PROFILPELAJAR.COM

Inspektor Środkowej Grupy Szwadronów KOP
	Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1932
Rozformowanie	1939
	Dowódcy
Pierwszy	mjr dypl. Tadeusz Julian Nalepa
Ostatni	ppłk Józef Grad-Soniński
	Organizacja
Dyslokacja	garnizon Baranowicze, garnizon Warszawa
Rodzaj wojsk	kawalerii
Podległość	Dowództwo Korpusu Ochrony Pogranicza

Inspektor Środkowej Grupy Szwadronów KOP – stanowisko służbowe w dowództwie Korpusu Ochrony Pogranicza.

Inspektor Środkowej Grupy Szwadronów KOP został powołany wiosną 1932 w celu zunifikowania systemu organizacyjno-szkoleniowego oddziałów kawalerii Korpusu Ochrony Pogranicza i wojska, a tym samym przygotowania ich do realizacji zadań przewidzianych na wypadek „R” - wojny z ZSRR. Początkowo inspektor miał swoją siedzibę w Baranowiczach, a później w Dowództwie Korpusu Ochrony Pogranicza przy ulicy Chałubińskiego w Warszawie. Jednocześnie dokonano zmian w dotychczasowym podziale szwadronów pomiędzy inspektorami grup szwadronów KOP: północnej i południowej.

Inspektorowi podporządkowano, wyłącznie pod względem wyszkolenia, siedem z dwudziestu istniejących szwadronów kawalerii, a mianowicie:

szwadron kawalerii KOP „Iwieniec”,
szwadron kawalerii KOP „Stołpce”,
szwadron kawalerii KOP „Radziwiłłmonty”, później przemianowany na szwadron kawalerii KOP „Kleck”,
szwadron kawalerii KOP „Żurno”,
szwadron kawalerii KOP „Rokitno”,
szwadron kawalerii KOP „Hancewicze”,
szwadron kawalerii KOP „Bystrzyce”^[1].

Wymienione szwadrony wchodziły w skład Brygady KOP „Nowogródek” („Radziwiłłmonty”, „Stołpce”, „Iwieniec”) i Brygady KOP „Polesie” („Żurno”, „Rokitno”, „Hancewicze”, „Bystrzyce”).

23 marca 1932 major dyplomowany Tadeusz Julian Nalepa został przeniesiony do KOP na stanowisko Inspektora Środkowej Grupy Szwadronów KOP. W 1934 wymieniony oficer został przeniesiony do 4 Pułku Strzelców Konnych w Płocku na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Jego miejsce zajął major 1 Pułku Szwoleżerów Michał Stempkowski^[2].

W 1938 major Michał Stempkowski został przeniesiony do 4 pułku strzelców konnych w Płocku na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[3]. Jego miejsce zajął podpułkownik Józef Grad-Soniński.

Skład osobowy Inspektora Środkowej Grupy Szwadronów KOP był jednostką funkcjonującą wyłącznie w czasie pokoju. Podczas mobilizacji był likwidowany^[4].

23 marca 1939 szwadrony „Żurno”, „Rokitno” i „Hancewicze” zostały zmobilizowane, a trzy dni później przetransportowane w rejon Wielunia i włączone w skład ćwiczebnego pułku kawalerii KOP^[5]).

W czasie mobilizacji szwadrony „Stołpce” i „Kleck” połączyły się w szwadron kawalerii dywizyjnej 38 Dywizji Piechoty^[6].

Osobny artykuł: Szwadrony kawalerii dywizyjnej we wrześniu 1939.

Na granicy z ZSRR pozostały szwadrony: „Iwieniec” i „Krasne” (w składzie Pułku KOP „Wilejka”) oraz „Bystrzyce” (w składzie Pułku KOP „Sarny”).

Ostatni inspektor, podpułkownik Józef Grad-Soniński został dowódcą Ośrodka Zapasowego Kawalerii „Wołkowysk”.

Osobny artykuł: Ośrodki zapasowe kawalerii II RP w 1939 roku.

Przypisy

↑ Prochwicz i 3/1994 ↓, s. 156.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 23 marca 1932, s. 254. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 180, 182.
↑ Mieczysław Starczewski: Michał Stempkowski. T. XLIII. Polski Słownik Biograficzny, 2004-2005. [dostęp 2020-12-31].
↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 930.
↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. CXXVIII-CXXIX.
↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 921, 923.

Bibliografia

Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
Jerzy Prochwicz. Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny. Cz. I. Powstanie i przemiany organizacyjne KOP do 1939 r.. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3 (149), s. 148-160, 1994. Warszawa: Wydawnictwo Czasopisma Wojskowe. ISSN 0043-7182.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.