Absolwent paryskiej École polytechnique i Szkoły Głównej Handlowej[2]. W 2012 uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych na Wydziale Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego na podstawie pracy pt. Od restrukturyzacji do modernizacji. Opóźniona transformacja polskich przedsiębiorstw energetycznych w latach 1990–2009 (promotorka – Urszula Sztandar-Sztanderska)[3]. Karierę zawodową rozpoczął w 1998, dołączając do zespołu Jana Kułakowskiego w trakcie negocjacji akcesyjnych prowadzonych przez polski rząd z instytucjami Unii Europejskiej. Zajmował się sprawami energetyki i transportu. W latach 2000–2002 był pracownikiem naukowym na UW. Później do 2012 związany z grupą BPI, kierował polskim oddziałem tego przedsiębiorstwa[2]. W latach 2006–2008 był członkiem i wiceprzewodniczącym rady nadzorczej Gaz-Systemu[4].
1 stycznia 2016 został powołany na podsekretarza stanu w Ministerstwie Energii[2] w rządzie Beaty Szydło. W kwietniu 2018 został sekretarzem stanu w tym resorcie oraz pełnomocnikiem ds. prezydencji COP24[5]. W lipcu 2018 objął tożsame stanowisko w Ministerstwie Środowiska[6][7]. Odpowiadał za przygotowanie szczytu klimatycznego ONZ w Polsce, który odbył się w grudniu 2018. W tym samym miesiącu został prezydentem COP na okres rocznej kadencji[8].
8 listopada 2019 został wskazany jako kandydat na ministra odpowiedzialnego za sprawy klimatu[9]. 15 listopada w drugim rządzie Mateusza Morawieckiego objął stanowisko ministra klimatu[10]. 6 października 2020 w ramach rekonstrukcji gabinetu przeszedł na urząd ministra klimatu i środowiska[11]. 26 października 2021 został odwołany z tego stanowiska[12].
.jpg)
.jpg)
