W 1962 wyreżyserował swój pierwszy krótkometrażowy film, a sześć lat później zadebiutował filmem dokumentalnym Gorący czas, poświęconym tematyce neokolonializmu i przemocy w Ameryce Łacińskiej. Współpracował m.in. z kompozytorem Astorem Piazzollą. Był jednym z liderów Grupo Cine Liberación, która zrewolucjonizowała kino argentyńskie w latach 70. XX wieku oraz wraz z Octavio Getino autorem ważnego dla estetyki „trzeciego kina” manifestu Towards the Third Cinema[3].
W latach 70. zaangażował się również w działalność polityczną, wspierając początkowo Juana Peróna. Z powodu zagrożenia przez prawicowe bojówki (Triple A), które zamordowały jednego z jego aktorów, a jego samego usiłowały porwać, wyemigrował w 1976 do Paryża, skąd po siedmiu latach powrócił do kraju.
Kontynuował kręcenie filmów o wymowie politycznej. Był zagorzałym krytykiem prezydenta Carlosa Menema. 21 maja 1991, trzy dni po wystąpieniu przeciw Menemowi został kilkukrotnie postrzelony. W 1992 został senatorem z Buenos Aires, otrzymując 7% głosów. Rok później został wybrany do argentyńskiej Izby Deputowanych z listy lewicowej partii Frente Grande, której szeregi opuścił po krótkim czasie.
W 2007 kandydował na prezydenta Argentyny z listy ruchu Proyecto Sur, opartego na partii Partido Socialista Auténtico, zdobywając 1,6% głosów[6]. W 2009 został ponownie wybrany deputowanym z listy Proyecto Sur, zdobywając w Buenos Aires 24,2% głosów.
