Ulica Jagiellońska w Sanoku

ulica Jagiellońska
Śródmieście
Ilustracja
Podjazd ulicą Jagiellońską przy Okopisku
Państwo

 Polska

Miejscowość

Sanok

Przebieg
0 ul. Tadeusza Kościuszki (wybiega z niej od prawej) i ul. 3 Maja (prosto)
80m Zaułek Dobrego Wojaka Szwejka
130m Schody Balowskie
450m ul. Ignacego Daszyńskiego (w prawo) i ul. Podgórze (w lewo)
550m ul. Stanisława Konarskiego
560m Potok Płowiecki
650m ul. Jana Kochanowskiego
770m ul. Kolejowa (w lewo) i ul. Kazimierza Lipińskiego (biegnie dalej prosto)
Położenie na mapie Sanoka
Mapa konturowa Sanoka, w centrum znajduje się punkt z opisem „ulica Jagiellońska”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „ulica Jagiellońska”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „ulica Jagiellońska”
Położenie na mapie powiatu sanockiego
Mapa konturowa powiatu sanockiego, u góry znajduje się punkt z opisem „ulica Jagiellońska”
Ziemia49°33′27,0″N 22°12′09,5″E/49,557500 22,202639
Multimedia w Wikimedia Commons

Ulica Jagiellońska w Sanoku – ulica w dzielnicy Śródmieście miasta Sanoka[1].

Zaczyna się u zbiegu ulic Tadeusza Kościuszki i 3 Maja w centrum miasta, biegnąc w stronę południową w swojej pierwszej części, a następnie w kierunku wschodnim aż do przejazdu kolejowo-drogowego i w tym miejscu przechodzi w ulicę Kazimierza Lipińskiego.

Historia

Północna część ulicy w 1914
Widok ulicy przed 1936

Ulica została wytyczona w czasach monarchii austro-węgierskiej w wyniku zbiorowej decyzji władz miasta z 16 czerwca 1867, podjętej podczas urzędowania burmistrza Sanoka Erazma Łobaczewskiego. Funkcjonowała wówczas pod nazwą ulicy Lwowskiej, a jej przebieg określono od budynku poczty do domu Ramera[2][3].

Na wniosek „komitetu obchodu rocznicy porażki Krzyżaków pod Grunwaldem” uchwałą Rady Miejskiej z 4 września 1902 ulicę Lwowską przemianowano na Jagiellońską[4][5][6].

W okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej na przełomie XIX/XX wieku ulicę zamieszkiwała w zdecydowanej większości ludność żydowska[7]. Przed 1906 staraniem Towarzystwa Upiększania Miasta Sanoka ulica została obsadzona 80 lipami[8]. W kolejnych latach w obrębie ulicy powstawały punkty handlowe i sklepy (dotychczas skupione na placu św. Michała i sanockim rynku)[9]. Wraz z rozwojem ulic Tadeusza Kościuszki i Jagiellońskiej ich arterie stały się drogami krajowymi, tym samym sprawiając kłopoty związane ze wzmożonym ruchem ulicznym w centrum miasta[9]. Szczególne utrudnienie stanowił podjazd przy starym cmentarzu żydowskim (tzw. Okopisko). W 1937 ulica została poszerzona[10].

Podczas II wojny światowej w okresie okupacji niemieckiej ulica istniała pod nazwami Jagiellońskastrasse[11][12][13] oraz Adolf Hitler Strasse[12][13][14][15] dla uczczenia Adolfa Hitlera[16]). W lipcu 1947 uchwałą Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku ulica Jagiellońska została przemianowana na ulicę Karola Świerczewskiego[17] (tenże generał spędził ostatnią noc życia w Sanoku[18][19][20]). Ulica pod jego patronatem utrzymywała się przez cały okres PRL. W grudniu 1989 w uchwale Miejskiej Rady Narodowej zapisano, aby ulicę przemianować na ulicę Jagiellońską[21].

W odcinku 2 pt. „Numer próbny” serialu telewizyjnego Droga z 1973 widoczne są autobusy marki Autosan jadące ulicą Jagiellońską w kierunku centrum miasta (w scenie filmowanej od strony restauracji „Karpacka”) ukazany jest teren późniejszego dworca autobusowego „Okęcie” oraz budynki pod numerami 20 i 22[22].

Zabudowa ulicy

Do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015, zostały wpisane budynki pod numerami 1, 2, 4, 5, 9, 10, 14, 16, 20, 21, 23, 25, 33, 35, 49, 52, 70 ulicy[23].

Zabudowania ulicy Jagiellońskiej od strony północno-zachodniej u zbiegu z ulicami Tadeusza Kościuszki i 3 Maja w kierunku południowym, a następnie wschodnim:

