K-1 – założona w 1993 roku w Japonii organizacja promująca walki na zmodyfikowanych zasadach japońskiego kick-boxingu wzbogaconych o techniki z innych stylów. Uznawana często za najbardziej prestiżową organizację zawodowego kick-boxingu na świecie^[1][2][3]. Jednym z głównych założeń, które legło u podstaw jej powstania było umożliwienie rywalizacji przedstawicielom różnych sztuk i sportów walki. Dziś na ringach K-1 występują przede wszystkim zawodnicy kick-boxingu, boksu tajskiego, karate i boksu.

Tradycyjnym formatem w jakim walczą zawodnicy jest cykl K-1 World Grand Prix (bez limitów wagowych), na który składają się regionalne turnieje eliminacyjne oraz będący zwieńczeniem sezonu coroczny Finał K-1 World Grand Prix^[4]. W 2002 roku wprowadzono kategorię do 70 kg (K-1 MAX), a w 2010 do 63 kg. Od 2007 roku K-1 przyznaje również tytuły mistrza świata w kategoriach ciężkiej i superciężkiej. Oprócz tego, na całym świecie organizowane są przez lokalnych promotorów turnieje na licencji K-1 (np. z cyklu K-1 Fighting Network i K-1 Collision).

Organizacja została założona przez Kazuyoshiego Ishiiego, a następnie kierowana przez spółkę Fighting and Entertainment Group (prezydent Sadaharu Tanikawa). W 2012 roku, po trwającym kilkanaście miesięcy poważnym kryzysie finansowym, została przejęta przez spółkę K-1 Global z siedzibą w Hongkongu.

