Ford Taunus Transit – tyłFord Taunus Transit FK 100
Ford Taunus Transit został zaprezentowany po raz pierwszy w 1953 roku.
Pierwsze wcielenie Transita oferowane było pod różnymi nazwami, jak m.in. Ford FK1000, Ford Transit 1250 i wreszcie Ford Taunus Transit. To pierwszy średniej wielkości pojazd dostawczy Forda, który produkowano z przeznaczeniem m.in. na rynek europejski i australijski. Samochód produkowano w niemieckich oraz portugalskich zakładach Forda. Pod maską znalazł się m.in. silnik benzynowy o z pojemnością 1.7 litra oraz mocą 60 KM[1].
Samochód zdobył szeroką popularność na rynkach Europy Zachodniej nie tylko jako samochód dostawczy, ale i w roli pojazdu powszechnie stosowanego w służbach porządkowych i poblucznych m.in. jako wóz strażacki, radiowóz, karetka[2].
Ford Transit II – tyłFord Transit II po liftinguFord Transit II po drugim liftinguFord Transit II – tył po drugim liftingu
Ford Transit II został zaprezentowany po raz pierwszy w 1965 roku.
Pracując nad zupełnie nowym modelem mającym na celu zastąpić Taunusa Transita, Ford zdecydował się skrócić nazwę modelu do po prostu Transit i zachować jego koncepcję przystosowaną do uniwersalnego zastosowania. Jako że był to pierwszy model oferowany jako Transit, nosił on przydomek porządkowy MK1[3].
Samochód oferowany był w różnych konfiguracjach nadwozia, zarówno jako kombi i minibus, jak i furgon oraz podwozie do zabudowy, sprawdzając się także w służbach porządkowych[4].
Ford Transit tej generacji wyróżniał się masywnym, szerokim nadwoziem z osadzonymi na błotnikach okrągłymi reflektorami, a także rozległą atrapą chłodnicy.
Samochód odniósł duży sukces rynkowy szczególnie w krajach anglosaskich, zdobywając uznanie za zasługą m.in. właściwości transportowych oraz szerokiego zakresu dostępnych konfiguracji nadwozia[5].
Głównymi zakładami produkcyjnymi, w których wytwarzano Transita MK1, była fabryka Langley, w Anglii. Z racji dużego zapotrzebowania, Ford zdecydował się uruchomić produkcję tego samochodu dostawczego także w innej brytyjskiej fabryce w Southampton[6].
Restylizacje
Na przestrzeni 12 lat produkcji, samochód był systematycznie modernizowany przez producenta pod kątem poprawy właściwości aerodynamicznych, jak i ogólnej stylizacji nadwozia[7].
Ford Transit III – tyłFord Transit III po liftinguFord Transit III – tył po liftingu
Ford Transit III został zaprezentowany po raz pierwszy w 1977 roku.
Trzecia generacja średniej wielkości samochodu dostawczegoForda nie była zupełnie nową konstrukcją, lecz głęboko zmodernizowanym poprzednikiem[8]. Zachowując charakterystyczne proporcje poprzednika, samochód zyskał nowy pas przedni z bardziej kanciastymi reflektorami i dużą plastikową atrapą chłodnicy.
Ponadto, zmodernizowano też tylną część nadwozia, nadając jej nowy kształt lamp i zderzaka. Zmiany objęły jeszcze kabinę pasażerską, wdrażając nowy projekt deski rozdzielczej[9]. Transit II był oferowany jako 2-osobowy furgon, osobowy, przeszklony model, oraz dostawczy.
Ford Transit Mk2 był samochodem tylnonapędowym, z silnikiem umieszczonym z przodu, co zapewnić miało jak najbardziej płaską część ładunkową. Był oferowany z czterema silnikami: benzynowymi 2.0 i 3.0 oraz dieslami 2.4 i 2.5.
Lifting
W 1984 roku trzecia generacja Transita przeszła kolejny face lifting[10], przynosząc głównie zmiany w kształcie lamp z kierunkowskazami i atrapy chłodnicy. Zmiany objęły także tylną część nadwozia, z nowymi lampami i zderzakiem.
Ford Transit IV – tyłFord Transit IV po liftinguFord Transit IV po drugim liftinguchiński Ford Transit
Ford Transit IV został zaprezentowany po raz pierwszy w styczniu 1986 roku.