  • Kamienica przy ul. Jagiellońskiej 1. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Kamienica przy ul. Jagiellońskiej 2 (wschodnią fasadą przylega do ulicy Jagiellońskiej, a północną fasadą do początku ulicy Tadeusza Kościuszki). Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • W 1938 do numeru 3 był przypisany lekarz dr Nathan Wallach[24][25].
  • Kamienica przy ul. Jagiellońskiej 4. W przeszłości własność rodziny Nowaków, Biedków, w tym Pawła Biedki, gdzie przed 1914 przez krótki czas działała poczta[26]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w kamienicy działał „Sklep Przemysłu Domowego”, założony przez Ligę Kobiet (pod przewodnictwem Stanisławy Tarnawieckiej)[27]. Do początku lat 30. budynek był pod numerem 55[28]. W 1934 pod numerem 4 działał sklep „Przybory sportowe i galanteria”, który prowadził Zdzisław Robel[29]. W 1938 do tego adresu był przypisany Stanisław Biedka i ówczesny burmistrz Sanoka Maksymilian Słuszkiewicz[30]. Po II wojnie światowej w kamienicy mieściła się w niej siedziba Koła Terenowego Polskiego Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych[31]. Drzwi do kamienicy posiadają zdobienia z motywami roślinnymi[32]. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Kamienica przy ul. Jagiellońskiej 5. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Kamienica przy ulicy Zaułek Dobrego Wojaka Józefa Szwejka 1, której wschodni front przylega do ulicy Jagiellońskiej; dawniej mieściły się w niej kawiarnia „Corso”[33][34] i kawiarnia Szafrana[35].
  • Pod numerem 8 przed 1939 działał sklep Wiedeński Salon Mód Irmy Heftler[36].
  • Kamienica pod numerem 9. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Kamienica przy ul. Jagiellońskiej 10, która pierwotnie należała do Jana Słuszkiewicza (stąd płaskorzeźbione inicjały „JS” na fasadzie budynku), następnie do Jana Terleckiego. Wykonana w stylu secesyjnym[37]. W latach 1906–1946 mieścił się w niej lokal gastronomiczny zwany cukiernią Peszkowskich[38] (formalnie położony przy ówczesnej ulicy Liskiej[39], później pod numerem 53 ulicy Jagiellońskiej[40]), którą prowadzili Zygmunt i Maria Peszkowscy, rodzice ks. Zdzisława Peszkowskiego[a]. W 1938 do numeru 10 był przypisany adwokat dr Izaak Nehmer[41] (obecnie nr 13)[potrzebny przypis]. 11 listopada 2013 na fasadzie kamienicy sanoccy harcerze z Hufca Ziemi Sanockiej ZHP umieścili tablicę informacyjną poświęconą pamięci ks. Zdzisława Peszkowskiego[39]. W latach powojennych działała w kamienicy Spółdzielnia Spożywców „Społem” pod nazwą „Ewa”, w tym kawiarnia o tej nazwie[19]. Obecnie sklep pod nazwą „Ewa”. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Budynek pod numerem 11. Do początku lat 30. restauracja i hotel Janusza Steciaka pod numerem 83 (tzw. „Steciakówka”)[42]; w 1938 Handel spożywczo-delikatesowy przy restauracji i pokoju do śniadań, który prowadził Józef Steciak[24]. Na początku 1928 Jan Porewski w restauracji Steciaka przyjmował i wysłuchiwał mieszkańców miasta nowo wybrany burmistrz Sanoka, Jan Porajewski[43].
  • Naprzeciw budynku Steciaka, w kamienicy działał hotel prowadzony przez rodzinę Józefa Mozołowskiego[44][45][46].
  • Do numeru 12 pod koniec lat 30. były przypisane: oddział Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Sanoku[47], Składnica Kółek Rolniczych[24].
  • Kamienica pod numerem 13. W dniu 1 maja 1987, po pięciu latach budowy, w budynku został otwarty Hotel „Turysta” (właścicielem był rzeszowski oddział SPółdzielczego Biura Turystycznego „Turysta”), będący pierwszym na Podkarpaciu hotelem trzygwiazdkowym[48][49]. W późniejszych latach w budynku podjął działalność Hotel „Pod Trzema Różami” i oddział Santander Consumer Banku; przy wejściu do budynku została umieszczona tabliczka informacyjno-pamiątkowa w ramach „Szlaku śladami dobrego wojaka Szwejka”, upamiętniająca pobyt w mieście Józefa Szwejka, opisanego w książce Przygody dobrego wojaka Szwejka autorstwa Jaroslava Haška[50]. Na przełomie XX/XXI w budynku podjęła działalność pizzeria „Palermo”[51].
  • Nieistniejący budynek położony w miejscu późniejszego parkingu od strony południowej budynku powyższego hotelu. Mieścił się w nim Hotel Sanocki oraz restauracja, którą prowadzili Kieszkowski, a następnie Józef Steciak i jego żona Julia[52][53]. Później w budynku mieścił się bar „Kubuś”[54], pod ówczesnym adresem ul. K. Świerczewskiego 13[19]. Obiekt został zlikwidowany w 1984[55][56]. W pobliżu przed 1939 Leon Gottdank prowadził zakład fotograficzny[57][58].
  • Od Ulicy Jagiellońskiej pomiędzy numerem 13 i 19 odchodzą Schody Balowskie do ulicy Podgórze.
  • Kamienica pod numerem 14. Do 1955 pod tym numerem funkcjonował internat sanockich szkół ekonomicznych przy tej ulicy[59] (drugim był budynek nr 16)[60]. W 1938 pod numerem 14 istniała restauracja Andrzeja Szmyda[24]. W okresie PRL pod numerem 14 działał hotel „Bieszczady” o charakterze komunalnym[19][59]. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Przy ulicy mieściła się drukarnia i księgarnia (według różnych źródeł numery lokalowe: 40[61][62], 15[63], 21); prowadzili je Karol Pollak (założyciel)[64] i Franciszek Patała[65]. W 1938 do numeru 15 był przypisany Inspektorat Powiatowy Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych[41]. Po 1945 kamienicę pod numerem 21 nabył rzemieślnik i mistrz blacharski Jakub Kolano, prowadzący w budynku warsztat[66].
