|
Otto von Schrader
Otto von Schrader (ur. 18 marca 1888 w Ełku, zm. 19 lipca 1945 w Bergen) – admirał floty Kriegsmarine podczas II wojny światowej, odznaczony 19 sierpnia 1943 Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. W czasie w czasie I wojny światowej, w 1916 roku, ukończył szkołę dowódców okrętów podwodnych. 2 września 1916 roku objął dowództwo okrętu SM UC-31[1], na jego pokładzie odniósł pierwsze samodzielne zwycięstwo. 31 grudnia, u ujścia Tyne, zatopił brytyjską łódź patrolową „Protector” o pojemności 200 BRT, której 19 członków załogi zginęło[2]. 27 września 1916 roku został na sześć miesięcy dowódcą SM UB-35[3]. Pod jego dowództwem UB-35 zatopił pierwszy statek. 17 października w czasie patrolu po Morzu Północnym zatopił norweski parowiec „Sten” o pojemności 1046 BRT[4]. Statek płynął z ładunkiem drobnicowym z Skien do Londynu. W czasie tego patrolu UB-35 pod dowództwem von Schradera zatopił 8 statków[5]. Największym był duński parowiec „Guldborg” o pojemności 1569 BRT[6]. UB-35 dowodził do 5 listopada 1916 roku. W okresie od 5 sierpnia do 31 października 1917 oraz 28 lutego do 18 sierpnia 1918 roku dowodził okrętem SM UB-64[7]. Na jego pokładzie 23 lipca 1918 roku na południe od wybrzeży Irlandii zatopił brytyjski uzbrojony statek handlowy „Marmora” o pojemności 10 509 BRT[8]. Statek płynął z Cardiff do Dakaru. 18 sierpnia 1918 roku Otto von Schrader zastąpił na stanowisku dowódcy okrętu SM U-53[9] kapitana Hansa Rose[10]. Na tym okręcie von Schrader służył do 1 grudnia 1918 roku, kiedy to został poddany Royal Navy. Pod koniec II wojny światowej został jeńcem wojennym w Norwegii, gdzie popełnił samobójstwo 19 lipca 1945. Przypisy
Bibliografia
Kontrola autorytatywna (osoba): Information related to Otto von Schrader |
||||||||||||||||||||
.jpg)