• 1980 – Kazuyoshi Ishii zakłada Szkołę Seido-kaikan Karate w Osace z licznymi dojo i uniwersyteckimi klubami karate na terenie Kansai^[5].
• 1982 – Ishii organizuje w Osace pierwszy turniej wszystkich japońskich szkół karate Seido-kaikan. Zawodu typu full contact wypełniają halę Furitsu i są nadawane przez lokalną telewizję.
• 1988 – dwaj studenci Ishiiego, Toshiyuki Yanagisawa i Masa’aki Satake, plasują się na miejscach 1. i 2. w turnieju Karate Real Champion Tournament, przynosząc Seido-kaikan rozgłos w środowisku karate.
• 1992 – pierwszy turniej w Japonii, w którym zawodnicy karate startują w rękawicach bokserskich („Karate Japan Open”) – Seido-kaikan coraz bardziej ewoluuje w stronę kick-boxingu. Do organizacji Ishiiego przyłącza się słynny karateka Andy Hug (po tym jak został usunięty z Kyokushin).
• 1993 – Masa’aki Satake zdobywa Puchar Świata w Seido-kaikan, w finale pokonując w kontrowersyjnych okolicznościach Huga. Turniej ten uznawany jest za „protoplastę” K-1 World Grand Prix^[6]. Ishii zakłada K-1 – organizację, dzięki której karatecy Seido-kaikan będą mogli konfrontować swoje umiejętności z przedstawicielami innych stylów walki. 30 kwietnia w Yoyogi National Gymnasium w Tokio odbywa się pierwszy w historii turniej K-1 Grand Prix, na którym 8 przedstawicieli Seido-kaikan, boksu tajskiego i kick-boxingu rywalizuje o tytuł mistrza K-1. Zwycięża chorwacki kickbokser Branko Cikatić, inkasując główną nagrodę w wysokości $100 000. Ernesto Hoost zostaje pierwszym i jedynym mistrzem K-2 Grand Prix (turniej w wadze półciężkiej).
• 1994 – Peter Aerts wygrywa drugą edycję K-1 Grand Prix, zostając najmłodszym mistrzem w historii (23 lata i 217 dni).
• 1995 – K-1 rozrasta się, po raz pierwszy zorganizowany jest turniej eliminacyjny do Finału WGP. Aerts skutecznie broni tytułu, w finale nokautując debiutanta Jérôme'a Le Bannera. Zostaje zorganizowany pierwszy turniej K-1 poza Japonią – K-1 Fight Night w Zurychu. Ivan Hippolyte zostaje pierwszym i jedynym mistrzem K-3 Grand Prix (turniej w wadze superśredniej).
• 1996 – walki K-1 są po raz pierwszy transmitowane na żywo przez ogólnojapońską telewizję Fuji TV^[7]. Andy Hug zwycięża w Finale K-1 WGP.
• 1997 – Ernesto Hoost zdobywa swój pierwszy mistrzowski tytuł.
• 1998 – pierwsza gala K-1 w USA (w turnieju zwycięża Rick Roufus). Peter Aerts zdobywa swój trzeci tytuł mistrza K-1 w ówcześnie rekordowym czasie 6 minut i 43 sekund.
• 1999 – Ernesto Hoost zostaje po raz drugi mistrzem.
• 2000 – cykl K-1 rozrasta się do 12 turniejów przedeliminacyjnych i eliminacyjnych, zawodnicy walczą o miejsce w Finale WGP w trzech „blokach” (A, B i C). Hoost powtarza sukces sprzed roku.
• 2001 – dalsza ewolucja systemu eliminacji: 4 turnieje eliminacyjne + 2 repasażowe. Mark Hunt zostaje pierwszym mistrzem K-1 spoza Europy.
• 2002 – liczne kontuzje zawodników wymuszają rezygnację ze skomplikowanego systemu kwalifikacji, powrót do tradycyjnego 16-osobowego turnieju eliminacyjnego. Ernesto Hoost zostaje pierwszym w historii czterokrotnym mistrzem K-1 WGP. Pierwsza edycja K-1 MAX (mistrzem Albert Kraus). K-1 znajduje się u szczytu popularności – Finał K-1 WGP ogląda w Tokyo Dome rekordowe 74 500 ludzi. FEG nawiązuje współpracę z PRIDE FC, czego owocem jest gala Dynamite!/PRIDE Shockwave na Stadionie Olimpijskim w Tokio (oficjalnie ponad 91 000 widzów)^[8].
• 2003 – Prezydent i założyciel K-1 Kazuyoshi Ishii zostaje aresztowany, a następnie skazany za malwersacje podatkowe^[9]. Organizację przejmują Sadaharu Tanikawa i Nobuaki Kakuda (FEG). Wraz ze zmianą kierownictwa zostaje wprowadzona nowa strategia marketingowa – w K-1 zaczynają coraz częściej walczyć byli wrestlerzy, zapaśnicy sumo i zawodowi bokserzy. Mistrzem K-1 MAX zostaje Masato, a K-1 WGP Remy Bonjasky.
• 2004 – nowym mistrzem K-1 MAX zostaje Buakaw Por. Pramuk. Bonjasky zachowuje tytuł, pokonując w powtórce finału sprzed roku Musashiego.
• 2005 – ciąg dalszy holenderskiej dominacji – mistrzem K-1 WGP zostaje Semmy Schilt, a K-1 MAX Andy Souwer. Na bazie poprzednich doświadczeń z MMA, FEG powołuje do życia Hero’s – organizację mieszanych sztuk walki (w 2008 roku została przekształcona w DREAM).
