Daigo-ji (jap. 醍醐寺) – buddyjski kompleks świątynny w Kioto, w Japonii, usytuowany w dzielnicy Fushimi.
Kompleks należy do gałęzi Shingon buddyzmu i jest poświęcony uzdrawiającemu aspektowi Buddy, Yakushi Nyorai jako honzon (główny obiekt kultu w świątyni, zwykle budda lub bodhisattwa). Został utworzony w 874 roku przez mnicha o imieniu Shōbō (pośmiertnie Rigen-daishi), który nadał mu nazwę Daigo, odnoszącą się do pięciu stopni nauczania Buddy[1]. Kompleks składa się z 70 drewnianych budynków, z których 18 jest uznanych za Skarb Narodowy Japonii[2]. Obiekt jako całość jest wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO jako jedno z 17 miejsc w starożytnym Kioto (Kioto, Uji i Ōtsu)[3][4].
Kompleks składa się z trzech zasadniczych części: Shimo-Daigo (dolna Daigo) i Kami-Daigo (górna) oraz Sanbō-in (三宝院 Sanbō-in). Duży wkład w rozwój klasztoru włożyli cesarze Daigo, Suzaku i Murakami[5].
W 907 roku na polecenie cesarza Daigo zbudowano pawilon Yakushi-dō, który był głównym budynkiem górnej świątyni, a obecnie jest uznawany za Skarb Narodowy Japonii.
Dolna świątynia Shimo-Daigo zaczęła być budowana od 926 roku – od momentu, gdy klasztor został ufundowany przez cesarza. W tym to roku cesarz Daigo zbudował główny złoty pawilon (Kondō). Budynek spłonął dwukrotnie. Obecny jest przeniesiony z miasta Yuasa w prefekturze Wakayama. Był zaplanowany na zlecenie Hideyoshiego Toyotomiego, a dokończony przez jego syna Hideyoriego w 1600 roku[6]. Z okresu panowania cesarzy Suzaku i Murakamiego pochodzi kolejny budynek należący do skarbów narodowych – pięciopiętrowa pagoda, uważana za najstarszy istniejący zachowany budynek w Kioto[7]. Budowa pagody została rozpoczęta przez cesarza Suzaku, najstarszego syna cesarza Daigo w 936 roku w celu uczczenia duszy Daigo. Pagodę ukończono w 951 roku za panowania Murakamiego[6].
Trzecia, najmłodsza część kompleksu świątyni – Sanbō-in (三宝院 Sanbō-in) – została zbudowana w okresie Azuchi-Momoyama. Większość budynków i ogrody datują się na XVI wiek.
W 1598 roku Hideyoshi Toyotomi przebudował klasztor i przearanżował ogrody świątyni, która stała się obecnie jedną z najważniejszych świątyń odłamu Shingon[1][2].
Galeria
Przypisy
Bibliografia
- Chris Rowthorn, Others: Japan. Santa Barbara, California: Lonely Planet Publications Pty Ltd, 2015, s. 315–316. ISBN 978-1-74321-674-3. (ang.).Sprawdź autora:2.
- ↑ Wspólnie z Argentyną, Belgią, Francją, Niemcami, Indiami i Szwajcarią.