  • Kamienica pod numerem 16. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Pod numerem 17 przed 1914 mieściła się pracownika artystyczno-ślusarska Karola Baranowicza[67].
  • Kamienica pod numerem 20. W okresie okupacji niemieckiej mieścił się w niej hotel pod nazwą „Hotel Deutsches Haus”[68][69]. W 1942 ten hotel był pod adresem Adolf Hitler Strasse 32, a prowadził go Paul Kulig[12]. Po II wojnie światowej mieściło się w nim pogotowie ratunkowe[70]. Na początku XXI wieku miała w nim siedzibę Straż Miejska w Sanok. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Kamienica pod numerem 21. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Kamienica pod numerem 23. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Kamienica pod numerem 25. Mieściła się w niej restauracja Adria[71]. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Budynek pod numerem 22. Pierwotnie willa dr. Adolfa Bendla, w późniejszych latach budynek szkolny, w których funkcjonowały Zespół Szkół Zawodowych oraz Zespół Szkół nr 5 im. Ignacego Łukasiewicza do 2015.
  • Nieistniejący dom zabytkowy, położony w głębi, za budynkiem szkoły, rozebrany w latach 70. XX wieku[72].
  • Nieistniejący dom rodziny Malawskich (zamieszkiwał w nim m.in. Tadeusz Malawski); figurował pod numerem 24a ulicy[73], był położony po zachodniej stronie ulicy[74] po prawej stronie łuku zjazdowego[75].
  • Nieruchomość pod numerem 30. Od 1982[76] do 2012 dworzec autobusowy „Okęcie”. Od 2014 Galeria Sanok[77].
  • Tzw. „Okopisko”. Orientacyjnie w tym miejscu istniał w przeszłości stary cmentarz żydowski. Obecnie teren stanowiący zieleniec, na terenie którego umieszczono pięć rzeźb. Ponad Okopiskiem istnieje budynek, w którym funkcjonowała restauracja WSS „Karpacka”[78] (obiekt wybudowany w latach 70. XX wieku[79]).
  • Kamienica pod numerem 33. W 1938 do numeru 33 był przypisany Rudolf Frey[30]. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Kamienica pod numerem 35; we wnęce fasady budynku znajduje się kapliczka[80], w której został umieszczony krzyż z przełomu XVIII i XIX wieku oraz figura Matki Boskiej Bolesnej, odremontowana w 2006 staraniem sanockich ojców franciszkanów[81]. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Dom pod numerem 43. Do 1939 pod tym adresem był przypisany lekarz dentysta, kpt. dr Leopold Dręgiewicz[82][83].
  • Kamienica pod numerem 48. Była karczma „Murowanka”; na przełomie 1845 i 1846 zamieszkali w niej tymczasowo[84] przybyli do miasta Mateusz Beksiński i Walenty Lipiński z zamiarem stałego osiedlenia się[85]; właściciel karczmy udzielił im pomocy w zakupie terenów położonych tuż obok szynku – obaj nabyli kilka morgów ziemi przy ówczesnej ulicy Lwowskiej u zbiegu z ulicami Podgórze[86] i późniejszą ul. Stanisława Konarskiego, gdzie później założyli warsztat kotlarski[87], będący prekursorem Fabryki Wagonów i Autosanu.
  • Na zakupionym terenie, nad Potokiem Płowieckim położony był dworek Beksińskich i Lipińskich, pod ówczesnym adresem Lwowskiej 225[88] (później pod numerem ulicy Lwowskiej 41[89], według innego źródła 43[90], 44[91]), w którym w późniejszych latach zamieszkali, następnie potomkowie Mateusza: Władysław Beksiński, Zdzisław Beksiński. W 1972 obiekt pod numerem 43, stanowiący drewniany dom, a poprzednio zakład kotlarski, został włączony do uaktualnionego wówczas spisu rejestru zabytków Sanoka[92]. Dworek istniał do lat 70. XX wieku. W miejscu jego istnienia, stanowiącym obecnie Zieleńcu Beksińskiego, w 2005 został zasadzony dąb kolumnowy upamiętniający Zdzisława Beksińskiego[93]. Inskrypcja na tabliczce brzmi: W hołdzie wielkiemu sanoczaninowi Zdzisławowi Beksińskiemu. Zarząd Okręgu Bieszczadzkiego LOP. Sanok 11 listopada 2005. Upamiętnienie zostało odsłonięte 10 listopada 2005[94].
  • Budynek pod numerem 49. W przeszłości stanowił kamienicę mieszkalną[95]. Utworzono w nim Hotel Jagielloński[96][97], działający od maja 1995[98]. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Kamienica pod numerem 52. Nad wejściem płaskorzeźba z pierwotnym numerem konskrypcyjnym 218. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Pod numerem 53 przed 1914 mieściła się koncesjonowana fabryk wierzchów do obuwia Abrahama Pinkasa[99].
  • Kamienica pod numerem 70. W parterze istniała Apteka im. Ignacego Łukasiewicza, utworzona 21 września 1991 jako pierwsza po 50 latach prywatna apteka w Sanoku (założycielami byli Danuta i Romuald Skalscy)[100][101]. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
Inne w przeszłości
  • Przed 1939 przy ulicy działał Inspektorat Szkolny[102].
  • W 1932 przy ulicy działała restauracja, którą prowadziła Fani Herzig[103].
  • Przy ulicy Jagiellońskiej w latach 30. funkcjonowała elektryczna fabryka wędlin koszernych, którą prowadził Dawid Taubenfeld[104].
  • Podczas okupacji niemieckiej pod numerem 48 działały młyny Karola Baranowicza[12].
  • W 1946 klub piłkarski KS Sanoczanka Sanok posiadał siedzibę pod numerem ulicy 26 na I piętrze[105].