• 2006 – Schilt oraz Buakaw zostają po raz drugi mistrzami. Finał K-1 WGP po raz pierwszy od dłuższego czasu nie jest rozgrywany w Tokio, lecz w Jokohamie. Karierę kończy czterokrotny mistrz K-1 WGP Ernesto Hoost (ówczesny rekordzista pod względem występów w K-1 – 74 walki).
• 2007 – K-1 inicjuje rywalizację o pasy mistrza świata w kategoriach ciężkiej i superciężkiej. Mistrzami zostają odpowiednio Badr Hari i Semmy Schilt. Schilt zostaje pierwszym w historii zawodnikiem K-1 WGP, który zdobywa tytuł mistrzowski trzy razy z rzędu. Andy Souwer wygrywa K-1 MAX.
• 2008 – Semmy Schilt obronił tytuł mistrza świata w kategorii superciężkiej, pokonując Jerome’a Le Bannera. Jest to 14. z rzędu wygrana walka Schilta w K-1. Tym samym bije on rekordową serię zwycięstw Petera Aertsa z 1996 roku^[10]. Trzy miesiące później Aerts pokonuje Schilta w Seulu, kończąc jego trzyletnią dominację w K-1 WGP. Remy Bonjasky zostaje po raz trzeci mistrzem K-1 WGP, a Masato po raz drugi K-1 MAX. Badr Hari zostaje pozbawiony mistrzostwa w kategorii ciężkiej z powodów dyscyplinarnych.
• 2009 – nowy mistrz w kategorii ciężkiej zostaje wyłoniony w drodze 4-osobowego turnieju – zwycięża Keijiro Maeda (Kyotaro). Giorgio Petrosyan zostaje nowym mistrzem K-1 MAX. Semmy Schilt po raz czwarty zostaje mistrzem K-1 WGP, wyrównując rekord Ernesto Hoosta pod względem liczby wygranych tytułów oraz bijąc rekord Petera Aertsa (z 1998 roku) pod względem szybkości zwycięstwa w Finale (łączny czas 5 minut 53 sekundy)^[11].
• 2010 − Petrosyan zostaje pierwszym w historii zawodnikiem, który skutecznie broni mistrzostwo K-1 MAX. Alistair Overeem zostaje mistrzem K-1 WGP. K-1 zmaga się z problemami finansowymi, co skutkuje ograniczeniem liczby gal.
• 2011 − W styczniu zostaje ogłoszone tymczasowe zawieszenie działalności K-1, w celu przeprowadzenia restrukturyzacji organizacji i znalezienia nowych inwestorów^[12]. W sumie odbywają się w tym roku jedynie dwie małe gale w Japonii. Planowany na grudzień Finał K-1 World GP w Chinach nie doszedł do skutku.
• 2012 − Pod koniec stycznia zostaje ogłoszone przejęcie K-1 przez japońską firmę Emcom Entertanment, kierowaną przez Hakmina „Mike’a” Kima, przedsiębiorcę koreańskiego pochodzenia. K-1 ma być odtąd zarządzana przez założoną przez Kima spółkę K-1 Global z siedzibą w Hongkongu^[13]. Pierwsza od prawie roku gala K-1 została zorganizowana w maju w Madrycie przy ścisłej współpracy z It’s Showtime. W grudniu miała miejsce dziesiąta finałowa gala World MAX, zwycięzcą okazał się Holender Murthel Groenhart.
• 2013 − Odbył się odwołany w grudniu Finał K-1 WGP, który zwyciężył Mirko Filipović. Na miejsce organizacji gali wybrano Zagrzeb – pierwszy raz Finał GP odbył się poza Japonią^[14].
• 2014 − Organizacja rozpoczyna promocję lżejszych kategorii wagowych, popularnych głównie w Azji. Czołowa w poprzednich latach kat. ciężka praktycznie przestaje funkcjonować głównie z powodu przejścia największych gwiazd i czołowych zawodników do utworzonej w 2012 Glory World Series. Niemiec Enriko Kehl wygrywa w kontrowersyjnych okolicznościach K-1 World MAX^[15]. Na początku listopada Taj Kaew Fairtex wygrywa Grand Prix w kat. -65 kg i zostaje inauguracyjnym mistrzem K-1 w tejże wadze.
• 2015 − Na przełomie całego roku odbywają się turnieje które wyłaniają kolejnych mistrzów K-1: Takeru Segawa (-55 kg), Koya Urabe (-60 kg) oraz Marat Grigorian (-70 kg)
• 2016 − Po prawie dwóch latach przerwy, K-1 wraca do Europy, organizując 27 października w Belgradzie turniej w kat. do 95 kg, który zwycięża Ukrainiec Roman Kryklia^[16].
• 2017 − 25 listopada 2017 odbyło się K-1 World GP wagi ciężkiej, nawiązujące do turniejów z poprzednich lat. Zwycięzcą oraz mistrzem został Chorwat Antonio Plazibat^[17].
• 2018 − 21 marca ma miejsce mistrzostwa gala K-1: K’Festa 1 na której odbywa się sześć pojedynków o pasy mistrzowskie oraz GP wagi super piórkowej. Pasów bronią Yuta Kubo, Masaaki Noiri, Czingiz Ałłazow oraz Yoshiki Takei natomiast tracą je Antonio Plazibat i Wei Rui na rzecz Roela Mannaarta i Koyi Urabe. Takeru Segawa wygrywa GP wagi super piórkowej i zdobywa pas mistrza K-1, zostając tym samym pierwszym zawodnikiem który był mistrzem w trzech różnych kategoriach wagowych. 24 września odbywa się GP wagi cruiser (do 90 kg) które wyłania inauguracyjnego mistrza w postaci Irańczyka Sina Karimiana.

