PROFILPELAJAR.COM

Od 1956 w Konkursie Piosenki Eurowizji wzięło udział łącznie pięćdziesięciu dwóch krajowych nadawców telewizyjno-radiowych zrzeszonych w Europejskiej Unii Nadawców (EBU).

Możliwość udziału w Konkursie Piosenki Eurowizji ma każdy nadawca publiczny, który jest aktywnym członkiem Europejskiej Unii Nadawców (EBU). Za aktywnego członka organizacji uznaje się krajowego nadawcę, który lub znajduje się w państwie należącym do Rady Europy bądź położonym na terenie Europejskiej Strefy Nadawców^[1]^[2], której terytorium ustalane jest przez Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny^[3]:

„Europejska Strefa Nadawców” rozgraniczona jest na zachodzie od zachodniej granicy Regionu 1^[b] i na wschodzie przez południk 40° na wschód od Greenwich oraz na południu przez równik 30°, obejmując północną część Arabii Saudyjskiej i tę część krajów, które sąsiadują z basenem Morza Śródziemnego. Dodatkowo, do Europejskiej Strefy Nadawców zaliczają się także: Armenia, Azerbejdżan, Gruzja oraz te części terytorium Iraku, Jordanii, Syrii, Turcja i Ukrainy, które leżą poza wyżej wymienionymi granicami^[3].

Tym samym aktywne uczestnictwo w Konkursie Piosenki Eurowizji nie jest zależne od geograficznego położenia kraju, na co wskazywałby przedrostek „euro-” w nazwie. W widowisku brało lub bierze udział także kilka państw spoza granic Europy: Izrael, Armenia i Cypr (Azja Zachodnia), Maroko (Afryka Północna), Australia (Australia), a także kraje transkontynentalne, których tylko część powierzchni należy do Europy: Turcja, Rosja, Gruzja, Azerbejdżan^[5].

Liczba krajów biorących udział w konkursie z roku na roku wzrastała. W pierwszym konkursie w 1956 uczestniczyło jedynie siedem państw, zaś w 2011 – rekordowa liczba czterdziestu trzech. W latach 90., kiedy liczba chętnych krajów rokrocznie wzrastała, EBU wprowadziła specjalną rundę kwalifikacyjną: w 1993 zorganizowano rundę Kvalifikacija za Millstreet, podczas której wytypowane miały być trzy wschodnio-europejskie państwa wyrażające chęć zadebiutowania w stawce konkursowej^[6]. W 1994 EBU wprowadziła nowe zasady, które uniemożliwiały udział w konkursie sześciu krajom, które osiągnęły najsłabsze wyniki podczas finału widowiska rok wcześniej^[7]. W 1996 zastosowano inną zasadę – wersje studyjne wszystkich zgłoszonych utworów rozesłano po komisjach jurorskich powołanych przez kraje uczestniczące i po zagłosowaniu jurorów dopuszczono 22 najlepiej ocenione propozycje. Tym samym Norwegia, jako organizator imprezy, nie mogła wystawić swojego reprezentanta na finał konkursu^[8]. W latach 1997–2001 wprowadzono zasadę mówiącą, że kraje, które osiągnęły najgorsze średnie wyników z pięciu poprzednich lat, zostaną odsunięte od udziału w widowisku. Żaden z krajów nie mógł być jednak odsunięty od udziału nie dłużej niż na rok^[9].

W latach 2001–2003 przywrócono system obowiązujący w 1994 i 1995^[10]. W 2004 EBU wprowadziła rundę półfinałową, w której udziału nie musiały brać państwa z pierwszej dziesiątki finałowej klasyfikacji z poprzedniego konkursu oraz krajów tzw. „Wielkiej Czwórki”, czyli nadawców wpłacających największe składki na organizację imprezy przez EBU^[11]. Pozostałe państwa musiały wziąć udział w półfinale, z której do finału awans zdobywało dziesięć najwyżej ocenionych reprezentacji. Od 2008 EBU organizuje dwa koncerty półfinałowe, a zagwarantowany udział w finale ma jedynie gospodarz danego widowiska oraz kraje tzw. „Wielkiej Czwórki”^[12] (a od 2011 – „Wielkiej Piątki”)^[13].

Uczestnicy

Poniższa tabela uwzględnia wszystkie kraje, które kiedykolwiek wzięły czynny udział w Konkursie Piosenki Eurowizji i wysłały swojego reprezentanta.

Państwa niebiorące czynnego udziału w konkursie (stan na 2024).

Państwa nieistniejące.

