Pengeboman strategik semasa Perang Dunia II
Sebahagian daripada Perang Dunia II
Sebuah B-24 menggugurkan bom ke atas kilang Astra Romana di Ploiești, Romania, semasa Operasi Tidal Wave[1]
Lokasi Kancah Eropah Kancah Pasifik
Pihak yang terlibat
Kuasa Bersekutu  Amerika Syarikat  United Kingdom  Kanada  Australia Dominion New Zealand  Kesatuan Soviet Poland  China Perancis	Kuasa Paksi  Jerman Nazi  Jepun Itali Hungary  Romania  Bulgaria  Thailand
Komandan dan pemimpin
Henry Arnold Carl Spaatz Curtis LeMay Chester Nimitz Charles Portal Richard Peirse Arthur Harris Arthur Tedder Clifford McEwen George Jones Alexander Novikov Sergei Khudyakov Alexander Golovanov	Hermann Göring Albert Kesselring Wolfram Freiherr von Richthofen Hugo Sperrle Naruhiko Higashikuni Hajime Sugiyama Masakazu Kawabe Chūichi Nagumo Rino Corso Fougier Francesco Pricolo Ettore Muti Kálmán Ternegg Gheorghe Jienescu
Kerugian dan korban
Soviet Union: Secara kasar 500,000 orang awam Soviet[2] 2,700 laskar (Jepun)[3] China: 260,000–351,000 orang awam China[4][5] Britain: 60,000 orang awam terkorban[6] 160,000 laskar (Eropah)[7][8] Perancis: 67,000 orang awam terkorban dari pengeboman AS-UK [9] Poland: Puluhan ribu orang awam 2416 laskar skuadron pengebom (Tentera Udara Poland di Barat)[10] Yugoslavia Puluhan ribu orang awam Belanda: Ribuan orang awam	Jerman: 353,000–635,000 orang awam terkorban, termasuk pekerja asing[6][11] Kerosakan sangat teruk pada industri Jepun: 330,000–500,000 orang awam terkorban[12] 20,000 askar terbunuh (di Hiroshima) Kerosakan sangat teruk pada industri Itali: 60,000–100,000 orang awam terkorban[13] 5,000 askar terbunuh[13] Kerosakan teruk pada industri Hungary: 19,135–30,000 terkorban dan 25,000 cedera[14][15] Kerosakan teruk pada industri[16] Romania: 9,000 orang awam terkorban atau cedera[17] Kemusnahan dan kerosakan teruk pada kilang penapis minyak dan ribuan bangunan [17] Bulgaria: 1,374 terkorban dan 1,743 cedera[18] 12,564 bangunan rosak, yang mana 2,670 musnah sepenuhnya[18] Thailand: Sekurang-kurangnya 2,000 terkorban.[19]

Pengeboman strategik semasa Perang Dunia II adalah serangan udara yang berpanjangan terhadap jalan keretapi, pelabuhan, bandar-bandar, perumahan pekerja dan orang awam, dan kawasan industri dalam wilayah musuh semasa Perang Dunia II. Pengeboman strategik ialah strategi ketenteraan yang berbeza dari sokongan udara dekat untuk angkatan darat dan kuasa udara taktikal.^[20] Semasa Perang Dunia II, ia diyakini oleh ramai strategis tentera bahawa kekuatan udara dapat menjamin kemenangan besar dengan menyerang infrastruktur industri dan politik, dan bukannya sasaran tentera semata-mata.^[21] Pengeboman strategik sering melibatkan kawasan pengeboman yang dihuni oleh orang awam dan beberapa kempen sengaja dirancang untuk mensasarkan penduduk awam supaya dapat menggerunkan mereka dan mengganggu aktiviti biasa mereka. Undang-undang antarabangsa pada awal Perang Dunia II tidak secara khusus melarang pengeboman udara di bandar-bandar walaupun sebelumnya terdapat pengeboman seperti itu semasa Perang Dunia I, Perang Saudara Sepanyol,dan Perang China-Jepun Kedua.

Pengeboman strategik semasa Perang Dunia II bermula pada 1 September 1939 apabila Jerman menceroboh Poland dan Luftwaffe (Tentera Udara Jerman) mula mengebom bandar-bandar dan penduduk awam di Poland dalam kempen pengeboman udara.^[22] Ketika perang terus berlanjutan, pengeboman oleh Kuasa Paksi dan Pihak Bersekutu meningkat dengan ketara. Tentera Udara Diraja mula mengebom sasaran tentera di Jerman, seperti dermaga dan limbungan kapal, pada Mac 1940, dan mula mensasarkan Berlin pada Ogos 1940.^[23] Pada September 1940, pihak Luftwaffe mula mensasarkan bandar-bandar British dalam kempen The Blitz.^[24] Selepas bermulanya Operasi Barbarossa pada Jun 1941, Luftwaffe menyerang bandar-bandar Soviet dan infrastruktur. Dari Februari 1942 ke atas, kempen pengeboman British terhadap Jerman menjadi kurang ketat dan menambah sasaran ke atas tapak industri dan kawasan awam.^[25][26] Apabila Amerika Syarikat memulakan misi pengeboman udara terhadap Jerman, ia memperkuatkan usaha ini dan pengeboman api yang kontroversi telah dilakukan ke atas Hamburg (1943), Dresden (1945), dan bandar-bandar Jerman yang lain.^[27]

Dalam Perang Pasifik, pihak Jepun mengebom penduduk awam disepanjang peperangan (contohnya di Chongqing). Serangan udara ke atas Jepun oleh AS bermula dengan bersungguh-sungguh pada Oktober 1944^[28] dan menjelang Mac 1945 telah mula meningkatkan pengeboman api secara meluas, memuncak dalam pengeboman atom Hiroshima dan Nagasaki pada 6 dan 9 Ogos 1945.

Kesan pengeboman strategik banyak diperdebatkan semasa dan selepas peperangan.^{[29][30][31][32]} Kedua-dua Luftwaffe dan RAF gagal memberikan pukulan kalah mati dengan memusnahkan moral musuh. Namun, ada yang berpendapat bahawa pengeboman strategik sasaran bukan tentera dapat mengurangkan kapasiti industri dan pengeluaran musuh^[33][34] dan dalam pendapat para pendukung di zaman antara perang, penyerahan kalah Jepun mewajarkan pengeboman strategik.^[35] Jumlah kematian akibat pengeboman strategik cukup besar, bukan hanya dari segi pengeboman tetapi juga kehilangan kru udara. Beratus-ratus ribu atau sejuta orang awam terkorban, berjuta-juta orang lagi hilang tempat tinggal, dan banyak atau sebahagian besar bandaraya utama musnah, terutamanya di Eropah dan Asia.

• The Blitz: Sorting the Myth from the Reality by BBC History
• Liverpool Blitz— Experience 24 hours in a city under fire in the Blitz from National Museums Liverpool
• Coventry Blitz Resource Centre
• The 376th Heavy Bombardment Group Oral Histories at Ball State University
• Allied Bombers and Crews – slideshow by Life magazine
• Annotated bibliography for conventional bombing during World War II from the Alsos Digital Library for Nuclear Issues
• The Revenger's Tragedy by Leo McKinstry (in New Statesman)