Ulica została wytyczona w czasach monarchii Austro-Węgierskiej w wyniku zbiorczej decyzji władz miasta z 16 czerwca 1867 podczas urzędowania burmistrza Sanoka, Erazma Łobaczewskiego, funkcjonowała wówczas pod nazwą Krakowska, jej przebieg określono od domu Ramera i placu koło domu Lisa aż do drogi na cmentarz[2][3]. Wówczas ulica przechodziła w kierunku zachodnim w ulicę Przedmiejską, a ten odcinek obecnie stanowi część ulicy Tadeusza Kościuszki i część ulicy Rymanowskiej. Z okazji 100. rocznicy złożenia przysięgi przez Tadeusza Kościuszkę z 24 marca 1794 podczas insurekcji kościuszkowskiej, w dniu 15 marca 1894 Rada Miejska w Sanoku podjęła o przemianowaniu nazwy ulicy Krakowskiej na ulicę Tadeusza Kościuszki[4][5]. Zgodnie z uchwałą uroczyste obchody odbyły się 1 kwietnia 1894, podczas których dokonano umieszczenia tablicy z nowym imieniem ulicy na domu miejskim pod numerem 86 położonym przy dotychczasowej ulicy Krakowskiej[6][7].
W kolejnych latach w obszarze ulicy powstawały punkty handlowe i sklepy (dotychczas skupione na placu św. Michała i sanockim rynku)[8]. W 1894 Rada Miasta wydała zakaz budowania przy ulicy Tadeusza Kościuszki domów parterowych (sprzeciwił się temu klub radnych żydowskich)[9]. Wraz z rozwojem ulic Tadeusza Kościuszki i Jagiellońskiej ich arterie stały się drogami krajowymi, tym samym sprawiając kłopoty związane ze wzmożonym ruchem ulicznym w centrum miasta[9]. W okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej na przełomie XIX/XX wieku ulicę zamieszkiwała w zdecydowanej większości ludność żydowska[10].
Kamienica przy ul. Tadeusza Kościuszki 3, wcześniej numer 1[22] (w przeszłości własność i sklep wędliniarski Michała Słuszkiewicza, pod adresem byli przypisani także adwokaci z tytułem doktora: Henryk Atlas[23], Adolf Atlas). Do początku lat 30. budynek był pod numerem 60[24]. W 1932 pod numerem 3 działało zastępstwo browaru żywieckiego, które prowadził Władysław Gołkowski[22]. W okresie PRL pod numerem 3 działał bar „Popularny”[25].
Przed 1939 pod numerem ulicy T. Kościuszki 5a funkcjonowało więzienie w Sanoku[30]. Od 1939 pod tym samym numerem przemianowanej ulicy Herman Göring Straße więzienie działało podczas okupacji niemieckiej[15].
Kamienica przy ul. Tadeusza Kościuszki 15. Jest to budynek narożny przy zbiegu ulicy T. Kościuszki z ulicą Ignacego Daszyńskiego. W 1914 działał w nim Zakład Pogrzebowy „Concordia”[32]. Budynek stanowił własność Scheinera[33], mieścił się w nim szynk Adama Słuszkiewicza, a po 1945 działał Powiatowych Związków Gminnych Spółdzielni (PZGS) „Samopomoc Chłopska”[34]. W latach 90. w budynku funkcjonował Wiejski Dom Towarowy[35].
Budynek pod numerem 21. Został ukończony w 1962 i oddany do użytku na początku marca 1964 jako Spółdzielczy Dom Handlowy, stanowiąc inwestycję sanockiej PSS[36][37]. Później ulokowano w nim Sanocki Dom Handlowy (SDH)[38]. W przeszłości w tym miejscu istniały inne zabudowania, w których funkcjonowała restauracja Kukli oraz sklep Stepka[39].
Pod numerem 28 przed 1939 działał salon kosmetyczny Renaissance[46].
Budynek pod numerem 29. W latach 30. był do niego przypisany były burmistrz Sanoka Jan Rajchel[47][48]. Podczas okupacji niemieckiej do numeru 29 był przypisany Ołeksandr Małynowski[14][15].
Nieistniejący dom pod numerem 32 z lat 1800-1825, wpisany do wojewódzkiego rejestru zabytków.
Budynek pod numerem 34. Powierzchnie parterowe stanowią lokale użytkowe usługowo-handlowe. Piętra powyżej są lokalami mieszkalnymi. W okresie PRL w budynku na parterze działała restauracja i kawiarnia „Parkowa”[25], otwarta w 1969[49]. Do 1999 w tym miejscu działała restauracja „Max”[50]. Od listopada 1999 do 1 marca najemcą obiektu był PPHU Orlik z Brzegów Górnych, planujący otworzyć tam pub młodzieżowy (w tym czasie lokalem administrowało Sanockie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej, SPGM)[51]. W maju 2000 przetarg na najem lokalu wygrał właściciel pizzerii „Palermo”[52].
Budynek pod numerem 36. Zaprojektowany przez Władysława Chomiaka w 1926, początkowo budynek mieszkalny, w latach 1932-1939 siedziba Prywatnego Polskiego Gimnazjum Żeńskiego im. Emilii Plater w Sanoku, w czasie II wojny światowej obiekt przejęło wojsko niemieckie, po wojnie budynek służył za internat młodzieży II Liceum Ogólnokształcącego, Liceum Pedagogicznego oraz dla uczniów innych sanockich szkół do 1999, a po remoncie w 2000 ulokowano w nim na początku maja 2001 wydziały Starostwa Powiatowego: Wydział Geodezji i Gospodarki Nieruchomościami, Wydział Architektury i Budownictwa oraz Wydział Ochrony Środowiska, Rolnictwa i Leśnictwa[53][54][55].
