Numer konskrypcyjny (łac. conscriptio – spis, wykaz^[1]) – dawniej oznaczał kolejny numer nieruchomości (domu, parceli) w mieście lub dzielnicy miasta^[2]. Do drugiej połowy XIX wieku na obszarze ziem polskich pod zaborem austriackim numery konskrypcyjne stanowiły adresy^[2]. Posesje oznaczane numerami konskrypcyjnymi nie znajdowały się miejscowo obok siebie, jako że numery były przyznawane w sposób chronologiczny^[2]. Po wprowadzeniu nazw ulicy i numeracji według ich przebiegu, numery konskrypcyjne służyły pobocznie do oznaczeń formalnych^[2].

Przy opisie realności (tj. nieruchomości) podawano numer konskrypcyjny oraz dodatkowo numer orientacyjny przy danej ulicy^[3].

W okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej funkcjonowały urzędy konskrypcyjne^[4][5][6], działał komisarz konskrypcyjny^[7][8], były pobierane należności konskrypcyjne^[9].