Flavius Iulius Constans, dictus Constans (natus inter annos 320 et 323; mortuus in Gallia australi apud Illiberim Francice Elne mense Februario 350), ultimus filius Constantini Magni et Faustae, ab anno 337 usque ad mortem fuit imperator Romanus.

Constans Constantinopoli die 25 Decembris 333 ad Caesaris honorem sublatus est. Die 9 Septembris 337, Augustus declaratus, Italiam, Africam, Illyricum, atque Achaiam accepit. Anno 338 cum collegis Augustis Constantino II et Constantio II Viminacii convenit. Deinde milites suos contra Sarmatas duxit; mense Aprili 340 Constantem^? vicit atque Praefecturam Galliarum suscepit. Anno 341 contra Francos certavit, quos anno 342 vicit. Anno 343, in Britanniam venit. Anno 350, Magnentius purpuram sumpsit, et Constans brevi post diem 18 Ianuarii eius anni fugiens necatus est.^[1]

• Bleckmann, Bruno. 2003. Der Bürgerkrieg zwischen Constantin II. und Constans (340 n. Chr.). Historia 52: 225–50.
• Seeck, Otto. 1900. Constans 3). In Paulys Realencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft 4 (1): 948–52.

Vicimedia Communia plura habent quae ad Constantem spectant.

• Biographia a Michael DiMaio, Jr. et Roberto Frakes scripta in "De Imperatoribus Romanis" (Anglice)
• Susanne Siebert, "KONSTANS I, römischer Kaiser" in Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon  vol. 4 (Herzberg, 1992. ISBN 3-88309-038-7) , columnae 455–456 (Theodisce)