Kamienica pod numerem 37. Umiejscowiona na rogu ulicy T. Kościuszki z ulicą Gen. W. Sikorskiego (wcześniej A. Małeckiego i W. Wróblewskiego)[56]. Budynek został wybudowany ok. 1930[57]. Przed 1939 działał w nim spółdzielnia rolniczo-handlowa „Rolnik”[58], podczas okupacji niemieckiej także Rolnik[11][14][59], a później powstał dom handlowy o tej nazwie.
Dom pod numerem 65, do którego na początku lat 30. był przypisany lekarz dr Ignacy Grünspan[24], później pod numerem 22[22].
Dom pod numerem 67, do którego na początku lat 30. był przypisany adwokat dr Włodzimierz Konstantynowicz[27].
Dom pod numerem 74, do którego na początku lat 30. był przypisany adwokat dr Jerzy Pietrzkiewicz[27].
Dom pod numerem 96, w którym zamieszkiwał wraz z rodziną Aleksander Piech (1851-1932, ojciec Kazimierza i Tadeusza), brązownik prowadzący w domu zakład pod nazwą „Pracownia Parametrów Kościelnych i Cerkiewnych”[66].
↑Marta Szramowiat. Samorząd miejski Sanoka okresu galicyjskiego. Przemiany gospodarcze w Sanoku. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 32, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN1731-870X.
↑Stanisław Kawski: Apteka obwodowa – pomoc więźniom. W: Andrzej Brygidyn, Magdalena Brygidyn-Paszkiewicz: Wspomnienia i relacje żołnierzy Sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939–1944. Sanok: 2012, s. 129. ISBN 978-83-903080-5-0.
↑Franciszek Oberc. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Okupacyjna administracja Sanoka 1939–1944. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 97, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN1731-870X.
↑Stanisław Kawski: Rola polskich aptek w działalności ruchu oporu 1939–1945. W: Andrzej Brygidyn, Magdalena Brygidyn-Paszkiewicz: Wspomnienia i relacje żołnierzy Sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939–1944. Sanok: 2012, s. 131. ISBN 978-83-903080-5-0.
↑Względnie Szeinera. Stefan Stefański. Pan Stefański opowiada. O balkonikach sanockich kamieniczek. „Tygodnik Sanocki”. 17-18 (233-234), s. 6, 30 kwietnia 1996.
↑Nestor Kiszka: Relacja Kiszki Nestora „Neron”. W: Andrzej Brygidyn, Magdalena Brygidyn-Paszkiewicz: Wspomnienia i relacje żołnierzy Sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939–1944. Sanok: 2012, s. 225. ISBN 978-83-903080-5-0.
↑Stefan Stefański. Pan Stefański opowiada. O balkonikach sanockich kamieniczek. „Tygodnik Sanocki”. 17-18 (233-234), s. 6, 30 kwietnia 1996.
↑Maria Łapiszczak, Borys Łapiszczak: Sanok i dawne województwo rzeszowskie na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. VI. Sanok: Poligrafia, 2003, s. 113. ISBN 83-915388-3-4.
↑Wojciech Sołtys: Dwuletnia Szkoła Handlowa – Gimnazjum Kupieckie (1925-1939). W: Księga pamiątkowa szkół ekonomicznych w Sanoku 1925-1995. Sanok: 1995, s. 21. ISBN 83-903469-0-7.
↑Władysław Stachowicz: Życie gospodarcze. Okres tzw. przyspieszonego rozwoju 1957–1975. W: Sanok. Dzieje miasta. Kraków: Secesja, 1995, s. 840. ISBN 83-86077-57-3.
↑Co zamiast Maxa. „Tygodnik Sanocki”. Nr 47 (419), s. 4, 19 listopada 1999.
↑Bartosz Błażewicz. Nie ma Maxa, pubu też nie. Optymalna próżnia. „Tygodnik Sanocki”. Nr 10 (435), s. 3, 10 marca 2000.
↑Jolanta Ziobro. Przetarg na Maxa rozstrzygnięty. Nie tylko pizzeria. „Tygodnik Sanocki”. Nr 21 (446), s. 1, 26 maja 2000.
↑Ewa Filip. Między tradycją a teraźniejszością. „Tygodnik Sanocki”. Nr 4 (481), s. 9, 26 stycznia 2001.
↑Jolanta Ziobro. Na nowym miejscu. „Tygodnik Sanocki”. Nr 19 (496), s. 1-2, 11 maja 2001.
↑Księga pamiątkowa 1928-2008 II Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Skłodowskiej-Curie w Sanoku wydana z okazji jubileuszu 80-lecia szkoły, Sanok 2008 s. 16.
↑Borys Łapiszczak: Sanok w Galicji i Lodomerii (Judaika) na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. XII. Sanok: Poligrafia, 2009, s. 36. ISBN 83-918650-6-1.
↑Stanisław Kłos: Województwo rzeszowskie. Przewodnik. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1969, s. 342.
↑Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 221, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN1731-870X.
↑Maria Łapiszczak: Sanok na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. II. Sanok: 2001, s. 11. ISBN 83-915388-1-8.
↑Maria Łapiszczak, Borys Łapiszczak: Ziemia Sanocka na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. III. Sanok: Poligrafia, 2002, s. 10. ISBN 83-915388-1-8.
↑Borys Łapiszczak: Sanocki „Sokół” i 2 Pułk Strzelców Podhalańskich na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. V. Sanok: Poligrafia, 2003. ISBN 83-918650-0-2. Brak numerów stron w książce
