Ford Torino I został zaprezentowany po raz pierwszy w 1968 roku.
W 1968 roku Ford zdecydował się poszerzyć swoją północnoamerykańską ofertę o nowy model klasy wyższej, który został oparty na platformie i rozwiązaniach technicznych modelu Fairlane. W stosunku do tego pojazdu, Ford Torino pełnił funkcję większej, przestronniejszej i bardziej komfortowej alternatywy[1].
Pod kątem stylistycznym, Torino pierwszej generacji został utrzymany w kształtach typowych dla modeli marki z końca lat 60. XX wieku. Pas przedni zdobiła duża chromowana atrapa chłodnicy, a także podwójne okrągłe reflektory[2].
Gama nadwoziowa pierwszej generacji Forda Torino była obszerna, składając się m.in. z takich wariantów, jak kombi, coupe, kabriolet czy sedan[3].
Nazwa modelu, "Torino," to po włosku Turyn, najważniejszy ośrodek przemysłu motoryzacyjnego tego kraju będący odpowiednikiem amerykańskiego Detroit. Nazwa ta była także jedną z kilku zaproponowanych dla Forda Mustanga podczas pierwszych faz rozwoju.
Lifting
W 1969 roku Ford Torino pierwszej generacji przeszedł obszerną modernizację, w ramach której zmodernizowano wygląd pasa przedniego i kształt zderzaków[4].
Pojawiło się nowe wypełnienie atrapy chłodnicy z chromowanymi, wyraźniej zaznaczonymi poprzeczkami, a także inny wygląd tylnego oświetlenia. Ponadto, wraz z restylizacją zmienił się wystrój kabiny pasażerskiej i kokpitu, a także zmieniono listę dostępnych jednostek napędowych[5].
Produkcja
Ford Torino I odniósł sukces rynkowy. W pierwszym roku produkcji powstało powstało 172 083 sztuk modelu[6], z kolei po modernizacji w 1969 roku sprzedaż i produkcja spadła do poziomu 129 054 sztuk egzemplarzy[6].
Ford Torino II został zaprezentowany po raz pierwszy w 1970 roku.
Premiera drugiej generacji Forda Torino przyniosła obszerną restylizację wyglądu tego modelu. Zmienił się kształt nadwozia, który zyskał bardziej obłe kształty z dużą liczbą przetłoczeń i strzelistych kształtów. Wyraźnie zaznaczone zostały nadkola, a innym charakterystycznym elementem stała się podłużna maska i nisko poprowadzona linia dachu[7].
Przód zdobiła podłużna, szeroka atrapa chłodnicy, która obejmowała swoim obrysem także podwójne, okrągłe reflektory. Maskę centralnie zdobiło charakterystyczne, ostre przetłoczenie stanowiące najbardziej wysunięty na przód element nadwozia[8].
W porównaniu do poprzednika, Ford Torino II stał się znacznie dłuższy i szerszy. Wiązało się to też ze zmianą jego funkcji w dotychczasowej ofercie producenta w Ameryce Północnej - Torino po roku produkcji zastąpił pokrewny model Fairlane, stając się głównym modelem klasy wyższej w ofercie producenta[9].
Lifting
W 1971 roku Ford przeprowadził niewielką restylizację Torino II. Zmieniono kilka detali wyglądu zewnętrznego, na czele z wypełnieniem atrapy chłodnicy i kształtem zderzaków. Pas przedni zdobiła odtąd duża, chromowana poprzeczka dzieląca go na pół[10].
Co więcej, wzorem konkurencyjnego Chryslera, w przypadku odmiany kombi nazywanej Torino Squire, pojawiło się charakterystyczne dwukolorowe malowanie pasa przedniego imitujące drewno. Ponadto, producent odświeżył też gamę dostępnych jednostek napędowych i listę wyposażenia.
Produkcja
Druga generacja Forda Torino spotkała się z dużym sukcesem rynkowym, stając się samochodem popularniejszym od poprzednika. Powstało 230 411 sztuk pojazdu[6]. Liczba samochodów wyprodukowanych w 1971 roku wyniosła z kolei 326 463, był to wynik nieznacznie gorszy niż w 1970. Powstało przy tym 1613 sztuk limitowanych i małoseryjnych wersji Torino GT Convertible i 3054 Torino Cobra[6].
