Prope Tarracina natus est. Familia sua erat praedives et nobilis, at Galba primorum sex imperatorum non cognatus erat. Pater eius Gaius Sulpicius Galba anno 5 a.C.n. consul suffectus erat, frater maior Gaius Sulpicius Galba anno 22 consul ordinarius creatus anno 36 morte voluntaria obiit. Adulescente suo magnum ingenium ab ambo AugustoTiberioque habere visus est.
Cursus honorum
Praetor in 20 et consul ordinarius in 33 erat. Potestate militari, vituperatione, et aequabilitate suis bonam famam legatus Augusti pro praetore Aquitaniae annis 31-32, Germaniae Superioris annis 39 ad usque 41 vel 42, tum proconsulAfricae annis 44-46 adquisivit. Anno 46 et ornamenta triumphalia accepit. Post mortem Caligulae amici sui eum admonuerunt pro imperio liceri sed detrectavit et novo imperatori Claudio fideliter servivit. Primum dimidium partem principatus Neronis in vita privata vixit, dum 60 cum Nero ei provinciam Hispaniae Terraconensis contulerit.
Inter administrationem suam deses languidusque erat, sed evitare conatus erat Neronem, qui suspiciosus amicorum et familiae suos factus erat.
Primo ab senatu salvere iussus est, at cum populo aut militibus numquam popularis erat. Etiam praetorianos solvere recusavit. Amici sui, re vere, se regnaverunt.
Mox legiones in Germania postulaverunt Senatum elegere novum imperatorem. Galba intellegens periculum sui, Pisonem heredem suum adoptavit. Haec delectio offendit Othonem, vetus Lusitaniae gubernator, qui ab initio Galbam adiuverat. Otho se iunxit cum praetorianis, qui eum quam imperatorem pronuntiaverunt. Galba rebelles committere progressus est, sed cum copiis Lacum Curtium necatus est die 15 Ianuarii.
Per Tacitum, "omnium consensu capax imperii nisi imperasset."
De habitu et indole
"Statura fuit iusta," ait Suetonius, "capite praecalvo, oculis caeruleis, adunco naso, manibus pedibusque articulari morbo distortissimis, ut neque calceum perpeti neque libellos evolvere aut tenere omnino valeret. Excreverat etiam in dexteriore latere eius caro praependebatque adeo ut aegre fascia substringeretur ... Libidinis in mares pronior et eos non nisi praeduros exoletosque."[1]
Galba hospes et conviva
... Suetonius autem refert Galbam "cibi plurimi" fuisse, "quem tempore hiberno etiam ante lucem capere consuerat. Inter cenam ... congestas super manus reliquias circumferri iuberet spargique ad pedes stantibus."[1]
"Galba and Otho" in Rhiannon Ash, Ordering anarchy: armies and leaders in Tacitus' Histories (Londinii: Duckworth, 1999. ISBN 0715628003) pp. 73-94
L. Braun, "Galba und Otho bei Plutarch und Sueton" in Hermes vol. 120 (1992) pp. 90-102
S. Frangoulidis, "Tacitus, Plutarch and Suetonius on the death of Galba" in Favonius vol. 3 (1991) pp. 1-10
H. Jucker, "Der Ring des Kaisers Galba" in Chiron vol. 5 (1975) pp. 349-364
C. L. Murison, Galba, Otho and Vitellius: careers and controversies. Hildesheim, 1993
J. Sancery, Galba ou l'armée face au pouvoir. Lutetiae, 1983
P. Schunk, "Studien zur Darstellung des Endes von Galba, Otho und Vitellius in den Historien des Tacitus" in Symbolae Osloenses vol. 39 (1964) pp. 38-82
