W skład dywizji wchodzi batalion dowodzenia (Headquarters Battalion), odpowiedzialny za wspomaganie procesu dowodzenia i prowadzenie czynności administracyjnych dowództwa dywizji. W ramach batalionu dowodzenia funkcjonują kompania dowodzenia, kompania łączności oraz kompania transportowa. W skład dywizji wchodzą cztery pułki oraz pięć samodzielnych batalionów[1]. Dowództwo dywizji stacjonuje w Camp Pendleton na Zachodnim Wybrzerzu Stanów Zjednoczonych w hrabstwie San Diego w Kalifornii, zaś batalion dowodzenia rozmieszczony jest w Camp Margarita[1].
Pułki 1., 5. i 7. składają się z jednej kompanii dowodzenia oraz czterech batalionów piechoty każdy, z których jeden batalion w każdym czasie rozmieszczony jest poza kontynentalnymi Stanami Zjednoczonymi. Bataliony piechoty to podstawowe jednostki taktyczne używane przez pułki do realizacji swoich zadań polegających na lokalizowaniu, blokowaniu i niszczeniu wroga za pomocą środków ogniowych i manewrów[1].
11. pułk jest pułkiem artyleryjskim, składającym się z baterii sztabowej i czterech batalionów artylerii. Pułk jest głównym źródłem wsparcia ogniowego 1. dywizji. Zapewnia on bezpośrednie i pośrednie wsparcie ogniowe jednostkom liniowym zgodnie z zapotrzebowaniem dowódców piechoty. Podstawową bronią pułku są lekkie haubice M777 kal. 155 mm, artyleryjskie systemy rakietowe wysokiej mobilności M142 HIMARS i ekspedycyjny system wsparcia ogniowego kal. 120 mm. Na jego wyposażeniu pozostają także moździerze120 mm MO-120-RT-61, noszące w Stanach Zjednoczonych nazwę M327 Expeditionary Fire Support System[1].
Rozmieszczony na stałe w Camp San Mateo 1 batalion inżynieryjny, zapewnia 1 DPM wsparcie inżynieryjne taktyczne i logistyczne, a także w razie środki niezbędne w działaniach manewrowych[1]. Zadaniem 3 batalionu amfibijnego jest transport bojowych elementów desantowych z okrętów desantowych na ląd podczas bojowych morskich operacji desantowych oraz wsparcie desantu środkami mechanicznymi. Używane przez batalion środki amfibijne służą przede wszystkim do transportu żołnierzy[1].
W skład dywizji wchodzą dwa utworzone w połowie lat 80. XX wieku lekkie bataliony rozpoznawcze, których misją jest prowadzenie działań rozpoznawczych i ubezpieczających, a w ramach swoich możliwości, także ograniczonych działań ofensywnych lub obronnych[1]. Sięgający swoim rodowodem marca 1937 roku 1 batalion rozpoznawczy, wykonuje szeroki wachlarz operacji taktycznych i specjalnych w celu wsparcia działań dywizji[1].
Historia
Dywizja wywodzi się z 1st Advance Base Brigade (1913) i 1st Marine Brigade (1935). Decyzja o utworzeniu 1 Dywizji została podjęta w maju 1940 roku, jednak w związku z faktem iż służba w korpusie piechoty morskiej była całkowicie dobrowolna, dywizja narażona była na trudności w rekrutacji wystarczającej liczby kadetów[2]. Spowodowało to, że w chwili wybuchu II wojny światowej na obszarze Pacyfiku, ukompletowanie jednostki wynosiło jedynie 60%, wyposażona zaś była jedynie w 40 procentach[2]. Oficjalnie jednostka została aktywowana 1 lutego 1941 roku na pokładzie pancernikaUSS „Texas” (BB-35), w grudniu zaś tego roku liczyła 8918 żołnierzy[2][3]. Dywizja została utworzona na bazie istniejących 5. i 7. pułku marines, podczas gdy najstarszy 1 pułk, musiał zostać całkowicie odtworzony po jego rozwiązaniu w 1930 roku[2]. W tym czasie jednak, jednostki te nie były uznawane za pułki, i oznaczone były jedynie za pomocą numerów 1st Marines, 5th Marines oraz 7th Marines[2].