Transit czwartej generacji to zupełnie nowy model opracowany od podstaw, porzucający produkowaną przez ponad 30 lat koncepcję opracowaną w latach 60. XX wieku. Nadwozie przybrało inne, bardziej aerodynamiczne proporcje z charakterystycznymi, obłymi i zarazem kanciastymi motywami oraz nisko osadzonymi reflektorami, przyjmując przy tym jednobryłowy kształt karoserii[11].
W latach 1997–2000 auto montowano w polskich zakładach Forda w Płońsku. W 1998 roku zmontowano 2500 sztuk, 1999 – 2446 sztuk, a w 2000 – 784 sztuki.
Restylizacje
W 1992 roku zaprezentowano model po pierwszej modernizacji. W jej ramach zmieniono kształt reflektorów, a także przedni zderzak. Ponadto, zmieniono też atrapę chłodnicy. Pojawiły się też zmiany w wersjach wyposażeniowych i dostępnych jednostkach napędowych.
Kolejną, jeszcze bardziej rozległą modernizację Transita przeprowadzono pod koniec 1994 roku. Auto otrzymało nową deskę rozdzielczą oraz delikatnie zmieniony przód i nowy silnik. W opcji auto dostępne było z ABS-em, klimatyzacją, elektrycznymi szybami, centralnym zamkiem, elektrycznymi lusterkami, a także poduszkami powietrznymi. W Europie auto produkowano do 2000 roku. Natomiast w Wietnamie do 2003 roku[12].
Chiny
W 2006 roku Transit czwartej generacji po specjalnej, przeprowadzonej z myślą o lokalnym ryku restylizacji, trafił do produkcji także w Chinach przez lokalną spółkę typu joint-venture między Fordem a chińskim Jiangling Motors[13]. Po 11 latach produkcji, podczas której samochód zdobył dużą popularność jako m.in. radiowóz i karetka pogotowia, w 2017 roku chiński Transit przeszedł kolejną modernizację pasa przedniego, zmieniając przy tym nazwę na drugą markę joint-venture JMC-Ford, JMC Teshun[14].
Ford Transit V – tyłFord Transit V po liftinguchiński Ford Transit V po drugim liftinguchiński Ford Transit V – tył drugim po liftinguchiński Ford Transit Pro po trzecim liftingu
Ford Transit V został zaprezentowany po raz pierwszy w 2000 roku.
Piąta generacja Transita to ponownie całkowicie nowa konstrukcja dostawczego samochodu zbudowana od podstaw. Samochód otrzymał charakterystyczne, kanciaste proporcje nadwozia z nisko osadzonymi reflektorami. Nadwozie zostało usztywnione, a także przygotowane do różnych sposobów przeniesienia napędu[16].
W 2001 roku Ford Transit piątej generacji zdobył międzynarodowy tytuł Van of the Year[17].
Lifting
Wersja po gruntownej modernizacji została zaprezentowana w 2006 roku. Pojazd otrzymał m.in. zmienione reflektory, grill i deskę rozdzielczą[18]. Oprócz zmian stylistycznych zmiany doczekały się jednostki napędowe skonstruowane (szczególnie 2.2) przy współpracy z koncernem PSA W 2007 roku auto uzyskało międzynarodowy tytuł Van of the Year.
Chiny
W 2008 roku amerykańsko-chińskie joint-venture Ford-JMC uruchomiło produkcję Transita piątej generacji także w Chinach, gdzie trafił on do sprzedaży równolegle z modelem poprzedniej generacji. Po 5 latach produkcji, w 2013 roku chiński Transit przeszedł pierwszą, dedykowaną dla lokalnego rynku restylizację, zyskując bardziej zaokrąglone reflektory, inną atrapę chłodnicy i charakterystyczne, wyciągnięte tylne lampy[19].
W grudniu 2020 roku, po 12 latach produkcji, chiński Ford Transit piątej generacji przeszedł drugą, obszerną restylizację nadwozia, przy okazji dokonano korekty nazwy na Ford Transit Pro[20]. Samochód zyskał zupełnie nowy wygląd pasa przedniego z dużą, sześciokątną atrapą chłodnicy i agresywnie stylizowanymi reflektorami, a ponadto zmieniono wkłady lamp tylnych i wdrożono nowy projetk deski rozdzielczej.
