Po lewej: dejnos koryncki, ok. 630–615 (Metropolitan Museum of Art); po prawej: Dejnos Malarza Gorgony, attycki, czarnofigurowy, ok. 580 p.n.e. (Luwr)
Po lewej: dejnos attycki czarnofigurowy, ok. 540 p.n.e. (Luwr); po prawej: dejnos z brązu, V w. p.n.e. (Germanisches Nationalmuseum)
Dejnos, deinos, dinos (stgr.δῖνος) – rodzaj starożytnego greckiego naczyniaceramicznego, waza do rozcieńczania wina.
Dejnosy były rodzajem głębokich, pękatych mis o szerokim wylewie i kulistym dnie. Nie posiadały imadeł[1]. Używano ich do rozcieńczania wina, podobnie jak stamnosów[2], ale też do gotowania. Niektóre posiadały kunsztownie zdobione stojaki. Wykonywano je również z metali. W malarstwie wazowym dejnosy przedstawiane były jako naczynia-trofea oraz wazy używane podczas bankietów. Najstarszym zachowanym attyckim czarnofigurowym dejnosem jest egzemplarz sygnowany imieniem Malarza Gorgony aktywnego w latach ok. 600–580 p.n.e. Dejnos ten, przedstawiający Perseusza ściganego przez gorgonę, znajduje się w zbiorach Luwru[a]. Epoka wytwarzania i używania dejnosów przypada na okres od połowy VII wieku do końca V wieku p.n.e. Słowo „dejnos” na określenie tej formy antycznych naczyń jest używane przez archeologów współcześnie. W starożytności Grecy przez „dejnos” rozumieli raczej rodzaj kubka[3]. Obecnie archeolodzy odróżniają dejnosy od lebesów, notując przede wszystkim różnicę w rozmiarze. W starożytności wazy typu „dejnos” nazywane były „lebetes”[4].
_MET_DT4136.jpg)
