Ukończył szkołę wojskową w St. Pölten (1875), a następnie Terezjańską Akademię Wojskową w Wiener Neustadt (1879)[1]. 24 kwietnia 1879 został mianowany podporucznikiem i wcielony do Czeskiego Pułku Dragonów Nr 2 (1879–1880) , który wówczas stacjonował w Sopronie[2]. W następnym roku został przeniesiony do Pułku Ułanów Nr 11 w Żółkwi (1880–1881)[3]. W latach studiował w Szkole Wojennej w Wiedniu. Po ukończeniu Szkoły Wojennej w Wiedniu (1881–1883) jako porucznik przydzielony do Sztabu Generalnego Armii (1884–1887)[1], był oficerem sztabowym w Mariborze i Lwowie. Następnie służył w dowództwie 2. korpusu armijnego w Wiedniu (1887–1892), awansowany kolejno na kapitana (1887) i majora (1892). W latach 1892–1893 attache wojskowy w Bukareszcie[1]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 maja 1896[4]. Następnie szef sztabu dywizji kawalerii w Krakowie (1893-1898), w 1898 był komendantem 2. dywizjonu Czeskiego Pułku Dragonów Nr 2 w Tarnopolu[5]. 9 lipca 1899 mianowany na stopień pułkownika został dowódcą Galicyjskiego Pułku Ułanów Nr 2 w Tarnowie (1899-1904)[6][7]. Następnie dowódca 17 Brygady Kawalerii w Wiedniu (1904–1905)[8]. 30 października 1905 został mianowany generałem majorem[4] i dowódcą 10 Brygady Kawalerii w Wiedniu (1905–1907)[9] Potem ponownie dowódca 17 Brygady Kawalerii (1907–1909)[10], W kwietniu 1909 objął komendę Dywizji Kawalerii Kraków (1909–1911)[11]. Na tym stanowisku 26 kwietnia 1910 został mianowany na stopień marszałka polnego porucznika[4]. W 1911 został komendantem 12 Dywizji Piechoty w Krakowie (1911–1912)[12] a potem wyznaczony na stanowisko generalnego inspektora kawalerii (1912–1914). W czasie I wojny światowej (od sierpnia do września 1914) dowodził 17 Korpusem. W październiku 1914 r. przeniesiony z powodu nieudolności w stan spoczynku[1]. W marcu 1917 r. przywrócony do służby czynnej, a 14 maja 1917 został mianowany na stopień generała pułkownika[1]. Był Namiestnikiem (generalnym gubernatorem) Galicji (1 marca 1917 – 1 listopada 1918). Prowadził politykę, szczególnie od traktatu brzeskiego, przeciwną narodowym dążeniom Polaków i popierał Ukraińców, uważając ich za bardziej lojalnych wobec Austro-Węgier[1]. 1 listopada przekazał władzę swemu zastępcy, Ukraińcowi Wołodymyrowi Decykewyczowi. 1 grudnia 1918 r. przeniesiony w stan spoczynku przez władze republikańskie. W okresie międzywojennym żył w południowym Tyrolu, gdzie zmarł[1].
Rodzina
Pochodził ze starej szlacheckiej rodziny wywodzącej się z Niderlandów i służącej od wieków w armii Habsburgów. Był synem generała hr. Johannesa Karla Augusta Huyna i Natalii hr. Sarnthein. Jego brat Paul von Huyn (1868–1946) był arcybiskupem Pragi[1][13]. W 1892 ożenił się z Ignatią Karoliną Kollonitz von Kollegrad (1871-1956) z którą miał dwóch synów: Johannesa Franza (1894–1941) i Karla Georga (1898–?).
↑ abcdefghJerzy Z. Pająk, Od autonomii do niepodległości. Kształtowanie się postaw politycznych i narodowych społeczeństwa Galicji w warunkach Wielkiej Wojny 1914-1918, Kielce 2012, s. 162
.png){kind=small}