Uwagi

  1. ↑ Ich dom obecnie nie istnieje. Znajdował się pomiędzy budynkiem Zespołem Szkół nr 5 a zajezdnią autobusową „Okęcie” - Krystyna Chowaniec, Patron sanockiego harcerstwa – ksiądz harcmistrz Zdzisław Peszkowski, Rocznik Sanocki Tom X – Rok 2011, Sanok 2011, s. 175.

Przypisy

  1. ↑ O dzielnicy. sanoksrodmiescie.pl. [dostęp 2015-08-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-16)].
  2. ↑ Edward Zając. Poczet burmistrzów Sanoka. Dr Erazm Łobaczewski 1867–1868. „Tygodnik Sanocki”, s. 6, Nr 26 (190) z 30 czerwca 1995. 
  3. ↑ Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1998, s. 94-95. ISBN 83-909787-0-9.
  4. ↑ Protokoły posiedzeń Rady Miejskiej Rok 1900 (5.2), 1901 i 1902 (18.12) oraz 1895. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 281-282. [dostęp 2021-12-13].
  5. ↑ Księga uchwał Rady Miejskiej w Sanoku od 22.11.1900 - 4.02.1907 roku. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 99. [dostęp 2021-12-13].
  6. ↑ Tu podano rok 1898. Marta Szramowiat. Samorząd miejski Sanoka okresu galicyjskiego. Przemiany gospodarcze w Sanoku. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 32, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  7. ↑ Alojzy Zielecki, Mieszkańcy. W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 422.
  8. ↑ Kronika. Walne Zgr. Tow. Upiększ. miasta. „Gazeta Sanocka”, s. 4, Nr 129 z 17 czerwca 1906. 
  9. ↑ a b Alojzy Zielecki: Rozwój ruchu niepodległościowego. W epoce autonomii galicyjskiej. W: Feliks Kiryk (red.): Sanok. Dzieje miasta. Kraków: Secesja, 1995, s. 395-396.
  10. ↑ Marek Drwięga. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Samorząd miejski Sanoka w latach 1918–1939. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 62, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  11. ↑ Amtliches Fernsprechbuch fűr das Generalgouvernement. Deutsche Post Osten, 1940, s. 35.
  12. ↑ a b c d Amtliches Fernsprechbuch fűr das Generalgouvernement. Deutsche Post Osten, 1942, s. 79.
  13. ↑ a b Amtliches Fernsprechbuch fűr das Generalgouvernement. Deutsche Post Osten, 1942, s. 80.
  14. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom II. Wydarzenia, uroczystości, imprezy. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2011, s. 138, 166-173. ISBN 978-83-60380-30-7.
  15. ↑ Arnold Andrunik (red. Krystyna Chowaniec): Zapiski z osobistych przeżyć w czasie II wojny światowej i okupacji. Sanok: Stowarzyszenie Wychowawców „Eleusis” w Sanoku, 2018, s. 53.
  16. ↑ Franciszek Oberc. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Okupacyjna administracja Sanoka 1939–1944. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 97, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  17. ↑ Wiadomości z Sanoka. Przemianowanie ulicy w Sanoku. „Rzeszowska Trybuna Robotnicza”. Nr 207, s. 5, 30 lipca 1947. 
  18. ↑ Marta Tychmanowicz: Karol Świerczewski: człowiek, który się kulom nie kłaniał. Wiadomości wp.pl, 28 marca 2012. [dostęp 2014-10-01].
  19. ↑ a b c d Stanisław Kłos: Województwo rzeszowskie. Przewodnik. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1969, s. 341.
  20. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2009, s. 370 i nast.. ISBN 978-83-60380-26-0.
  21. ↑ Ulice zmieniają patronów. „Nowiny”, s. 5, Nr 2 z 2 stycznia 1990. 
  22. ↑ Droga, odc. 2. „Numer próbny”, czas 12:35–12:53.
  23. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Zarządzenie Burmistrza Miasta Sanoka nr 42/2015 z 9 marca 2015. bip.um.sanok.pl, 2015-03-09. s. 1, 4. [dostęp 2016-10-19].
  24. ↑ a b c d Spis Abonentów sieci telefonicznych Państwowych i Koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) na 1938 r.. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo „Polska Poczta, Telegraf i Telefon”, 1938, s. 623.
  25. ↑ Jafa Wallach (oprac. i red. Elżbieta Rączy): Gorzka wolność. Wspomnienia ocalonej z holocaustu. Rzeszów: Instytut Pamięci Narodowej / Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu. Oddział w Rzeszowie, 2012, s. 40. ISBN 978-83-7629-352-3.
  26. ↑ Stefan Stefański. Poczta w Sanoku. „Tygodnik Sanocki”. 15 (98), s. 10, 8 września 1993. 
  27. ↑ Emilia Słuszkiewicz: Pamiętnik (1853–1939). Sanok: 1971, s. 91.
  28. ↑ Spis abonentów Państwowych i Koncesjonowanych Sieci Telefonicznych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) 1931/32 r.. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Poczt i Telegrafów, 1931, s. 490.
  29. ↑ Katolicki Związek Młodzieży Rękodzielniczej i Przemysłowej w Sanoku 1923-1934. Jednodniówka. Sanok: 1934, s. 36.
  30. ↑ a b Spis Abonentów sieci telefonicznych Państwowych i Koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) na 1938 r.. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo „Polska Poczta, Telegraf i Telefon”, 1938, s. 504.
