Debiutował w 1928 roku, realizując wraz z Salvadorem Dalím film Pies andaluzyjski. Większość filmów zrealizował we Francji i Meksyku[2].
Na początku kariery związał się z grupą surrealistów w Paryżu, co wywarło duży wpływ na jego twórczość. Większość jego filmów miała liczne odniesienia zawierające elementy surrealizmu. Pierwsze dwa filmy tworzył razem z Salvadorem Dalím, po czym ich drogi rozeszły się. Odbył potem krótki staż w Hollywood na zaproszenie jednej z wytwórni.
W czasie wojny domowej w Hiszpanii był po stronie republikanów. Po upadku republiki emigrował do USA. Tam przez pewien czas imał się różnych zajęć (m.in. pracował w Muzeum Sztuki Nowoczesnej), ale i pracował przy dubbingu i produkcji filmów dokumentalnych[1]. Jego kariera artystyczna uległa wyraźnemu zahamowaniu. Po wojnie osiedlił się w Meksyku, gdzie po pewnym czasie na nowo rozpoczął kręcenie filmów.
W 1967 we Francji powstał film Piękność dnia, po którym Buñuel tworzył już wyłącznie w Europie. Wtedy też powstały jego najważniejsze filmy, które uważane są powszechnie za arcydzieła[3].
Zasiadał w jury konkursu głównego na 7. MFF w Cannes (1954).
W 1982 wydał wspomnienia pt. Moje ostatnie tchnienie.
↑JoannaJ.WojnickaJoannaJ., OlgaO.KatafiaszOlgaO., Słownik wiedzy o filmie, Bielsko-Biała: Wydawnictwo Park, 2005, s. 237, ISBN 978-83-7266-325-2 [dostęp 2024-05-18].
↑JoannaJ.WojnickaJoannaJ., OlgaO.KatafiaszOlgaO., Słownik wiedzy o filmie, Bielsko-Biała: Wydawnictwo Park, 2005, s. 237-239, ISBN 978-83-7266-325-2 [dostęp 2024-05-18].