Zawodnicy rywalizują w kwadratowym ringu o wymiarach 6 × 6 m. Obowiązkowy sprzęt ochronny stanowią rękawice bokserskie, ochraniacz na krocze oraz ochraniacz na zęby.

Walka trwa 3 rundy po 3 minuty (gdy sędziowie nie są w stanie wyłonić zwycięzcy mogą zarządzić 1 lub 2 rundy dodatkowe) lub rzadziej 5 rund po 3 minuty (w tym wypadku, gdy sędziowie nie są w stanie wyłonić zwycięzcy ogłasza się remis). Możliwe rozstrzygnięcia to: nokaut (KO), nokaut techniczny (TKO), wygrana przez decyzję sędziów, remis lub uznanie walki za nieodbytą. Trzy nokdauny w jednej rundzie oznaczają nokaut.

Co do odmienności zasad w walkach turniejowych patrz: K-1 World Grand Prix.

Walka toczy się wyłącznie w „stójce” (zakaz walki w parterze). Dozwolone są wszelkie ciosy bokserskie (plus uderzenie obrotowe grzbietem pięści, ang. backfist) oraz kopnięcia (w tym kolanem). Pole rażenia to zarówno głowa, korpus, jak i nogi przeciwnika.

Klinczowanie jest dopuszczalne, pod warunkiem, że ma na celu zadanie ciosu (głównie kolanem). W przeciwnym wypadku sędzia ringowy jest obowiązany rozerwać klincz. Dozwolone jest przechwytywanie nogi kopiącego rywala, a także przytrzymywanie jedną ręką jego głowy w celu zadania uderzenia. Jednak po dokonaniu tego można zadać tylko jeden cios, po czym należy uwolnić nogę lub głowę.

Zabronione są m.in.:

• ciosy zadawane głową
• ciosy zadawane łokciem
• ciosy w krocze
• ciosy w tył głowy
• większość rzutów oraz wszelkie dźwignie
• duszenia i ciosy w gardło
• gryzienie
• uderzanie przeciwnika znajdującego się na ziemi
• uderzanie przeciwnika odwróconego plecami
• trzymanie się lin
• uporczywe klinczowanie w celu unikania walki

W przypadku wykroczenia sędzia ringowy może zwrócić uwagę, wydać ostrzeżenie lub odjąć punkt faulującemu zawodnikowi. Dwukrotne zwrócenie uwagi równa się ostrzeżeniu, a dwukrotne ostrzeżenie odjęciu punktu (żółta kartka). Odjęcie trzech punktów w jednej rundzie oznacza dyskwalifikację (czerwona kartka). Jeśli sędzia uzna, że faul został popełniony umyślnie albo spowodował uszczerbek na zdrowiu zawodnika, odjęcie punktów nie musi być poprzedzone ostrzeżeniem.

Zespół sędziowski stanowi sędzia ringowy oraz trzech sędziów punktowych. Aby wyłonić tryumfatora, co najmniej dwóch sędziów punktowych musi wskazać zwycięzcę (np. jeśli zrobił to tylko jeden z nich, a dwaj pozostali przyznali remis, w zależności od rodzaju walki ogłasza się rundę dodatkową lub remis). Walka jest oceniona na podstawie poniższych kryteriów według ustalonej kolejności:

• liczba nokdaunów
• stopień obrażeń zadanych rywalowi
• liczba celnych ciosów
• agresja (aktywność w ofensywie)

Za każdą rundę walki obaj zawodnicy otrzymują 10 punktów, z tej puli odlicza się:

• 1 punkt, gdy w opinii sędziego zawodnik przegrał rundę
• 2 punkty za nokdaun (wyjątkowo 1, gdy nokdaun został uznany za chwilowy, tzw. flash knockdown)
• 3 punkty za dwa nokdauny
• 1 lub 2 punkty za faule

Finał K-1 World Grand Prix (K-1 World Grand Prix Final)^[a] jest coroczną galą odbywającą się nieprzerwanie od 1993 roku. Miejscem zmagań jest tradycyjnie Tokio lub Jokohama. W tym rozgrywanym zwykle pod koniec roku turnieju startuje 8 zawodników, spośród których wyłaniany jest mistrz K-1 WGP. Pierwotnie (1993−1994) „ósemka” była wybierana przez władze K-1 na zasadzie zaproszeń. W 1995 roku, w związku z rozwojem organizacji i zwiększeniem się liczby zawodników, wprowadzono system kwalifikacji. W ciągu lat poddawany był on częstym modyfikacjom. Zasadniczo wygląda on następująco:^[4]

Etap I
Wyłanianych jest 16 zawodników:

• zwycięzcy regionalnych turniejów GP lub specjalnych turniejów eliminacyjnych
• mistrzowie K-1 w kategoriach ciężkiej i superciężkiej
• 8 finalistów z poprzedniego roku
• stawkę uzupełniają zawodnicy z „dzikimi kartami” przyznawanymi przez K-1.

Etap II
Wybrana w powyższy sposób „szesnastka” zapraszana jest na turniej eliminacyjny Final 16. Zawodników dobiera się w pary i 8 zwycięzców z każdej z nich uzyskuje prawo udziału w Finale K-1 World GP.

Finał

Finał K-1 World GP odbywa się w systemie pucharowym (4 ćwierćfinały – 2 półfinały – finał). Zwycięzca musi wygrać tego samego wieczoru 3 walki, aby zdobyć mistrzostwo.

Zawodnicy sami dobierają się w pary ćwierćfinałowe. Wyboru dokonują w kolejności zależnej od wylosowanego numeru (od 1 do 8). Daje im to możliwość wskazania zawodnika, z którym chcą odbyć pierwszą walkę oraz miejsca w turniejowej „drabince” (decyduje ono o tym kiedy odbędzie się ich pierwsza walka – im wcześniej tym więcej czasu na odpoczynek przed półfinałem)^[19].

Do udziału w turnieju wybieranych jest również dwóch zawodników, którzy walczą w walce rezerwowej. Jej zwycięzca zastępuje któregoś z podstawowych finalistów w przypadku kontuzji. Stosuje się zasadę, że jeśli zwycięzca np. ćwierćfinału nie jest w stanie przystąpić do następnej walki, w pierwszej kolejności zastępuje go przegrany, a gdyby i on nie mógł walczyć (został znokautowany lub również jest kontuzjowany), w półfinale wystąpi zwycięzca walki rezerwowej. Sytuacja taka zdarzyła się np. w 2006 roku, gdy z kontuzji Bonjasky’ego i Leko skorzystał Peter Aerts.

Każda walka trwa standardowo trzy 3-minutowe rundy. Może się zakończyć przed czasem (np. przez nokaut), co ma szczególnie duże znaczenie dla zawodników mających przed sobą wizję trzech walk (ze względu na oszczędność sił).

W przypadku nieosiągnięcia wyraźnej przewagi przez żadnego z zawodników, sędziowie mają prawo zarządzić rundę dodatkową. Jednak po jej zakończeniu muszą już bezwzględnie wskazać zwycięzcę. Wyjątek od tej zasady dopuszczalny jest w walce finałowej, gdy możliwe jest przeprowadzenie drugiej rundy dogrywkowej. Zdarzyło się tak w finale K-1 World GP 2004, gdy Remy Bonjasky walczył z Musashim pełne 5 rund (3 standardowe i 2 dodatkowe), zanim sędziowie przyznali mu zwycięstwo.

Reguła 3 nokdaunów obowiązuje tylko w walce finałowej. W ćwierćfinale i półfinale wystarczą 2 nokdauny w tej samej rundzie, aby ogłosić nokaut.