  31. ↑ Arnold Andrunik. Sanoczanie w Oświęcimiu. „Tygodnik Sanocki”, s. 1, Nr 5 (169) z 3 lutego 1995. 
  32. ↑ Stefan Stefański. Pan Stefański opowiada. Bramy naszych kamieniczek. „Tygodnik Sanocki”. 15 (231), s. 6, 12 kwietnia 1996. 
  33. ↑ Maria Łapiszczak: Sanok na dawnej pocztówce. Cz. I. Sanok: Artiv-Druk, 2001, s. 29. ISBN 83-915485-0-3.
  34. ↑ Borys Łapiszczak: Okupacja niemiecka Sanoka 1939–1944. Sanok na dawnej pocztówce i fotografii. Galicja i Lodomeria, Kresy Wschodnie, I wojna światowa. Cz. XV. Sanok: Poligrafia, 2012, s. 91. ISBN 83-918650-9-6.
  35. ↑ Stefan Stefański. Pan Stefański opowiada. O balkonikach sanockich kamieniczek. „Tygodnik Sanocki”. 17-18 (233-234), s. 6, 30 kwietnia 1996. 
  36. ↑ Edmund Słuszkiewicz: Przewodnik po Sanoku i Ziemi Sanockiej. Sanok: Polskie Towarzystwo Tatrzańskie, 1938, s. 149.
  37. ↑ Ewa Śnieżyńska-Stolot, Franciszek Stolot, Sztuka Sanoka między Sanokiem a Wschodem, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 950.
  38. ↑ Edward Zając: Obywatele Honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2002, s. 103-104. ISBN 83-909787-8-4.
  39. ↑ a b Jolanta Ziobro. Nowy krzyż i tablica na cukierni Peszkowskich. „Tygodnik Sanocki”, s. 3, Nr 46 (1145) z 22 listopada 2013. 
  40. ↑ Miejscowości gminy Zagórz. Zasław. W: Zbigniew Osenkowski: Zagórz nad Osławą. Z dziejów miasta i gminy. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2006, s. 11505. ISBN 83-922799-6-4.
  41. ↑ a b Spis Abonentów sieci telefonicznych Państwowych i Koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) na 1938 r.. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo „Polska Poczta, Telegraf i Telefon”, 1938, s. 622.
  42. ↑ Spis abonentów Państwowych i Koncesjonowanych Sieci Telefonicznych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) 1931/32 r.. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Poczt i Telegrafów, 1931, s. 491.
  43. ↑ Wiadomości Sanockie. Z Rady miejskiej w Sanoku. „Ziemia Przemyska”. 10, s. 6, 3 marca 1928. 
  44. ↑ Ogłoszenie. „Gazeta Sanocka”, s. 4, Nr 45 z 6 listopada 1904. 
  45. ↑ Ogłoszenie. „Gazeta Sanocka”, s. 4, Nr 98 z 12 listopada 1905. 
  46. ↑ Paweł Kosina: Helena Kosinówna. Rodzina i sanoccy przyjaciele. Sanok: Stowarzyszenie Przyjaciół Heleny Kosiny w Sanoku, 2006, s. 53. ISBN 83-924210-0-0.
  47. ↑ Edmund Słuszkiewicz: Przewodnik po Sanoku i Ziemi Sanockiej. Sanok: Polskie Towarzystwo Tatrzańskie, 1938, s. 137.
  48. ↑ Nowy hotel w Sanoku, Z trzema gwiazdkami do poduszki. „Nowiny”, s. 3, Nr 137 z 13-14 czerwca 1987. 
  49. ↑ Nowy hotel otworzył podwoje. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1-2, Nr 19 (418) z 1-10 lipca 1987. 
  50. ↑ Artur Bata. Bohaterowie naszych lektur. Tropem Szwejka. „Nowiny”, s. 11, Nr 9 z 26 lutego 1981. 
  51. ↑ Jolanta Ziobro. Przetarg na Maxa rozstrzygnięty. Nie tylko pizzeria. „Tygodnik Sanocki”. Nr 21 (446), s. 1, 26 maja 2000. 
  52. ↑ Maria Łapiszczak: Sanok na dawnej pocztówce. Cz. I. Sanok: Artiv-Druk, 2001, s. 72. ISBN 83-915485-0-3.
  53. ↑ „Kubuś”. W: Stefan Stefański: Kartki z przeszłości Sanoka. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej w Sanoku, 2005, s. 59-61. ISBN 83-919470-9-2.
  54. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2009, s. 374. ISBN 978-83-60380-26-0.
  55. ↑ „Kubuś”. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, Nr 32 (323) z 10-20 listopada 1984. 
  56. ↑ Marian Struś. Epitafium dla „Kubusia”. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 33 (324) z 20-30 listopada 1984. 
  57. ↑ Stefan Stefański. Pan Stefański opowiada. „Kubuś”. „Tygodnik Sanocki”, s. 6, Nr 27 z 7 lipca 1995. 
  58. ↑ „Kubuś”. W: Stefan Stefański: Kartki z przeszłości Sanoka. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej w Sanoku, 2005, s. 59. ISBN 83-919470-9-2.
  59. ↑ a b Elżbieta Kolano. Spotkanie w szkolnej ławie. „Nowiny”, s. 3, Nr 154 (11848) z 4-5 lipca 1987. 
  60. ↑ Teresa Źrebiec: Od trzech budynków do jednego, czyli o szkolnym internacie. W: Księga pamiątkowa szkół ekonomicznych w Sanoku 1925-1995. Sanok: 1995, s. 217-221. ISBN 83-903469-0-7.
  61. ↑ Ogłoszenie. „Gazeta Sanocka”, s. 4, Nr 40 z 3 października 1904. 
  62. ↑ Skorowidz przemysłowo-handlowy Królestwa Galicyi. Lwów: 1912, s. 663, 801.
  63. ↑ Książka telefoniczna. 1939. s. 706. [dostęp 2015-07-07].
  64. ↑ Jadwiga Zaleska: Karol Pollak – typographus sanocensis i dzieje jego drukarni. W: Rocznik Sanocki 1986. T. VI: 1986. Rzeszów: Towarzystwo Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka, 1988, s. 25. ISBN 83-03-02288-1.
  65. ↑ Anna Fastnacht-Stupnicka. Obecność przeszłości (o Adamie Fastnachcie). „Rocznik Sanocki”. IX, s. 18, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  66. ↑ Ginące zawody. Pokochać metal.... „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 11 (374) z 10-20 kwietnia 1986. 