Wyróżnienia
W 1970 roku Ford Torino II spotkał się z dużym wyróżnieniem amerykańskiej prasy motoryzacyjnej, otrzymując tytuł Car of the Year 1970 magazynu Motor Trend[11].
Ford Torino III został zaprezentowany po raz pierwszy w 1972 roku.
Trzecia i zarazem ostatnia generacja Forda Torino przyniosła duże zmiany wizualne i obszerne modyfikacje zarówno pod kątem wizualnym, jak i technicznym. Samochód zyskał awangardowe proporcje, z dużym owalnym wlotem powietrza dominującym pas przedni[12]. Ponadto, owalny motyw zdominował także kształt reflektorów oraz ich osadzenie. Pas przedni wzbogacał także wielokształtny, współgrający z nieregularnymi proporcjami zderzak[13].
Podobnie jak poprzednicy, Ford Torino trzeciej generacji oferowany był w wielu wariantach nadwoziowych oraz wersjach limitowanych. Poza 2-drzwiowym coupe, samochód dostępny był także jako 5-drzwiowe kombi, a także 4-drzwiowy sedan oraz 2-drzwiowy kabriolet. Na bazie wersji coupe powstało wiele wersji specjalnych, takich jak Torino GT czy Torino Sport[5]. Ford Gran Torino Sport SportsRoof z tego rocznika został wykorzystany w filmie Gran Torino z 2008 roku w reżyserii Clinta Eastwooda.
Restylizacje
W 1973 roku Ford przeprowadził obszerną modernizację Torino III. Zmiany widoczne były głównie w pasie przednim pojazdu - zniknął duży, owalny wlot powietrza na rzecz bardziej stonowanie i konwencjonalnie ukształtowanego wlotu powietrza wykończonego chromem. Zmiany te były motywowane nowymi regulacjami w Stanach Zjednoczonych w związku z bezpieczeństwem pieszych. Pojawiły się też nowe zderzaki i inne lampy. Modyfikacje wydłużyły nadwozie i zwiększyły masę całkowitą pojazdu[14].
Następne zmiany wizualne przyniósł 1974 rok. Nowe wymogi dotyczące bezpieczeństwa pieszych spowodowały zmiany w konstrukcji tylnego zderzaka, któ®y stał się większy, masywniejszy i otrzymał bardziej kanciaste kształty. Zmieniono wygląd pasa tylnych świateł[15]. Zmodyfikowano również przód pojazdu i nieznacznie powiększono grill. Ford wprowadził kilka dodatkowych opcji i usprawnień dla tego rocznika. Rocznik ten został wykorzystany w filmie Starsky & Hutch z 2004 roku.
W 1975 roku wprowadzono już tylko kilka nieznacznych zmian wizualnych. Wersja Gran Torino Elite przestała należeć do rodziny modeli Torino, stając się osobnym modelem sprzedawanym pod nazwą Ford Gran Torino Elite. Wewnątrz pojazdu zmieniono m.in. wygląd koła kierownicy. Nadwozie pozostało prawie bez zmian w stosunku do wcześniejszego rocznika[16].
Kolejny, ostatni rok produkcji również nie przyniósł znacznych modyfikacji. Zaprzestano produkcji serii Gran Torino Sport, a jednostki napędowe stały się bardziej ekonomiczne. W tym samym roku przedstawiono następcę - model LTD II.
Produkcja
W 1973 sprzedano 496 581 sztuk Torino. Samochód sprzedawał się znacznie lepiej od głównego konkurenta, Chevroleta Chevelle, o ponad 168 000 sztuk[6].
Rok 1974 był udany dla Forda, model Torino nadal był popularny. Wyprodukowano 426 086 sztuk pojazdu, wliczając w to 96 604 Gran Torino Elite[6].
↑ abcdefGunnell, John, Editor: The Standard Catalog of American Cars 1946-1975. Kraus Publications, 1987. ISBN 0-87341-096-3. Brak numerów stron w książce