Karl Albiker

Data i miejsce urodzenia	16 września 1878 Ühlingen
Data i miejsce śmierci	26 lutego 1961 Ettlingen
Narodowość	niemiecka
Dziedzina sztuki	rzeźbiarstwo
Multimedia w Wikimedia Commons

Karl Albiker (ur. 16 września 1878 w Ühlingen, zm. 26 lutego 1961 w Ettlingen) – niemiecki rzeźbiarz.

Studiował w Karlsruhe (1898–1899), w Paryżu pod kierunkiem Auguste Rodina (1899–1900) i w Monachium (1900–1903). W latach 1903–1905 przebywał w Rzymie^[1][2]. W 1910 otrzymał nagrodę Villa Romana, połączoną z rocznym pobytem we Florencji^[2]. W latach 1919–1945 był profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie^[1][2]. Należał do różnych grup artystycznych, m.in. Nowej Secesji Monachijskiej^[2].

Będąc pod wpływem Rodina i częściowo Maillola, wypracował własny styl swoistego klasycyzmu, oparty na greckim archaizmie^[1] i włoskim renesansie^[2]. Zakres jego twórczości obejmował płaskorzeźby, pojedyncze posążki i posągi, a także monumentalne rzeźby architektoniczne i pomniki^[2][3]. Swobodnie posługiwał się różnymi materiałami, choć najchętniej wybierał brąz i terakotę^[1].

Początkowo tworzył delikatnie stylizowane rzeźby figuralne, głównie akty kobiece, odznaczające się smukłymi proporcjami i zrytmizowaną kompozycją^[1], m.in. Uciekający (1909), Młodość (1911), Gulietta (1918)^[1][3]. Po I wojnie światowej zmienił styl na bardziej monumentalny i heroiczny, widoczny zwłaszcza w wielu zrealizowanych wtedy pomnikach ku czci poległych. Przyniosło mu to uznanie i liczne oficjalne zamówienia narodowych socjalistów, w tym zaprojektowane w 1936 rzeźby sportowców, ustawione na stadionie olimpijskim w Berlinie^[1][2][3]. Zajmował się też rzeźbą dekoracyjną; wykonał m.in. dekoracje sali koncertowej w Karlsruhe^[3].