  67. ↑ Skorowidz przemysłowo-handlowy Królestwa Galicyi. Lwów: 1912, s. 489.
  68. ↑ Stellenanzeigen. „Lemberger Zeitung”, s. 8, Nr 89 z 16 kwietnia 1942. (niem.). 
  69. ↑ Maria Łapiszczak: Sanok na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. II. Sanok: 2001, s. 36. ISBN 83-915388-1-8.
  70. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2009, s. 376. ISBN 978-83-60380-26-0.
  71. ↑ Maria Łapiszczak: Sanok na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. II. Sanok: 2001, s. 49. ISBN 83-915388-1-8.
  72. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2009, s. 384-285. ISBN 978-83-60380-26-0.
  73. ↑ Akta miasta Sanoka. Wykaz ulic i mieszkań w mieście Sanoku 1931 r. (zespół 135, sygn. 503). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 37.
  74. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2009, s. 384-385. ISBN 978-83-60380-26-0.
  75. ↑ Arnold Andrunik (red. Krystyna Chowaniec): Zapiski z osobistych przeżyć w czasie II wojny światowej i okupacji. Sanok: Stowarzyszenie Wychowawców „Eleusis” w Sanoku, 2018, s. 64.
  76. ↑ Nowy dworzec autobusowy lipcowym prezentem dla sanoczan. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1-2, Nr 8 (242) z 1-10 sierpnia 1982. 
  77. ↑ Galeria Sanok. Kontakt. galeriasanok.com. [dostęp 2015-12-27].
  78. ↑ Operacja „Posesja” zakończona. „Nowiny”, s. 2, Nr 90 z 18 kwietnia 1983. 
  79. ↑ Marian T. Kutiak: Moje miasto. Warszawa: Agencja Dziennikarska M.A.D., 2014, s. 12. ISBN 978-83-64830-00-6.
  80. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2009, s. 386-387. ISBN 978-83-60380-26-0.
  81. ↑ Na ratunek kapliczce, Tygodnik Sanocki nr 34 (772) z 25 sierpnia 2006, s. 4.
  82. ↑ Książka telefoniczna. 1939. s. 706. [dostęp 2015-07-20].
  83. ↑ Spis Właścicieli Kont Czekowych w Pocztowej Kasie Oszczędności: według stanu z dnia 30 września 1934 r.. Warszawa: Pocztowa Kasa Oszczędności, 1934, s. 469.
  84. ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 16. ISBN 978-83-935385-7-7.
  85. ↑ Tomasz Opas, Rynek lokalny, W czasach zaborów i niewoli, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 320.
  86. ↑ Edward Zając, Szkice z dziejów Sanoka, Sanok 1998, s. 169.
  87. ↑ Ścieżka spacerowa „Śladami Rodu Beksińskich” w Sanoku. 10. Fabryka Wagonów. zymon.com.pl. [dostęp 2014-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 maja 2014)].
  88. ↑ Ścieżka spacerowa „Śladami Rodu Beksińskich” w Sanoku. 9. Dom Beksińskich. zymon.com.pl. [dostęp 2014-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 października 2014)].
  89. ↑ Spis abonentów sieci telefonicznych państwowych i koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy). Warszawa: Ministerstwo Poczt i Telegrafów, 1932, s. 513.
  90. ↑ Ewa Śnieżyńska-Stolot, Franciszek Stolot, Sztuka Sanoka między Sanokiem a Wschodem, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 948.
  91. ↑ Edward Zając: VI. Okres autonomii. 4. Rzemiosło i handel w powiecie sanockim. W: Życie gospodarcze ziemi sanockiej od XVI do XX wieku. Sanok: Stowarzyszenie Inicjowania Przedsiębiorczości, 2004, s. 146. ISBN 83-914224-9-6.
  92. ↑ Artur Bata. Działalność Powiatowego Konserwatora Zabytków w Sanoku w 1972 r.. „Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku”. 17-18, s. 92, 1973. Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku. 
  93. ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 22. ISBN 978-83-935385-7-7.
  94. ↑ Tygodnik Sanocki nr 46 (732) z 18 listopada 2005, s. 6.
  95. ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 34. ISBN 978-83-935385-7-7.
  96. ↑ Hotel Jagielloński w Sanoku. Kontakt. hoteljagiellonski.pl. [dostęp 2016-05-02].
  97. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2009, s. 390. ISBN 978-83-60380-26-0.
  98. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 1995-2000. „Rocznik Sanocki 2001”. Tom VIII, s. 320, 2001. 
  99. ↑ Skorowidz przemysłowo-handlowy Królestwa Galicyi. Lwów: 1912, s. 625.
  100. ↑ A.K.. Pierwsza w Sanoku apteka prywatna. „Tygodnik Sanocki”. Nr 21, s. 5, 9 października 1991. 
  101. ↑ Królewskie Wolne Miasto Sanok. Informator miejski. Bydgoszcz: Journal, 1995, s. 40. ISBN 83-86002-54-9.
  102. ↑ Edmund Słuszkiewicz: Przewodnik po Sanoku i Ziemi Sanockiej. Sanok: Polskie Towarzystwo Tatrzańskie, 1938, s. 69.
  103. ↑ Spis abonentów sieci telefonicznych państwowych i koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy). Warszawa: Ministerstwo Poczt i Telegrafów, 1932, s. 514.
  104. ↑ Spis Właścicieli Kont Czekowych w Pocztowej Kasie Oszczędności: według stanu z dnia 30 września 1934 r.. Warszawa: Pocztowa Kasa Oszczędności, 1934, s. 774.
  105. ↑ Rzeszowski Okręgowy Związek Piłki Nożnej. Komunikat nr 6/46. „Dziennik Rzeszowski”, s. 4, Nr 137 z 17-18 czerwca 1946. 
Ulice i place w Sanoku
Ulice
Place
Inne