Wersje specjalne
W Wielkiej Brytanii na podwoziu VII generacji auta produkowano przez firmę Smith Electric Vehicles całkowicie elektryczna wersja pojazdu, nazwana Edison. Pojazd z silnikiem elektrycznym o mocy 122 KM pozwala na przejechanie na jednym ładowaniu od 130 do 160 km w zależności od wersji. Prędkość maksymalna pojazdu wynosi 80 km/h[21]
Ford Transit VI – tyłamerykański Ford Transit VIeuropejski Ford Transit VI po liftinguchiński Ford Transit VI po liftinguchiński Ford Transit VI - tył po liftingu
Ford Transit VI został zaprezentowany po raz pierwszy w 2012 roku[24].
Transit szóstej generacji przyniósł zupełnie nową koncepcję niż w przypadku poprzedników. Jest samochodem o rozmiar większym, ponieważ dotychczasowy model zastąpił Transit Custom.
Pojazd zbudowano na zupełnie nowej platformie, a z zewnątrz charakteryzuje się m.in. strzelistymi reflektorami i dużą, trapezoidalną atrapą chłodnicy. Z tyłu z kolei producent wyróżnił Transita VI podłużnymi, wąskimi lampami[25]. Sprzedaż Transita w różnych wariantach długości nadwozia ruszyła oficjalnie wiosną 2014 roku[26].
Sprzedaż
Ford Transit VI jest też pierwszym w historii modelem tej serii oferowanym w Stanach Zjednoczonych, gdzie dostępny jest także w wersji z obniżonym dachem, dodatkowymi dzielonymi bocznymi drzwiami i delikatnymi modyfikacjami w stylistyce. Lokalna odmiana trafiła do sprzedaży na rynku Ameryki Północnej w drugiej połowie 2014 roku i zastąpiła tam serię modelową Ford E-Series[27].
E-Transit
Jesienią 2020 roku gama wariantów napędowych największego samochodu dostawczego w gamie Forda została rozbudowana po raz pierwszy o model napędzany prądem o nazwie Ford E-Transit. Samochód wyposażony został w pakiet produkowanych w Polsce akumulatorów o pojemności 64 kWh firmy LG Chem, które pozwalają na przejechanie ok. 350 kilometrów na jednym ładowaniu[28]. Samochód dostępny jest w dwóch wariantach wysokości i długości, oferując przestrzeń ładunkową o pojemności do 15,1 metra sześciennego[29].
Z ładowarkami przydomowymi o mocy 11,3 kW elektryczny Transit ładowany jest do 100% baterii w 8 godzin, z kolei za pomocą szybkich ładowarek uzupełnienie stanu akumulatorów z 15 do 80% trwa 34 minuty. Debiut pojazdu w trzech wariantach rozmiaru nadwozia wyznaczony został na początek 2022 roku na rynkach globalnych[28].
Restylizacje
We wrześniu 2018 roku Ford przedstawił Transita VI po modernizacji. Pojawił się nowy kształt zderzaków, przeprojektowany kształt atrapy chłodnicy oraz zmieniony kształt reflektorów, które wzbogacono diodami wykonanymi w technologii LED. Podobnie jak w przypadku innych, mniejszych modeli z serii Transit, zmieniono także kokpit. Pojawił się charakterystyczny projekt z prostokątnymi nawiewami i ekranem dotykowym do sterowania systemem multimedialnym[30]. Ofertę z czasem rozbudowała także wersja hybrydowa typu plug-in, która trafiła na rynek w 2020 roku[31].
W lipcu 2023 roku Transit szóstej generacji przeszedł kolejną, tym razem dedykowaną tylko do rynku chińskiego obszerną restylizację. W jej ramach samochód otrzymał inny pas przedni w stylu debiutującej równolegle nowego wcielenia modelu Ranger, zyskując wyżej osadzony duży wlot powietrza i okalające ją reflektory w kształcie litery "C". Zmieniono ponadto wkłady lamp tylnych, wytłoczenie drzwi i tylnej klapy, a także wdrożonow nowy projekt deski rozdzielczej. Znalazły się na niej dwa zintegrowane ze sobą 12,3 calowe wyświetlacze kolejno od wskaźników oraz systemu multimedialnego[32].
.jpg)
.jpg){kind=spacer}
.jpg){kind=spacer}
.jpg)
.jpg){kind=spacer}
.jpg)
.jpg){kind=spacer}
,_front_8.16.18.jpg){kind=spacer}
,_rear_8.16.18.jpg){kind=spacer}
