W 1867 został sformowany 3. Batalion Artylerii Fortecznej w Wiedniu i 4. Batalion Artylerii Fortecznej w Ołomuńcu[2]. W 1869 lub 1870 3. Batalion w Wiedniu otrzymał nazwę wyróżniającą „Morawski”[3][4], a w 1873 „Górno i Dolnoaustriacki”[5]. W 1869 lub 1870 4. batalion został przeniesiony z Ołomuńca do Wiednia i otrzymał nazwę wyróżniającą „Dolnoaustriacko-galicyjski”[6][4], a w 1873 „Dolnoaustriacki”[5]. W 1880 4. Batalion został przeniesiony do Dubrownika (wł.Ragusa)[7].
Swoje święto pułk obchodził 17 maja, w rocznicę obrony blokhauzów Malborghet i Predil w 1809[8].
1 stycznia 1891 w wyniku połączenia dwóch samodzielnych batalionów został utworzony 1. Dolnoaustriacko-morawski Pułk Artylerii Fortecznej (niem.1. Niederösterreichisch-mährisches Festungs-Artillerie-Regiment)[9]. Sztab pułku razem z 1., 2. i 3. batalionem stacjonował w Wiedniu[9][8]. Pułk otrzymywał uzupełnienia z okręgu 2 Korpusu[9]. Komendantem pułku został dotychczasowy komendant 4. Batalionu Gustav Semrad, 17 maja 1890 awansowany na pułkownika, odznaczony Krzyżem Zasługi Wojskowej[10].
↑Stanisław Nazarewicz (ur. 22 stycznia 1876), tytularny pułkownik artylerii inżynier Wojska Polskiego[11]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 września 1899 i wcielony do Pułku Artylerii Fortecznej Nr 4 w twierdzy Pola. Był odznaczony m.in. Krzyżem Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami.
↑Józef Lubelski vel Józef Kaziród[12][13] ur. 5 stycznia 1893 w Lisiej Górze, w powiecie tarnowskim, w rodzinie Andrzeja. W Wojsku Polskim porucznik artylerii rezerwy, a następnie pospolitego ruszenia. Dzierżawił restaurację Hawełka. Był prezesem Związku Restauratorów w Krakowie. Zmarł 23 lutego 1973. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim. Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi Cywilnej na wstążce Medalu Waleczności[14] i Krzyżem Zasługi[15]. 7 października 1935 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[16].
