Urodził się 20 czerwca 1968 we Wrocławiu[1]. Jest synem Jadwigi[2] oraz fizyka i opozycjonisty Kornela Morawieckiego (przewodniczącego Solidarności Walczącej)[1]. Rodzina ojca pochodziła z warszawskiej Pragi, gdzie urodził się i wychowywał Kornel Morawiecki, który później wraz z żoną zamieszkał we Wrocławiu. Rodzice matki pochodzili ze Stanisławowa, z czasem zamieszkali we Wrocławiu[3]. W 1960 i 1965 urodziły się starsze siostry: Anna i Marta, w 1966 – Magdalena, która zmarła w wieku pięciu miesięcy, a w 1973 – młodsza siostra Maria[4].
Według publicysty Igora Jankego, Morawiecki od 1979 roku pomagał w drukowaniu podziemnego „Biuletynu Dolnośląskiego” w tajnej drukarni w Wilczynie Leśnym pod Wrocławiem[5][6][wymaga weryfikacji?]. Od grudnia 1981 brał udział w akcjach opozycyjnych: malowaniu napisów na murach, zrywaniu flag, rozklejaniu plakatów i ulotek, druku i kolportażu podziemnych pism oraz rozwieszaniu opozycyjnych transparentów. W latach 1983–1986 był wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany w związku z działalnością opozycyjną swojego ojca, który ukrywał się wówczas przed organami ścigania[1]. Od 1986 publikował pod pseudonimami (np. Robert Synowiecki) artykuły w prasie podziemnej, głównie w „Biuletynie Dolnośląskim”. W latach 80. kilkakrotnie został pobity z powodów politycznych i ponownie był przesłuchiwany[3][wymaga weryfikacji?].
Od 1991 pracował dla spółki Cogito, współtworzył firmy wydawnicze Reverentia i Enter Marketing-Publishing. W 1991 był współzałożycielem, menedżerem i redaktorem pisma „Dwa Dni”[3]. W latach 1992–1995 pracował jako menedżer odpowiedzialny za marketing i finanse w przedsiębiorstwach konsultingowych i wydawniczych. W 1995 odbył staż w Niemieckim Banku Federalnym. W latach 1996–1997 prowadził projekty badawcze w zakresie bankowości i makroekonomii na Uniwersytecie we Frankfurcie nad Menem. W 1997 wraz z Frankiem Emmertem opublikował Prawo europejskie, podręcznik z zakresu prawa unijnego i ekonomiki integracji gospodarczej[10]. W 1998 został zastępcą dyrektora Departamentu Negocjacji Akcesyjnych w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej. W latach 1998–2001 był członkiem rad nadzorczych Zakładu Energetycznego Wałbrzych i Agencji Rozwoju Przemysłu[8].
W 1998, po odejściu z administracji rządowej, podjął pracę w Banku Zachodnim. W latach 1998–2001 był doradcą prezesa zarządu, a następnie dyrektorem banku. W 2001, po połączeniu Banku Zachodniego i Wielkopolskiego Banku Kredytowego, został członkiem zarządu Banku Zachodniego WBK, a w maju 2007 objął stanowisko prezesa zarządu tej instytucji[11]. Bank ten w tym czasie brał udział w finansowaniu różnych przedsięwzięć kulturalnych, m.in. serialu telewizyjnego Czas honoru oraz filmów Czarny czwartek[3] i 1920 Bitwa Warszawska[3][12]. Sam Morawiecki zasiadał w Komitecie Nauk o Finansach PAN pierwszej kadencji[13].
Od 2008 do czasu wejścia w skład rządu w 2015 był konsulem honorowym Republiki Irlandii w Polsce[8]. W 2010 został powołany w skład Rady Gospodarczej przy premierzeDonaldzie Tusku[16], w której zasiadał przez blisko dwa lata[17]. W 2010 był zwolennikiem podwyższenia i zrównania wieku emerytalnego[18].
9 listopada 2015 zrezygnował z funkcji prezesa zarządu Banku Zachodniego WBK[21], nie uzyskując odprawy[22] i pozostając nadal akcjonariuszem BZ WBK (ok. 13,7 tys. akcji[23]; sprzedał je wraz z objęciem funkcji premiera[24]). 16 listopada objął urzędy wicepremiera i ministra rozwoju w rządzie Beaty Szydło[25]. W marcu 2016 wstąpił do Prawa i Sprawiedliwości[26]. W tym samym roku przedstawił dokument programowy (nazwany „planem Morawieckiego”), który został przyjęty w rozwiniętej wersji przez Radę Ministrów w lutym 2017[27][28]. Od marca 2016 kierował Komitetem Rozwoju, zadaniem którego było wypracowywanie programów w ramach planu odpowiedzialnego rozwoju[29].
