Edward Otto

Data i miejsce urodzenia	13 października 1908 Lwów
Data śmierci	10 maja 1986
Profesor nauk matematycznych
Specjalność: geometria wykreślna
Alma Mater	Politechnika Lwowska
Doktorat	1936
Habilitacja	1945
Profesura	1961
1929–1978
Uczelnia	Politechnika Warszawska
Odznaczenia

Edward Otto (ur. 13 października 1908 we Lwowie, zm. 10 maja 1986) – polski matematyk, profesor Politechniki Warszawskiej.

Studiował na Wydziale Ogólnym Politechniki Lwowskiej (ukończył w 1933), gdzie był uczniem Kazimierza Kuratowskiego i Stefana Banacha. Należał do tzw. lwowskiej szkoły geometrii wykreślnej. Pracę magisterską przygotował pod opieką znanego geometry wykreślnego Antoniego Karola Plamitzera. Jeszcze w trakcie studiów podjął na Politechnice pracę naukowo-dydaktyczną. Tytuł doktora nauk matematycznych uzyskał w 1936 roku na Politechnice Lwowskiej na podstawie pracy „O odpowiedniościach n-liniowych w utworach jednobieżnych” („Wiadomości matematyczne”, XLIII, 1936). W 1937 roku przeniósł się Politechnikę Warszawską (na Wydział Inżynierii) na stanowisko zastępcy profesora.

Brał udział w tajnym nauczaniu jako wykładowca kompletów Politechniki i Uniwersytetu Warszawskiego. W 1945 habilitował się na podstawie pracy „O pewnych własnościach krzywych algebraicznych” i łączył pracę w Warszawie (od 1947 z tytułem profesora nadzwyczajnego) z wykładami na Politechnice Łódzkiej, gdzie pracował do 1950 roku na stanowisku kierownika Katedry Matematyki na Wydziale Chemicznym. W latach 1963–1975 był dyrektorem Instytutu Matematyki Politechniki Warszawskiej. Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w 1961. W 1978 roku przeszedł na emeryturę.

23 sierpnia 1980 roku dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami^[1].

Był autorem wielu publikacji naukowych z dziedziny matematyki i geodezji. Wydał m.in.:

• Geometria wykreślna („Monografie matematyczne”, zeszyt 16, 1950)
• Nomography (1963)
• Matematyka. Podręcznik dla Wydziału Budownictwa i Mechaniki (trzy tomy, 1963–1974)
• Podręcznik geometrii wykreślnej; wspólnie z Franciszkiem Otto (Warszawa: PWN, 1975, do książki dołączony zeszyt z anaglifami)

Działał w Polskim Towarzystwie Matematycznym, w którym w latach 1972–1975 pełnił funkcję wiceprezesa. Był laureatem Nagrody Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego I stopnia (1963, 1971), Nagrody Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki (1975, 1978).

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)^[2]
• Medal Komisji Edukacji Narodowej
• Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL”

• Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny, Warszawa 1984.
• Ewa Chojnacka, Zbigniew Piotrowski, Ryszard Przybylski (red.): Profesorowie Politechniki Łódzkiej 1945–2005. Łódź: Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, 2006, s. 191.
• Izabela Jóźwik, Małgorzata Terepeta. Matematyka na Politechnice Łódzkiej w latach 1945–70. „Antiquitates Mathematicae”. 9. Polskie Towarzystwo Matematyczne. brak numeru strony

• Prof. dr Edward Otto, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2014-12-22] .
• Edward Otto w Katalogu Biblioteki Narodowej