Herb Sanok

Read other articles:

Kebudayaan Baden

Keramik peninggalan kebudayaan Baden Kebudayaan Baden adalah sebuah kebudayaan pada zaman Prasejarah yang ditemukan keberadaannya dari hasil penggalian di gua Königshöhle di sebelah barat Baden bei Wien pada tahun 1892. Kebudayaan ini berasal dari zaman Neolitikum akhir dan banyak dari antara peninggalannya yang merupakan pecahan-pecahan keramik atau alat-alat batu dan tulang. Diperkirakan kebudayaan ini ada di wilayah Austria timur dari tahun 3.300 hingga 2.800 SM.[1] Kebudayaan in...

 

أديسون (قرية)

  لمعانٍ أخرى، طالع أديسون (توضيح). أديسون   الإحداثيات 42°06′28″N 77°13′56″W / 42.1078°N 77.2322°W / 42.1078; -77.2322   [1] تاريخ التأسيس 1854  سبب التسمية جوزيف أديسون  تقسيم إداري  البلد الولايات المتحدة[2]  التقسيم الأعلى مقاطعة ستوبين  خصائص جغرافية &#...

 

Neurosexism

Academic terminology Neurosexism is an alleged bias in the neuroscience of sex differences towards reinforcing harmful gender stereotypes. The term was coined by feminist scholar Cordelia Fine in a 2008 article[1] and popularised by her 2010 book Delusions of Gender.[2][3][4] The concept is now widely used by critics of the neuroscience of sex differences in neuroscience, neuroethics and philosophy.[5][6][7][8] Definition Neurosc...

In Another Country (film)

In Another CountryTheatrical posterNama lainHangul다른 나라에서 Alih Aksara yang DisempurnakanDareun NaraeseoMcCune–ReischauerTarŭn Naraesŏ SutradaraHong Sang-sooProduserKim Kyeong-heeHong Sang-sooDitulis olehHong Sang-sooPemeranIsabelle HuppertYoo Jun-sangPenata musikJeong Yong-jinSinematograferPark Hong-yeolJi Yoon-jeongPenyuntingHahm Sung-wonPerusahaanproduksiJeonwonsa FilmsDistributorJeonwonsa FilmsJoseE FilmsTanggal rilis 21 Mei 2012 (2012-05-21) (Cannes) 3...

 

Hallyards Castle

Ruins of Halyards Castle Hallyards Castle (Scots: Hall yairds the yards at the hall),[1] located to the north-west of the village of Auchtertool, is reputed to have been a hunting seat of Malcolm Canmore.[2] With the establishment of the Roman Church, Halyards became the local residence of the Bishops of Dunkeld; it remained so until the first lay proprietor took possession in 1539. The influence that Halyards had on the district cannot be overstated. When Sir James Kirkcaldy...

 

Lewis Black

Halaman ini berisi artikel tentang komedian. Untuk salah satu pendiri The Austin Chronicle dan SXSW, lihat Louis Black. Lewis Black Lewis Niles Black[1] (lahir 30 Agustus 1948)[2] adalah seorang komedian tunggal, pengarang, pembuat drama, kritikus sosial dan pemeran asal Amerika. Ia memandu serial Comedy Central Lewis Black's Root of All Evil dan giat tampil dalam The Daily Show with Jon Stewart pada segmen komentar Back in Black. Referensi ^ Elkin, Michael (May 29, 2008). Bla...

المسيحية في غيانا

كنيسة القديس جورج الأنجليكانيَّة في مدينة جورج تاون. المسيحية في غيانا هي أكبر ديانة في البلاد ومن الأديان الرئيسية فيها إلى جانب الهندوسية، وفقاً لتعداد السكان عام 2012 حوالي 62% من السكان في غيانا من المسيحيين،[1] بالمقارنة مع حوالي 57% حسب تعداد عام 2002.[2][3] وتأتي �...

 

Синелобый амазон

Синелобый амазон Научная классификация Домен:ЭукариотыЦарство:ЖивотныеПодцарство:ЭуметазоиБез ранга:Двусторонне-симметричныеБез ранга:ВторичноротыеТип:ХордовыеПодтип:ПозвоночныеИнфратип:ЧелюстноротыеНадкласс:ЧетвероногиеКлада:АмниотыКлада:ЗавропсидыКласс:Пт�...

 

Erin O'Toole

The HonourableErin O'ToolePC CD MPO'Toole pada Maret 2021 Ketua OposisiPetahanaMulai menjabat 24 Agustus 2020WakilCandice BergenPendahuluAndrew ScheerPenggantiPetahanaKetua Partai KonservatifPetahanaMulai menjabat 24 Agustus 2020PresidenScott LambWakilCandice BergenPendahuluAndrew ScheerPenggantiPetahanaMenteri Bayangan Kemakmuran Kelas MenengahPetahanaMulai menjabat 7 September 2020PemimpinDiri sendiriMembayangiMona FortierPendahuluJabatan dibentukPenggantiPetahanaMenteri...