28 września 2016 został odwołany ze stanowisk rządowych[30], a także tego samego dnia powołany ponownie na urzędy wicepremiera i ministra rozwoju i finansów[31] (w resorcie finansów w miejsce Pawła Szałamachy). 30 września tego samego roku stanął na czele Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów. W marcu 2017 na zaproszenie ministra finansówNiemiec uczestniczył w spotkaniu ministrów finansów państw G20 w Baden-Baden, będąc pierwszym przedstawicielem Polski na tym szczycie i jednym z kilku przedstawicieli państw nienależących do grupy[32][33].
Mateusz Morawiecki wygłasza exposé w Sejmie RP, 12 grudnia 2017
7 grudnia 2017 komitet polityczny PiS rekomendował jego kandydaturę na stanowisko prezesa Rady Ministrów w związku z deklaracją rezygnacji ze strony premier Beaty Szydło[34], którą oficjalnie złożyła następnego dnia. Również 8 grudnia Mateusz Morawiecki został przez prezydenta RPAndrzeja Dudę desygnowany[35], a 11 grudnia powołany na to stanowisko[36]. Jednocześnie został też ponownie powołany na urząd ministra rozwoju i finansów[37].
12 grudnia 2017 Sejm udzielił rządowi wotum zaufania; za zagłosowało 243 posłów, przeciw oddano 192 głosy[38]. 9 stycznia 2018 Mateusz Morawiecki został odwołany z funkcji ministra rozwoju i finansów[39]. Tego samego dnia, w związku ze zdymisjonowaniem Anny Streżyńskiej i niepowołaniem jej następcy, przejął obowiązki ministra cyfryzacji, które wykonywał do 17 kwietnia 2018, gdy obsadzono to stanowisko[40].
Podczas kampanii związanej z wyborami samorządowymi w 2018 przegrał dwa procesy w trybie wyborczym. Pierwszy we wrześniu – z Platformą Obywatelską; Sąd Apelacyjny w Warszawie nakazał mu publicznie sprostować wypowiedź, w której zarzucił koalicji PO-PSL, że w czasie ich rządów nie budowano w Polsce dróg[41] (decyzja sądu odnosiła się do wypowiedzi, w której Mateusz Morawiecki stwierdził, że przez osiem lat poprzedniej koalicji wydano na drogi lokalne tyle, ile za rządu PiS miało być wydawane w ciągu jednego lub do półtora roku)[42]. Drugi w październiku 2018 z KWWJacka Majchrowskiego; Sąd Apelacyjny w Krakowie nakazał mu sprostowanie wypowiedzi, że rządzący dotąd Krakowem „nie zrobili nic lub prawie nic w walce ze smogiem”[43].
Między sierpniem a wrześniem 2019 był członkiem Komisji Nadzoru Finansowego jako przedstawiciel ministra właściwego do spraw instytucji finansowych[44].
Drugi rząd (2019–2023)
Mateusz Morawiecki podczas Rady Gabinetowej (2020)Mateusz Morawiecki w trakcie marszu solidarności z Ukrainą w Warszawie (2022).
W wyborach w 2019 Mateusz Morawiecki został liderem listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu nr 31. Uzyskał mandat posła na Sejm IX kadencji, otrzymując 133 687 głosów[45]. Na pierwszym posiedzeniu Sejmu IX kadencji złożył dymisję Rady Ministrów (zgodnie z art. 162 ust. 1 Konstytucji RP), która tego samego dnia została przyjęta przez prezydenta[46]. 14 listopada 2019 prezydent Andrzej Duda desygnował go ponownie na urząd premiera, powierzając mu misję utworzenia nowego rządu[47].
Następnego dnia prezydent powołał Mateusza Morawieckiego na urząd prezesa Rady Ministrów, a także powołał członków nowego gabinetu. W rządzie tym premier dodatkowo objął stanowisko ministra sportu[48]. 19 listopada wygłosił swoje exposé[49]. Tego samego dnia Sejm udzielił o rządowi wotum zaufania; za zagłosowało 237 posłów, przeciw oddano 214 głosów[50]. 5 grudnia odwołany przez prezydenta Andrzeja Dudę z urzędu ministra sportu (w związku z powołaniem na ten urząd Danuty Dmowskiej-Andrzejuk)[51].
We wrześniu 2020 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, że decyzja nakazująca Poczcie Polskiej podjęcie i realizację czynności niezbędnych do przygotowania i przeprowadzenia wyborów prezydenckich w maju 2020 została wydana bez podstawy prawnej i z rażącym naruszeniem prawa (m.in. Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej) oraz stwierdził jej nieważność[52]. 26 czerwca 2024 NSA utrzymał ten wyrok w mocy[53].