Podobnie jak 1st Marines, od podstaw musiała zostać także zbudowana rozwiązana wcześniej jednostka artylerii dywizji – 11th Marines, która została utworzona w marcu 1941 roku[2]. Jednostka złożona była wówczas z trzech pułków piechoty, pięciobatalionowego pułku artylerii oraz osobnych batalionów czołgów, ciągników amfibijnych, spadochroniarzy oraz batalionu inżynieryjnego. Po modyfikacjach w lipcu 1942 roku, dywizja w pełnej sile liczyła nominalnie 19 514 żołnierzy[2]. Jej podstawę stanowiły trzy pułki piechoty z których każdy liczył 3168 żołnierzy, zorganizowanych w trzy bataliony po 933 żołnierzy[2]. W marcu 1942 roku jednak, dywizja została pozbawiona 7th Marines, który został wysłany do bazowania na terenie Zachodnich Samoa, w jego miejsce zaś w skład dywizji wszedł 2. pułk (2nd Marines) ze składu 2. dywizji piechoty morskiej[2].
9 grudnia jednostka rozpoczęła wycofywanie z Guadalcanalu, zastąpiona tam przez 2. dywizję marines[9]. Dywizja opuściła Guadalcanal dwoma transportami w grudniu 1942 i styczniu 1943 roku, zostawiając na wyspie 650 zabitych żołnierzy jednostki oraz 31 uznanych za zaginionych[10]. 1278 żołnierzy dywizji zostało odznaczonych medalami Purple Heart za rany odniesione w walce[10]. W tym samym miesiącu, japońskie dowództwo zdecydowało już jednak o wycofaniu z wyspy[9].
Po zakończonej amerykańskim zwycięstwem kampanii, wzięła udział w bitwie o Okinawę.
Chiny i Korea
Po kapitulacji Japonii marines zostali rozmieszczeni w Chinach w regionie Szantung. Gdy wybuchła chińska wojna domowa amerykanie wspierali Kuomintang dostarczając zaopatrzenie wojskom wiernym legalnemu rządowi Chin, likwidując partyzanckie grupy ChALW i próbując mediacji między lokalnymi oddziałami. Wobec zbliżającej się klęski wojsk rządowych, w 1947 dywizja została ewakuowana z Chin.
W 1950 marines wzięli udział w obronie Korei, biorąc udział w desancie pod Inch’ŏn. Następnie toczyli walki uliczne w Seulu i atakowali na północ w kierunku Wŏnsan. Po chińskiej interwencji w Korei, marines zostali wyparci z okolic zbiornika Changjin w kierunku Hŭngnam, po czym wycofali się do Korei Południowej, działając przez resztę wojny w rejonie Wonju.
Wietnam
Od 1965 roku 1 Dywizja Marines walczyła w Wietnamie, bazując w prowincji Quảng Nam. Przez kolejne 6 lat wykonywała operacje manewrowe przeciwko partyzantom tzw. Wietkongu. Opuściła Wietnam w 1971.
Uwagi
↑900 przypadków malarii w sierpniu 1942 roku, 1724 we wrześniu, 2630 w październiku, 2412 w listopadzie i 913 do 10 grudnia 1942 roku[8].
Richard B. Frank: Guadalcanal: The Definitive Account of the Landmark Battle. New York: 1990. ISBN 0-394-58875-4.
John H. Johnstone: Brief History of the 1st Marines. Historical Branch, United States Marine Corps, 1968. Brak numerów stron w książce
James Hornfischer: Neptune's Inferno; The US Navy at Guadalcanal. 2011. ISBN 978-0-553-80670-0. Brak numerów stron w książce
Mark Stille: Pacific Carrier War: Carrier Combat from Pearl Harbor to Okinawa. Osprey, 2021. ISBN 1-4728-2633-7. Brak numerów stron w książce
Mark Stille: Guadalcanal 1942–43: America’s first victory on the road to Tokyo. Osprey Publishing, 2015. ISBN 1-4728-0693-X. Brak numerów stron w książce