Zwycięzca K-1 World Grand Prix zostaje uhonorowany złotym wieńcem, mistrzowskim pasem i czekiem opiewającym na 400 000 dolarów. Rekordzistami pod względem zwycięstw są Holendrzy Ernesto Hoost i Semmy Schilt, którzy święcili tryumf cztery razy. Po trzy zwycięstwa na swoim koncie mają ich rodacy, Remy Bonjasky i Peter Aerts. Ten ostatni jest jedynym zawodnikiem, który wystąpił podczas wszystkich siedemnastu Finałów K-1 WGP (w tym 16 razy walczył w turnieju głównym)^[20].

K-1 World Grand Prix jest formatem „open” – tzn. nie ma w nim podziału na kategorie wagowe. Często zdarzają się walki, w których różnica wagi pomiędzy poszczególnymi zawodnikami przekracza 30 kg. W praktyce oznacza to, że kickbokserzy ważący poniżej 90 kg mają niewielkie szanse na sukces (choć zdarzają się wyjątki – np. Kaoklai Kaennorsing). W związku z tym, aby umożliwić rywalizację zawodnikom z lżejszych kategorii wagowych, K-1 wprowadziło w 2002 roku cykl K-1 MAX („Middleweight Artistic Xtreme”). Występują w nim zawodnicy do 70 kg. Zasady walki (tj. dozwolone techniki, faule, itd.) są takie same jak w K-1 WGP.

W latach 2002–2007 mistrz K-1 MAX był wyłaniany w analogicznym do Finału K-1 World GP 8-osobowym turnieju finałowym (wszystkie walki były toczone jednego dnia), który był poprzedzony eliminatorem Final 16. W 2008 i 2009 roku turniej ten podzielono na dwie, rozgrywane w różnych terminach fazy: Final 8 (ćwierćfinały) oraz Final (półfinały i finał). W 2010 roku powrócono do dawnego formatu.

Od 2005 roku K-1 WGP zostało całkowicie zdominowane przez odznaczającego się nieprzeciętnymi warunkami fizycznymi Semmy’ego Schilta (ok. 120 kg wagi i 211 cm wzrostu). Skłoniło to władze organizacji do wprowadzenia od sezonu 2007 dwóch nowych kategorii wagowych: ciężkiej (do 100 kg) i superciężkiej (ponad 100 kg)^[21].

Odmiennie niż w K-1 WGP i K-1 MAX, rywalizacja w obu tych kategoriach nie toczy się w systemie turniejowym. Mistrza wyłania się w pojedynczych walkach o tytuł (podobnie jak w zawodowym boksie). Wyjątek stanowił przeprowadzony w marcu 2009 roku 4-osobowy turniej o wakujące mistrzostwo w wadze ciężkiej.

Rok	Mistrz	2. miejsce	Turniej
2024	Ariel Machado	Feng Rui	Finał K-1 World Grand Prix 2024
2010	Alistair Overeem	Peter Aerts	Finał K-1 World Grand Prix 2010
2009	Semmy Schilt	Badr Hari	Finał K-1 World Grand Prix 2009
2008	Remy Bonjasky	nie przyznano[22]	Finał K-1 World Grand Prix 2008
2007	Semmy Schilt	Peter Aerts	Finał K-1 World Grand Prix 2007
2006	Semmy Schilt	Peter Aerts	Finał K-1 World Grand Prix 2006
2005	Semmy Schilt	Glaube Feitosa	Finał K-1 World Grand Prix 2005
2004	Remy Bonjasky	Musashi	Finał K-1 World Grand Prix 2004
2003	Remy Bonjasky	Musashi	Finał K-1 World Grand Prix 2003
2002	Ernesto Hoost	Jérôme Le Banner	Finał K-1 World Grand Prix 2002
2001	Mark Hunt	Francisco Filho	Finał K-1 World Grand Prix 2001
2000	Ernesto Hoost	Ray Sefo	Finał K-1 World Grand Prix 2000
1999	Ernesto Hoost	Mirko Filipović	K-1 World Grand Prix 1999
1998	Peter Aerts	Andy Hug	K-1 World Grand Prix 1998
1997	Ernesto Hoost	Andy Hug	K-1 World Grand Prix 1997
1996	Andy Hug	Mike Bernardo	K-1 World Grand Prix 1996
1995	Peter Aerts	Jérôme Le Banner	K-1 World Grand Prix 1995
1994	Peter Aerts	Masa’aki Satake	K-1 Grand Prix 1994
1993	Branko Cikatić	Ernesto Hoost	K-1 Grand Prix 1993

Rok	Mistrz	2. miejsce	Turniej
1993	Ernesto Hoost	Changpuek Kiatsongrit	K-2 Grand Prix 1993

Rok	Mistrz	2. miejsce	Turniej
1995	Ivan Hippolyte	Taiei Kin	K-3 Grand Prix 1995

Rok	Mistrz	2. miejsce	Turniej
2024	Stoyan Koprivlenski	Viktor Akimov	Finał K-1 World MAX 2024
2010	Giorgio Petrosyan	Yoshihiro Satō	Finał K-1 World MAX 2010
2009	Giorgio Petrosyan	Andy Souwer	Finał K-1 World MAX 2009
2008	Masato	Artur Kyszenko	Finał K-1 World MAX 2008
2007	Andy Souwer	Masato	Finał K-1 World MAX 2007
2006	Buakaw Por. Pramuk	Andy Souwer	Finał K-1 World MAX 2006
2005	Andy Souwer	Buakaw Por. Pramuk	Finał K-1 World MAX 2005
2004	Buakaw Por. Pramuk	Masato	Finał K-1 World MAX 2004
2003	Masato	Albert Kraus	Finał K-1 World MAX 2003
2002	Albert Kraus	Kaolan Kaovichit	Finał K-1 World MAX 2002

Nr	Mistrz	Od	Miejsce	Obrony tytułu
1.	Semmy Schilt (pok. Raya Sefo)	4 marca 2007	Jokohama	#1 pokonał Mighty Mo, 23 czerwca 2007 w Amsterdamie #2 pokonał Marka Hunta, 13 kwietnia 2008 w Jokohamie #3 pokonał Jérôme'a Le Bannera, 29 czerwca 2008 w Fukuoce #4 pokonał Errola Zimmermana, 3 kwietnia 2010 w Jokohamie
Wakat		2012/2013	Tytuł nigdy nie został oficjalnie zwakowany natomiast sam zawodnik w 2012 związał się z Glory World Series, a w 2013 zakończył karierę sportową[24]

Nr	Mistrz	Od	Miejsce	Obrony tytułu
1.	Badr Hari (pok. Yūsuke Fujimoto)	28 kwietnia 2007	Honolulu	#1 pokonał Glaube Feitosę, 29 czerwca 2008 w Fukuoce)
Wakat		17 grudnia 2008	Hari został pozbawiony tytułu z powodów dyscyplinarnych[22]
2.	Kyōtarō (pok. Gökhana Saki)	28 marca 2009	Jokohama	#1 pokonał Petera Aertsa, 3 kwietnia 2010 w Jokohamie)
Wakat		październik 2011	W październiku 2011 roku zrzekł się mistrzostwa K-1 w wadze ciężkiej i ogłosił zamiar przejścia do zawodowego boksu[25]
3.	Antonio Plazibat (pok. Ibrahima El Bouni)	23 listopada 2017	Saitama
4.	Roël Mannaart[26]	21 marca 2018	Saitama

Zwana również wagą cruiser.

Nr	Mistrz	Od	Miejsce	Obrony tytułu
1.	Sina Karimian[27] (pok. Boubakera El Bakouriego)	24 września 2018	Saitama	#1 pokonał Hisakiego Kato, 10 marca 2019 w Tokio[28]

Do 2017 nazywana superśrednią.