6 października 2020 Mateusz Morawiecki w swoim rządzie objął dodatkowo stanowisko ministra cyfryzacji[54], zastępując Marka Zagórskiego[55], zakończył urzędowanie 6 kwietnia 2023[56].
W lipcu 2021 został wiceprezesem Prawa i Sprawiedliwości[58][59][60].
Od 11 sierpnia do 26 października 2021 wykonywał obowiązki ministra rozwoju, pracy i technologii w związku z nieobsadzeniem tego stanowiska[61]. 29 listopada 2021 wyprzedził Jerzego Buzka, stając się drugim najdłużej urzędującym premierem III RP[62][63]. Od 10 lutego do 26 kwietnia 2022 wykonywał obowiązki ministra finansów po dymisji Tadeusza Kościńskiego[64].
Trzeci rząd (2023)
W wyborach w 2023 Mateusz Morawiecki został ponownie liderem listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu nr 31. Uzyskał mandat posła na Sejm X kadencji, otrzymując 117 064 głosy[65]. 13 listopada tego samego roku prezydent przyjął dymisję Rady Ministrów i po raz trzeci desygnował go na urząd premiera[66][67].
27 listopada 2023 prezydent powołał Mateusza Morawieckiego na urząd prezesa Rady Ministrów, a także powołał członków nowego mniejszościowego gabinetu[68]. 11 grudnia 2023 posłowie Sejmu zagłosowali nad wotum zaufania dla rządu. Trzeci gabinet Mateusza Morawieckiego nie uzyskał poparcia większości[69]. Tego samego dnia premier złożył dymisję rządu, która została przyjęta przez Prezydenta[70]. 13 grudnia 2023 zakończył pełnienie funkcji premiera w związku z powołaniem trzeciego rządu Donalda Tuska[71].
Odznaczenia i wyróżnienia
Z Martą Kaczyńską podczas odbioru Nagrody im. Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego (2018)
2015: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (za wybitne zasługi w działalności na rzecz wspierania oraz promowania polskiej kultury i dziedzictwa narodowego)[74]
Od pierwszej połowy lat 90. żonaty z Iwoną; ojciec czworga dzieci: dwóch córek (Olgi i Magdaleny) oraz dwóch synów (Jeremiasza i Ignacego)[91][2][92][93][94].
Mateusz Morawiecki z rodziną z wizytą u papieża Franciszka (2018)
Mateusz Morawiecki w pierwszej od inwazji rosyjskiej, delegacji zagranicznych rządów w Kijowie, 15 marca 2022[96]
Mateusz Morawiecki z prezydentem USA Joe Bidenem na Stadionie Narodowym w Warszawie pełniącym funkcje punktu recepcyjnego dla uchodźców z Ukrainy, 26 marca 2022 roku[97]
↑Absolwenci, nauczyciele i olimpijczycy. IX Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego we Wrocławiu 1954–2004. Wrocław: EDU-SA Agencja Public Relations, 2004, s. 182. ISBN 83-920032-2-5.
↑Postanowienie nr 1131.16.2016 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 września 2016 r. o zmianie w składzie Rady Ministrów (M.P. z 2016 r. poz. 941).
↑Postanowienie nr 1131.17.2016 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 września 2016 r. o zmianie w składzie Rady Ministrów (M.P. z 2016 r. poz. 942).
↑Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 8 grudnia 2017 r. nr 1131.17.2017 o desygnowaniu Prezesa Rady Ministrów (M.P. z 2017 r. poz. 1144).
↑Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 11 grudnia 2017 r. nr 1131.18.2017 o powołaniu Prezesa Rady Ministrów (M.P. z 2017 r. poz. 1150).
↑Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 11 grudnia 2017 r. nr 1131.19.2017 o powołaniu Ministra Rozwoju i Finansów (M.P. z 2017 r. poz. 1151).
↑Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 6 października 2020 r. nr 1131.27.2020 o zmianie w składzie Rady Ministrów (M.P. z 2020 r. poz. 896).
.jpg)
.jpg)
.jpg)
![Mateusz Morawiecki w pierwszej od inwazji rosyjskiej, delegacji zagranicznych rządów w Kijowie, 15 marca 2022[96]](Plik:Volodymyr_Zelenskyy_met_with_the_heads_of_governments_of_Poland,_the_Czech_Republic_and_Slovenia_in_Kyiv._(51941194944).jpg)
![Mateusz Morawiecki z prezydentem USA Joe Bidenem na Stadionie Narodowym w Warszawie pełniącym funkcje punktu recepcyjnego dla uchodźców z Ukrainy, 26 marca 2022 roku[97]](Plik:P20220326AS-1474_(52035930453).jpg)
