Faðir Steingríms var Hermann Jónasson, sem einnig var forsætisráðherra Íslands. Þar sem faðir Steingríms var kunnur embættismaður átti Steingrímur nokkuð áhyggjulausa æsku þrátt fyrir að vaxa úr grasi á árum kreppunnar miklu. Sem ungur drengur komst hann í náin kynni við íslensk stjórnmál á tímum seinni heimsstyrjaldarinnar og hlýddi gjarnan á samtöl um ríkismál í stofu föður síns.
Steingrímur vildi ekki feta í fótspor föður síns og gerast stjórnmálamaður og fór því í nám til Bandaríkjanna árið 1948. Hann útskrifaðist með bakkalársgráðu í rafmagnsverkfræði úr Tækniháskólanum í Illinois og með mastersgráðu frá Caltech árið 1952.[1] Eftir að Steingrímur sneri heim til Íslands og lenti í örðugleikum bæði í einkalífi sínu og vipskiptaferli ákvað hann að hefja þátttöku í stjórnmálum á sjöunda áratugnum. Hann var kjörinn á Alþingi fyrir Framsóknarflokkinn árið 1971. Hann varð formaður flokksins árið 1979.
Steingrímur var forsætisráðherra Íslands frá 1983 til 1987 og aftur frá 1988 til 1991. Hann var einnig dóms-, kirkjumála- og landbúnaðarráðherra (1978–79), sjávarútvegs- og samgönguráðherra (1980–83) og utanríkisráðherra (1987–88). Hann var formaður Framsóknarflokksins frá 1979 til 1994. Eftir það var hann seðlabankastjóri þar til hann settist í helgan stein árið 1998.
Utanríkismál
Ríkisstjórn Steingríms hýsti leiðtogafundinn í Höfða á milli Míkhaíls Gorbatsjov leiðtoga Sovétríkjanna og Ronalds ReaganBandaríkjaforseta árið 1986. Á þeim tíma olli niðurstaða fundarins vonbrigðum en í seinni tíð er gjarnan talið að fundurinn hafi verið mikilvægt skref í að binda enda á kalda stríðið og íslensku stjórninni var víða hrósað fyrir framkvæmd hans. Árið 1991, þegar Litáen lýsti yfir sjálfstæði frá Sovétríkjunum, lýsti Steingrímur yfir stuðningi við Vytautas Landsbergis, forseta litáíska þingsins. Stuttu síðar varð Ísland fyrsta ríkið sem viðurkenndi formlega sjálfstæði Litáens.[2]
Steingrímur lét í fyrstu lítið á sér bera eftir að hann settist í helgan stein og tjáði sig sjaldan um málefni líðandi stundar. Hann tók þó þátt í því að stofna Heimssýn, samtök sem berjast gegn inngöngu Íslands í Evrópusambandið, og varð æ gagnrýnni á stefnu Framsóknarflokksins. Í alþingiskosningunum árið 2007 studdi Steingrímur opinberlega Íslandshreyfinguna og birtist í sjónvarpsauglýsingum hennar í aðdraganda kosninganna. Vegna þessara aðgerða glataði Steingrímur að mestu óformlegri áhrifastöðu sinni innan Framsóknarflokksins.
Á síðustu æviárum sínum naut Steingrímur almennrar virðingar og margir bjuggust við því að hann myndi bjóða sig fram í forsetakosningunum árið 1996. Steingrímur afréð þó að bjóða sig ekki fram og sagðist vilja setjast í helgan stein fyrir áttræðisaldur. Æviminningar Steingríms komu út á árunum 1998 til 2000 og urðu metsölubækur.
.jpg)
