17 Dywizja Powietrznodesantowa

17th Airborne Division

Thunder From Heaven
Żołnierze 466. spadochronowego batalionu artylerii polowej przygotowują się do operacji Varsity, marzec 1945
Historia
Państwo	Stany Zjednoczone
Sformowanie	15 kwietnia 1943, 3 lipca 1948
Rozformowanie	16 września 1945, 19 czerwca 1949
Nazwa wyróżniająca	Złote Szpony (ang. Golden Talons)
Dowódcy
Pierwszy	William M. Miley
Działania zbrojne
II wojna światowa bitwa o Ardeny operacja Varsity
Organizacja
Formacja	US Army
Rodzaj wojsk	powietrznodesantowe
Podległość	3 Armia
Multimedia w Wikimedia Commons

17 Dywizja Powietrznodesantowa (ang. 17th Airborne Division) – istniejący w latach 1943–1945 i 1948–1949 związek taktyczny wojsk powietrznodesantowych Armii Stanów Zjednoczonych.

Została sformowana 15 kwietnia 1943 roku^[1], w czasie II wojny światowej. Chrzest bojowy dywizji miał miejsce w czasie bitwy o Ardeny, jednak najbardziej zasłynęła z udziału w operacji Varsity pod koniec wojny. Ze względu na swoją odznakę, dywizja zyskała przydomek Złote Szpony (ang. Golden Talons).

17 Dywizja Powietrznodesantowa została sformowana 15 kwietnia 1943 roku w obozie szkoleniowym w Camp Mackall^[1]. Jej dowództwo objął gen. William M. Miley^[1]. Pierwsze elementy dywizji zostały przetransportowane do Wielkiej Brytanii w sierpniu 1944 roku^[2].

25 grudnia 1944 roku została przydzielona do 3 Armii pod dowództwem gen. George’a Pattona^[3]. Wraz z nią wzięła udział w bitwie o Ardeny. Uczestniczyła w działaniach mających odciążyć obrońców Bastogne i docelowo wyprzeć Niemców z terenu Belgii. 26 stycznia 1945 została wycofana z linii frontu^[3].

24 marca 1945 roku brała udział w operacji Varsity, wraz brytyjską 6 Dywizją Powietrznodesantową. Był to pierwszy skok bojowy jednostki. Dywizja została zrzucona w okolicy miejscowości Diersfordt w Niemczech. Celem jednostki było opanowanie jej wraz z przyległym lasem^[4]. Operacja zakończyła się sukcesem^[5].

Po zakończeniu działań wojennych w Europie dywizja pozostała w służbie okupacyjnej w północnych Niemczech. 3 lipca 1945 roku dywizja została rozwiązana, a jej poszczególne elementy przydzielono do 13. i 82 Dywizji Powietrznodesantowej. Jednostki te miały zostać wykorzystane do walk z Japonią^[3], jednak nie zdołano ich przerzucić w rejon Pacyfiku przed kapitulacją tego kraju. Jednostkę reaktywowano 6 lipca 1948 roku w celach szkoleniowych, ponownie rozwiązano ją 19 czerwca 1949 roku^[3].

• Straty bojowe ogółem: 6745
• Polegli: 1191
• Ranni: 4904
• Zaginieni: 224
• Pojmani: 426

Organizacja 17 Dywizji Powietrznodesantowej w czasie II wojny światowej^[7]:

• Sztab dywizji
• 193 pułk piechoty szybowcowej
• 194 pułk piechoty szybowcowej
• 507 pułk piechoty spadochronowej
• 513 pułk piechoty spadochronowej (zastąpił 517 pułk 10 marca 1944)
• 517 pułk piechoty spadochronowej (rozwiązany 10 marca 1944)
• cztery bataliony artylerii (464. i 466. spadochronowy oraz 680. i 681. szybowcowy)
• 139 powietrznodesantowy batalion inżynieryjny
• 155 powietrznodesantowy batalion przeciwlotniczy
• 224 powietrznodesantowa kompania sanitarna
• 17 spadochronowa kompania serwisowa
• jednostki specjalne sztabu dywizji
• 550 powietrznodesantowy batalion piechoty (niezależny, przydzielony do 17 Dywizji w czasie bitwy o Ardeny)
• 761 batalion czołgów (samodzielny, przydzielony do 17 Dywizji od 15 do 27 stycznia 1945)
• 811 batalion przeciwpancerny (przydzielony do 17 Dywizji od 17 do 27 stycznia 1945)