 grudnia 2020[59].
Uwagi
↑Singel wydany w Wielkiej Brytanii 8 marca 1993[15].
↑Sprzedaż ustalona na podstawie certyfikatu przyznanego 5 sierpnia 2022[51].
↑ abDavid Roberts: Guinness Book of British Hit Singles & Albums, 19th edition. HIT Entertainment, 2006. ISBN 1-904994-10-5. (ang.). Brak numerów stron w książce
.jpg)