Nr	Mistrz	Od	Miejsce	Obrony tytułu
1.	Marat Grigorian (pok. Jordanna Pikeura)	4 lipca 2015	Tokio
Wakat		2017	Tytuł wagi superśredniej został zwakowany przez Grigoriana który związał się GLORY
2.	Czingiz Ałłazow[29] (pok. Yasuhiro Kido)	18 czerwca 2017	Tokio	#1 pokonał Hinatę Watanabe, 21 marca 2018 w Saitamie[26]
Wakat		19 stycznia 2019	Tytuł zwakowany przez Ałłazowa w związku z kontuzją która uniemożliwiła mu stanąć do obrony mistrzostwa, która planowana była na 10 marca 2019[30]

Nr	Mistrz	Od	Miejsce	Obrony tytułu
1.	Yuta Kubo (pok. Mohana Dragona)[31]	18 września 2017	Tokio	#1 pokonał Melsika Baghdasaryana, 21 marca 2018 w Saitamie[26] #2 pokonał Yasuhiro Kido, 10 marca 2019 w Tokio[28]

Nr	Mistrz	Od	Miejsce	Obrony tytułu
1.	Kaew Fairtex (pok. Yasuomi Sodę)	3 listopada 2014	Tokio	#1 pokonał Minoru Kimurę, 21 listopada 2015 w Tokio #2 pokonał Hideakiego Yamazakiego, 22 kwietnia 2017 w Tokio
2.	Masaaki Noiri[29]	18 czerwca 2017	Tokio	#1 pokonał Tetsuyę Yamato, 21 marca 2018 w Saitamie[26]
Wakat		3 września 2018	Tytuł został zwakowany[32].
3.	Kaew Fairtex (pok. Daizo Sasakiego)[33]	3 listopada 2018	Saitama

Nr	Mistrz	Od	Miejsce	Obrony tytułu
1.	Wei Rui[34] (pok. Hiramoto Ren)	25 lutego 2017	Tokio	#1 pokonał Gonnapara Weerasakrecka, 18 czerwca 2017 w Tokio)[29]
2.	Koya Urabe[26]	21 marca 2018	Saitama
3.	Kenta Hayashi[28]	10 marca 2019	Tokio

Nr	Mistrz	Od	Miejsce	Obrony tytułu
1.	Koya Urabe (pok. Hirotakę Urabe)	18 stycznia 2015	Tokio
2.	Hirotaka Urabe	21 listopada 2015	Tokio
3.	Taiga Kawabe[34]	25 lutego 2017	Tokio
Wakat		luty 2018	Tytuł wagi superpiórkowej został odebrany Kawabe w związku z rozwiązaniem z nim kontraktu[35].
4.	Takeru Segawa (pok. Kosuke Komiyamę)[26]	21 marca 2018	Saitama	#1 pokonał Koji Tanakę, 8 grudnia 2018 w Osace[36].

Nr	Mistrz	Od	Miejsce	Obrony tytułu
1.	Takeru Segawa[37] (pok. Kaito Ozawę)	3 listopada 2016	Tokio	#1 pokonał Junguanga Wanga, 18 września 2017 w Tokio[31]
Wakat		2018	Segawa zwakował tytuł, zmieniając kategorię wagową na wyższą[38].
2.	Yuta Murakoshi[39] (pok. Haruma Saikyo)	17 czerwca 2018	Saitama	#1 pokonał Hirotakę Urabe, 10 marca 2019 w Tokio[28]

Nr	Mistrz	Od	Miejsce	Obrony tytułu
1.	Takeru Segawa (pok. Taigę Kawabę)	19 kwietnia 2015	Tokio	#1 pokonał Charlesa Bongiovanniego, 21 listopada 2015 w Tokio)
Wakat		28 sierpnia 2016	Segawa zwakował tytuł, zmieniając kategorię wagową na wyższą[40].
2.	Yoshiki Takei[41] (pok. Kenjiego Kubo)	22 kwietnia 2017	Tokio	#1 pokonał Kenjiego Kubo, 21 marca 2018 w Saitamie[26]

W Polsce odbyły się trzy oficjalne imprezy K-1. W 2008 roku Warszawa gościła turniej K-1 Max Europe GP. W 2009 roku odbyły się zawody z cyklu World Grand Prix w Łodzi, mające rangę prestiżowego GP Europy^[42]. 28 marca 2010 roku w Warszawie odbyła się druga gala WGP w Polsce, tym razem będąca eliminacją do GP Wschodniej Europy w Bukareszcie.

• K-1 (formuła walki)

• Oficjalna Strona K-1 (ang.)