L.p	Kraj	Rok debiutu	Liczba startów	Liczba wygranych	Stacja telewizyjna
1	Albania	2004	20	0	RTSH
2	Andora	2004	6	0	RTVA
3	Armenia	2006	16	0	AMPTV
4	Austria	1957	56	2	ORF
5	Australia	2015	9	0	SBS
6	Azerbejdżan	2008	16	1	İTV
7	Białoruś	2004	16	0	BTRC
8	Belgia	1956	65	1	VRT (niderlandzki) RTBF (francuski)
9	Bośnia i Hercegowina	1993	19	0	BHRT
10	Bułgaria	2005	14	0	BNT
11	Chorwacja	1993	29	0	HRT
12	Cypr	1981	40	0	CyBC
13	Czarnogóra	2007	12	0	RTCG
14	Czechy	2007	12	0	ČT
15	Dania	1957	52	2	DR
16	Estonia	1994	29	1	ERR
17	Finlandia	1961	57	1	YLE
18	Francja	1956	66	5	TF1 (1956–1981) France Télévisions (od 1983)
19	Grecja	1974	44	1	ERT (1974-2013, od 2016) NERIT (2014-15)
20	Gruzja	2007	16	0	GPB
21	Hiszpania	1961	63	2	TVE
22	Holandia	1956	64	5	NOS (1956-2009) TROS (2010–2014) AVROTROS (od 2014)
23	Irlandia	1965	57	7	RTÉ
24	Islandia	1986	36	0	RÚV
25	Izrael	1973	46	4	IBA
26	Jugosławia	1961	27	1	JRT
27	Litwa	1994	24	0	LRT
28	Luksemburg	1956	38	5	CLT
29	Łotwa	2000	24	1	LTV
30	Macedonia Północna	1998	21	0	MKRTV
31	Malta	1971	36	0	PBS
32	Maroko	1980	1	0	SNRT
33	Mołdawia	2005	19	0	TRM
34	Monako	1959	24	1	TMC
35	Niemcy	1956	67	2	NDR (ARD)
36	Norwegia	1960	62	3	NRK
37	Polska	1994	26	0	TVP
38	Portugalia	1964	55	1	RTP
39	Rosja	1994	23	1	RTR, C1R
40	Rumunia	1994	23	0	TVR
41	San Marino	2008	14	0	SMRTV
42	Serbia	2007	16	1	RTS
43	Serbia i Czarnogóra	2004	2	0	UJRT
44	Słowacja	1994	7	0	STV (1994-2010) RTVS (od 2011)
45	Słowenia	1993	29	0	RTV SLO
47	Szwajcaria	1956	64	3	SF DRS
47	Szwecja	1958	63	7	SVR (1958) SR (1959–1979) SVT (od 1980)
48	Turcja	1975	34	1	TRT
49	Ukraina	2003	19	3	NTU
50	Węgry	1994	17	0	MTV
51	Wielka Brytania	1957	66	5	BBC
52	Włochy	1956	49	3	RAI

Kraje wyrażające chęć udziału

Poniższa tabela uwzględnia wszystkie kraje, które kiedykolwiek wyraziły chęć udziału w Konkursie Piosenki Eurowizji, jednak nie spełniły wszystkich punktów regulaminu umożliwiającego start.

Kraj	Stacja telewizyjna
Kosowo	RTK
Liban	Télé Liban
Liechtenstein	1FLTV
Tunezja	ERTT
Katar	Qatar Radio
Kazachstan	Khabar

Kraje niewyrażające chęci udziału

Poniższa tabela uwzględnia wszystkie kraje, które mają możliwość udziału w Konkursie Piosenki Eurowizji, jednak nigdy nie zdecydowały się na start.

Kraj	Stacja telewizyjna
Algieria	ENTV, ENRS i TDA
Egipt	NTU
Jordania	JRTV
Libia	LJB
Watykan^[14]	RV

Zobacz też

Udział państw w Konkursie Piosenki Eurowizji Junior

Przypisy

↑ Belonging to the EBU. [w:] EBU [on-line]. ebu.ch. [dostęp 2014-11-14]. (ang.).
↑ Who can become Members of the EBU?. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2014-11-14]. (ang.).
↑ ^a ^b Frequency allocations. sma.gov.jm. [dostęp 2014-11-14]. (ang.).
↑ Section I. Regions. life.itu.int. [dostęp 2014-11-14]. (ang.).
↑ Eurovision's Cultural Geopolitics. geographictravels.com. [dostęp 2013-03-21].
↑ Eurovision Song Contest 1993. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
↑ Eurovision Song Contest 1994. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
↑ Eurovision Song Contest 1996. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
↑ Eurovision Song Contest 1997. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
↑ Eurovision Song Contest 2001. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
↑ Eurovision Song Contest 2004 Semi-Final. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
↑ Eurovision Song Contest 2008 Semi-Final (1). [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
↑ Eurovision Song Contest 2011 Final. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
↑ André Rodrigues: Vatican no interest in Eurovision Song Contest. [w:] ESC Today [on-line]. esctoday.com, 2004-07-29. [dostęp 2014-12-25]. (ang.).

Uwagi

↑ Na mapie nie umieszczono Jugosławii z powodu zmian granic w latach dziewięćdziesiątych.
↑ Region 1 uwzględnia Europę, Afrykę, środkowo-wschodnią część Zatoki Perskiej, były Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich oraz Mongolię^[4]