|
Otto Jahn
Otto Jahn (ur. 16 czerwca 1813 w Kilonii, zm. 9 września 1869 w Getyndze[1][2]) – niemiecki archeolog, filolog klasyczny i muzykolog. ŻyciorysBył synem prawnika[3]. Ukończył studia w zakresie filologii klasycznej na uniwersytetach w Kilonii (u G.W. Nitzscha i Johannesa Classena), Lipsku (u Gottfrieda Hermanna) i Berlinie (u Augusta Böckha i Karla Lachmanna)[2]. W 1836 roku doktoryzował się na uniwersytecie w Kilonii na podstawie pracy o Palamedesie[1][3], tam też w 1839 roku uzyskał habilitację[1]. W 1842 roku uzyskał stanowisko profesora archeologii na uniwersytecie w Greifswaldzie[1][2][3]. Od 1847 roku wykładał na uniwersytecie w Lipsku, skąd jednak w 1850 roku został zwolniony za liberalne poglądy polityczne. Od 1854 roku był wykładowcą uniwersytetu w Bonn. Opracował nowe wydania dzieł Persjusza (1843) i Juwenalisa (1851)[1]. Był autorem pracy poświęconej Florusowi (1851) oraz katalogu waz antycznych z kolekcji króla bawarskiego Ludwika I (1853)[3]. W swojej pracy naukowej prezentował podejście pozytywistyczne, odchodząc od mistycznej interpretacji greckich mitów[3]. Do jego uczniów należeli Adolf Michaelis, Carl Robert i Ulrich von Wilamowitz-Moellendorff[3]. Jako muzykolog koncentrował się na badaniach nad twórczością W.A. Mozarta i Beethovena[1]. Był autorem czterotomowej biografii Mozarta (wyd. Lipsk 1856–1859, 2. wyd. 1867, 3. wyd. 1891–1893, 4. wyd. 1905–1907), pierwszego tego typu dzieła wykorzystującego elementy metody krytycznej[2]. Jahn skoncentrował się w nim na szczegółowym badaniu źródeł, autografów, pierwodruków i komentarzy współczesnych oraz analizie utworów, odchodząc od typowych dla I połowy XIX wieku opracowań o charakterze anegdotycznym[1]. Przypisy
Linki zewnętrzneKontrola autorytatywna (osoba):
Information related to Otto Jahn |
||||||||||||||||
