Żołnierze 1 DK w pobliżu Khe Sanh w Wietnamie (kwiecień 1968)
Dywizja została utworzona w 1921 roku z wcześniej istniejących oddziałów kawalerii, których tradycja sięga po rok 1855. Przez pierwsze lata swojego istnienia jej głównym zadaniem było patrolowanie dzikich obszarów przy granicy z Meksykiem. Po wybuchu II wojny światowej szybko stało się jasne że na nowoczesnym polu walki nie ma już miejsca dla kawalerii konnej. Tak więc w lutym 1943 roku dywizja utraciła swoje konie, a jej oddziały kawalerii zostały przekształcone w oddziały piechoty. Przez resztę wojny walczyła jako dywizja piechoty, choć zachowała swój odrębny schemat organizacyjny[1].
Schemat organizacyjny podczas II wojny światowej (1942)...
Dywizja została przewieziona do Australii w lecie 1943 roku, następnie walczyła na obszarze południowo-zachodniego Pacyfiku, na Nowej Gwinei i Filipinach. Od początku 1945 roku do końca wojny walczyła na Luzonie[2]. Po wojnie została wysłana do Japonii, jako część amerykańskich wojsk okupacyjnych.
Po wybuchu wojny koreańskiej (1950) dywizja została wysłana na Półwysep Koreański i walczyła tam do stycznia 1952 roku. Następnie wróciła do Japonii, by niedługo potem, w 1957 ponownie wrócić do Korei, gdzie stacjonowała do roku 1965.
W latach sześćdziesiątych XX wieku dywizja została przekształcona w dywizję aeromobilną. Jej głównym środkiem lokomocji na polu walki stały się śmigłowce. Dywizja zyskała nową nazwę 1st Cavalry Division (Airmobile) (potocznie 1st Air Cavalry Division). Była w dużej mierze jednostką eksperymentalną, gdyż taktyka działań jednostek aeromobilnych nie była jeszcze dopracowana.
W lipcu 1965 roku dywizja została wysłana do południowego Wietnamu by wziąć udział w wojnie wietnamskiej i jako całość walczyła w tej wojnie nieprzerwanie do roku 1971[3], a jedna z jej brygad została w Wietnamie aż do 1972 roku i była wśród ostatnich jednostek amerykańskich wycofanych z tego kraju[4].
Od czasu swojego powrotu z Wietnamu dywizja stacjonuje w kontynentalnych Stanach Zjednoczonych. We wczesnych latach siedemdziesiątych była ponownie przekształcona w jednostkę doświadczalną. Ostatecznie jednak, w 1975 roku, została przekształcona w dywizję ciężką (pancerno-zmechanizowaną), którą jest do dzisiaj.
W roku 1990, po napaści Iraku na Kuwejt, dywizja została wysłana do Arabii Saudyjskiej, skąd wzięła udział w wojnie w Zatoce Perskiej. Ponieważ dywizja miała wówczas tylko dwie brygady (zamiast standardowych trzech), pozostała w rezerwie przez większą część wojny i weszła do akcji tylko w ostatnich jej godzinach.
W pierwszych miesiącach 2004 roku dywizja została wysłana do Iraku, gdzie służyła w wojskach stabilizacyjnych do kwietnia 2005. Podczas swojego pobytu w Iraku straciła 168 zabitych, a około 1500 jej żołnierzy odniosło rany.
Dywizja została ponownie wysłana do Iraku pod koniec roku 2006, gdzie stacjowało około 15 kilometrów na północny zachód od Bagdadu w siedzibie Wielonarodowej Dywizji Bagdad.
W 2020, Dywizja objęła Wysunięte Dowództwo Dywizyjne Armii Stanów Zjednoczonych w Poznaniu[5], a w 2023 jej komponenty mają być rozlokowane w Army Prepositioned Stock (APS-2), który będzie zlokalizowany w sąsiedztwie 33. Bazy Lotnictwa Transportowegopolskich sił powietrznych znajdującej się w pobliżu Powidza[6].
↑Combat Chronicles of U.S. Army Divisions in World War II[1]
↑PiotrP.OstaszewskiPiotrP., Wietnam : najdłuższy konflikt powojennego świata, 1945-1975, Warszawa: Wydawn. DiG, 2000, ISBN 83-7181-140-3, OCLC52462413 [dostęp 2023-02-02]. Brak numerów stron w książce
Col. Raymond K. Bluhm Jr. (edit.): U.S. Army: A Complete History. New York: The Army Historical Foundation, 2004. ISBN 978-0-88363-640-4. Brak numerów stron w książce
.svg)
