5 pułk kawalerii (ang.5th Cavalry Regiment) − historyczna jednostka armii Stanów Zjednoczonych, która rozpoczęła swoją służbę 3 sierpnia 1861, po uchwale kongresu powołującej do służby „dwa pułki dragonów, pułk konnych strzelców i dwa pułki kawalerii, które odtąd będą znane i uznawane, odpowiednio za pierwszy, drugi, trzeci, czwarty i piąty pułk kawalerii...”[2] i kontynuuje ją do dziś w zmodyfikowanym formacie organizacyjnym armii amerykańskiej.
W 1855 Kongres, zdając sobie sprawę z niewystarczającej liczby kawalerzystów, zezwolił na utworzenie dwóch kolejnych pułków: 1 i 2 pułku kawalerii. 2 pułk kawalerii (później, 3 sierpnia 1861 przemianowany na 5 pułk kawalerii) został utworzony 3 marca 1855 i zorganizowany w Louisville w stanie Kentucky pod dowództwem generała Alberta Sidneya Johnstona z żołnierzami wywodzącymi się ze stanów Alabama, Maryland, Missouri, Indiana, Kentucky, Pensylwania, Ohio i Wirginia. Pułk stał się wkrótce najlepiej wyposażoną i wyszkoloną jednostką, z najlepszymi jeźdźcami i żołnierzami w służbie konnej. Podczas parad pułkowych każda kompania jeździła wierzchowcami innego koloru[5].
W 1866 po zakończeniu wojny domowej Kongres kolejną ustawą zwiększył liczbę pułków kawalerii. Powołano do służby wielu żołnierzy, którzy wcześniej walczyli w wojnie secesyjnej, do ochrony osadników w czasach, gdy Indianie wędrowali po zachodniej granicy, a osadnicy z determinacją zagarniali ich ziemie. 1, 4, 5, 7, 8 i 10 pułki kawalerii (wszystkie podległe 1 Dywizji Kawalerii) zmierzyły się z Siuksami, Komanczami, Arapahami, Apaczami i innymi rdzennymi Amerykanami podczas wojen z Indianami[5].
We wrześniu 1868 pułk otrzymał rozkaz przygotowania się do walki przeciwko Indianom w Kansas i Nebrasce. W kolejnych 5 latach stoczył wiele potyczek i bitew z Siuksami, Szejenami, Arapahami i Apaczami[6].
W 1876 po śmierci generała Custera i 264 jego żołnierzy w bitwie nad Little Bighorn, żołnierze 5 pułku ruszyli za Siuksami, aby pomścić ich śmierć.
W 1901 pułk, z wyjątkiem 2 szwadronu popłynął do Filipin w celu stłumienia krwawego powstania. W 1902 2 szwadron udał się na Filipiny aby dołączyć do swojego pułku. Spieszeni walczyli w dżungli by zakończyć powstanie Moro. W marcu 1903 po powrocie do Stanów żołnierze 5 pułku zostali rozproszeni w Arizonie, Kolorado, Nowym Meksyku i Utah[6].
W 1913 zagrożenie naruszenia granicy Stanów Zjednoczonych sprowadziło pułk z powrotem na pustynie Południowego Zachodu, gdzie stacjonował w Fort Apache i Fort Huachuca w Arizonie. W 1916 pułk został wysłany na meksykańską granicę jako część ekspedycji meksykańskiej przeciwko partyzantce Pancho Villi, po rewolucji meksykańskiej[6].
22 stycznia 1921 utworzono 1 Dywizję Kawalerii. 13 września 1921 wraz z wprowadzeniem ustawy o obronie narodowej, 1 Dywizja Kawalerii została formalnie aktywowana w Fort Bliss w Teksasie. Pierwszym jej dowódcą został mieszkaniec Teksasu z hrabstwa Rusk, doświadczony weteran wojen z Indianami, wojny hiszpańsko-amerykańskiej, insurekcji Filipin, ekspedycji meksykańskiej, I wojny światowej i kawaler Medalu Honoru, generał dywizjiRobert Lee Howze[5].
1 batalion „Black Knights”
sformowany 3 marca 1855 w Armii jako kompania A 2 pułku kawalerii;
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg)