PROFILPELAJAR.COM

Tony Roche
Państwo	Australia
Data i miejsce urodzenia	17 maja 1945 ; Wagga Wagga
Wzrost	178 cm
Gra	leworęczny, jednoręczny bekhend
Status profesjonalny	1968
Zakończenie kariery	1979
	Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	11
Najwyżej w rankingu	8 (16 listopada 1975)
Australian Open	SF (1965, 1967, 1969, 1975)
Roland Garros	W (1966)
Wimbledon	F (1968)
US Open	F (1969, 1970)
	Gra podwójna
Wygrane turnieje	18
Najwyżej w rankingu	12 (30 sierpnia 1977)
Australian Open	W (1965, 1967, 1971, 1976, 1977)
Roland Garros	W (1969)
Wimbledon	W (1968–1970, 1974)
US Open	W (1967)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Tony Roche, właśc. Anthony Dalton Roche (ur. 17 maja 1945 w Wagga Wagga) – australijski tenisista i trener tenisa, zwycięzca 16 turniejów wielkoszlemowych, zdobywca Pucharu Davisa.

W 1986 roku został uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.

Kariera tenisowa

Roche starty w tenisie zaczął w 1963 roku, a status zawodowca otrzymał w 1968 z nastaniem ery open^[1]. Jeszcze jako amator wygrał w 1966 French Championships w finale pokonując Istvána Gulyása. W 1965 i 1967 był finalistą tej imprezy. W 1968 został finalistą Wimbledonu, a w latach 1969 i 1970 US Open – jako zawodowiec.

W grze podwójnej triumfował w 13 turniejach Wielkiego Szlema, w 12 tworząc parę z Johnem Newcombe. Debel ten 4 razy wygrał Australian Open (przed 1968 Australian Championships), raz French Open, 4 razy Wimbledon i raz U.S. National Championships (po 1968 US Open). Roche 1 tytuł wielkoszlemowy zdobył razem z Arthurem Ashe, podczas Australian Open w 1977.

Australijczyk sukcesy odnosił również w grze mieszanej, 2–krotnie zostając mistrzem imprez wielkoszlemowych. W 1966 został wspólnie z Judy Tegart Dalton zwycięzcą Australian Championships, a w 1976 wygrał razem z Françoise Durr Wimbledon. Para Toche–Tegart Dalton była w finałach Wimbledonu 1966 i 1969 oraz Australian Championships 1967.

Tony Roche reprezentując Australię w Pucharze Davisa przyczynił się do triumfów drużyny w turnieju w latach 1965–1967 i 1977. Reprezentował swój kraj, z przerwami, od 1964 do 1977 roku, osiągając bilans 14 wygranych meczów przy 5 porażkach (7–3 w singlu i 7–2 w deblu).

W rankingach światowych osiągnął pozycję lidera w klasyfikacji deblowej w 1965, i wicelidera w singlu w 1969^[2]. Po wprowadzeniu komputerowego rankingu ATP najwyżej był na 8. miejscu w grze pojedynczej (16 listopada 1975), a w zestawieniu gry podwójnej na 12. pozycji (30 sierpnia 1977).

Finały w turniejach wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (1–5)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	1965	French Championships, Paryż	Ceglana	Fred Stolle	6:3, 0:6, 2:6, 3:6
Zwycięzca	1.	1966	French Championships, Paryż	Ceglana	István Gulyás	6:1, 6:4, 7:5
Finalista	2.	1967	French Championships, Paryż	Ceglana	Roy Emerson	1:6, 4:6, 6:2, 2:6
Finalista	3.	1968	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Rod Laver	3:6, 4:6, 2:6
Finalista	4.	1969	US Open, Forest Hills	Trawiasta	Rod Laver	9:7, 1:6, 2:6, 2:6
Finalista	5.	1970	US Open, Forest Hills	Trawiasta	Ken Rosewall	6:2, 4:6, 6:7(2), 3:6

Gra podwójna (13–2)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	1964	French Championships, Paryż	Ceglana	John Newcombe	Roy Emerson Ken Fletcher	5:7, 3:6, 6:3, 5:7
Zwycięzca	1.	1965	Australian Championships, Melbourne	Trawiasta	John Newcombe	Roy Emerson Fred Stolle	3:6, 4:6, 13:11, 6:3, 6:4
Zwycięzca	2.	1965	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	John Newcombe	Ken Fletcher Bob Hewitt	7:5, 6:3, 6:4
Finalista	2.	1966	Australian Championships, Melbourne	Trawiasta	John Newcombe	Roy Emerson Fred Stolle	9:7, 3:6, 8:6, 12:14, 10:12
Zwycięzca	3.	1967	Australian Championships, Melbourne	Trawiasta	John Newcombe	William Bowrey Owen Davidson	3:6, 6:3, 7:5, 6:8, 8:6
Zwycięzca	4.	1967	French Championships, Paryż	Ceglana	John Newcombe	Roy Emerson Ken Fletcher	6:3, 9:7, 12:10
Zwycięzca	5.	1967	U.S. National Championships, Forest Hills	Trawiasta	John Newcombe	William Bowrey Owen Davidson	6:8, 9:7, 6:3, 6:3
Zwycięzca	6.	1968	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	John Newcombe	Ken Rosewall Fred Stolle	3:6, 8:6, 5:7, 14:12, 6:3
Zwycięzca	7.	1969	French Open, Paryż	Ceglana	John Newcombe	Roy Emerson Rod Laver	4:6, 6:1, 3:6, 6:4, 6:4
Zwycięzca	8.	1969	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	John Newcombe	Tom Okker Marty Riessen	7:5, 11:9, 6:3
Zwycięzca	9.	1970	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	John Newcombe	Ken Rosewall Fred Stolle	10:8, 6:3, 6:1
Zwycięzca	10.	1971	Australian Open, Melbourne	Trawiasta	John Newcombe	Tom Okker Marty Riessen	6:2, 7:6
Zwycięzca	11.	1974	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	John Newcombe	Bob Lutz Stan Smith	8:6, 6:4, 6:4
Zwycięzca	12.	1976	Australian Open, Melbourne	Trawiasta	John Newcombe	Ross Case Geoff Masters	7:6, 6:4
Zwycięzca	13.	1977	Australian Open, Melbourne	Trawiasta	Arthur Ashe	Charlie Pasarell Erik van Dillen	6:4, 6:4

Gra mieszana (2–3)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	1965	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Judy Tegart Dalton	Margaret Smith Court Ken Fletcher	10:12, 3:6
Zwycięzca	1.	1966	Australian Championships, Melbourne	Trawiasta	Judy Tegart Dalton	Robyn Ebbern William Bowrey	6:1, 6:3
Finalista	2.	1967	Australian Championships, Melbourne	Trawiasta	Judy Tegart Dalton	Lesley Turner Bowrey Owen Davidson	7:9, 4:6
Finalista	3.	1969	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Judy Tegart Dalton	Ann Haydon-Jones Fred Stolle	2:6, 3:6
Zwycięzca	2.	1976	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Françoise Durr	Rosie Casals Dick Stockton	6:3, 2:6, 7:5

Kariera trenerska

Pracował jako trener Ivana Lendla, Patricka Raftera, Rogera Federera (sezony 2005–2007) i Lleytona Hewitta (sezony 2007–2009 i 2011–2016)^[3]^[4]^[5].

Przypisy

↑ Newcombe: One Of 'Biggest Pacts. [w:] St. Petersburg Times [on-line]. 3 stycznia 1968. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
↑ Tony Roche. tennisfame.com. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
↑ PLAYER PROFILE – Tony Roche. tennis.com.au. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
↑ Jonathan Overend: Federer in shock split from coach. [w:] BBC Sport [on-line]. bbc.co.uk, 12 maja 2007. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
↑ Roche to coach Lleyton Hewitt. smh.com.au, 26 listopada 2010. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).