Djarot Saiful Hidayat

Drs. H.Djarot Saiful HidayatM.S. Ketua Badan Pengkajian Majelis Permusyawaratan Rakyat Republik IndonesiaPetahanaMulai menjabat 25 November 2019[1]Wakil Agun Gunandjar Sudarsa Benny Kabur Harman Tifatul Sembiring Tamsil Linrung Ketua MPRBambang SoesatyoPendahuluDelis Julkarson Hehi[2]PenggantiPetahanaAnggota Dewan Perwakilan Rakyat Republik IndonesiaPetahanaMulai menjabat 1 Oktober 2019Daerah pemilihanSumatera Utara IIIMasa jabatan1 Oktober 2014 – 17 Desembe...

 

Faculty of Philosophy, University of Oxford

Department of the University of Oxford, England The Faculty of Philosophy, University of Oxford was founded in 2001. It is part of Oxford's Humanities Division.[1] The faculty is located next to Somerville College on Woodstock Road. As of 2021, it is ranked 1st in the UK and 2nd in the English-speaking world by the Philosophical Gourmet Report, as well as 4th in the world by the QS World University Rankings.[2][3] It is additionally ranked first in the UK by the Comple...

 

AgustaWestland Apache

Attack helicopter series of the British Army Apache AH1 An Apache AH1 at the Duxford Autumn Airshow 2010 Role Attack helicopterType of aircraft National origin United States United Kingdom Manufacturer Boeing Westland Helicopters AgustaWestland First flight September 1998 Introduction 2004 Status Retired Primary user British Army Produced 1998–2004[1] Number built 67 Developed from Boeing AH-64D Apache Longbow The AgustaWestland Apache is a licence-built version of the Boeing A...

Nway Lal Nya Yae La Min

Burmese television series Nway Lal Nya Yae La MinPosterBurmeseနွေလယ်ညရဲ့လမင်း GenreDramaBased onMaung Nway Oo Nae Ma Phoo Waiby Le Dwin Thar Saw ChitScreenplay byHein Zaw OoThet ZunKhin Maung KyawDirected byHein Ko KoStarringPhone Shein KhantChue LayThan Thar NyiHein YatuNet Shine KoTheme music composerZa War (ဇဝါ)Opening themeHtun Lin Mae La Min (ထွန်းလင်းမယ့်လမင်း)Ending themeHtun Lin Mae La Min (ထွန်းလင�...

 

豪栄道豪太郎

豪栄道 豪太郎 場所入りする豪栄道基礎情報四股名 澤井 豪太郎→豪栄道 豪太郎本名 澤井 豪太郎愛称 ゴウタロウ、豪ちゃん、GAD[1][2]生年月日 (1986-04-06) 1986年4月6日（38歳）出身 大阪府寝屋川市身長 183cm体重 160kgBMI 47.26所属部屋 境川部屋得意技 右四つ・出し投げ・切り返し・外掛け・首投げ・右下手投げ成績現在の番付 引退最高位 東大関生涯戦歴 696勝493敗...

 

Sons of the Revolution

Patriotic organization Not to be confused with Sons of the American Revolution. Sons of the RevolutionCeremonial badgeNamed afterSons of LibertyEstablishedFebruary 22, 1876 (1876-02-22) (first state society)April 19, 1890 (1890-04-19) (General Society)FounderJohn Austin StevensFounded atNew York CityTypePatriotic organizationLegal statusNonprofit corporationHeadquarters412 West Francis Street, Williamsburg, VirginiaCoordinates37°16′09″N 76°42′24″W࿯...

Brown (racial classification)

Racial classification Brown skin redirects here. For the single, see Brown Skin. Brown is a racialized classification of people, usually a political and skin color-based category for specific populations with a light to moderate brown complexion. In the age of scientific racism See also: Historical race concepts, Scientific racism, and Color terminology for race In the 18th and 19th century, European and American writers proposed geographically based scientific differences among the races. M...

 

موسيقى عراقية

فرقة موسيقية عراقية من بغداد عام 1920م عازفي مزمار في فرقة فنون شعبية عراقية خلال تأدية عرض فرقة فنون شعبية عراقية تؤدي عرضاً فنياً من الفلكلور العراقي الكردي عازفون من فرقة الأوركسترا السمفونية القومية العراقية الموسيقى العراقية وأحياناً تعرف بالموسيقى الرافدينية أو موس�...

 

Anti-Mongolianism

Dislike, otherwise opposition to the Mongols and the Mongol regime This article has multiple issues. Please help improve it or discuss these issues on the talk page. (Learn how and when to remove these template messages) The neutrality of this article is disputed. Relevant discussion may be found on the talk page. Please do not remove this message until conditions to do so are met. (December 2014) (Learn how and when to remove this message) This article's lead section may be too short to adeq...

VirtualBox

Open-source x86 virtualization application Virtual box redirects here. For virtual computers in general, see virtual machine. This article relies excessively on references to primary sources. Please improve this article by adding secondary or tertiary sources. Find sources: VirtualBox – news · newspapers · books · scholar · JSTOR (November 2021) (Learn how and when to remove this message) VirtualBoxVirtualBox logo since 2010VirtualBox 7.0 with dark mod...

 

大分県運転免許センター

大分県運転免許センター 大分県運転免許センター（おおいたけんうんてんめんきょセンター）は、大分県大分市にある大分県警察が管理する運転免許試験場。県内唯一の試験場である。旧県庁内警察部前広場（現在の城址公園内）に試験のたびにコースを作って実施していたが、1939年に大分市新中島（現在の大分市豊町二丁目）に運転免許試験場を設置。1962年3月31日�...