PROFILPELAJAR.COM

Manoel de Oliveira
Prawdziwe imię i nazwisko	Manoel Cândido Pinto de Oliveira
Data i miejsce urodzenia	11 grudnia 1908 ; Porto
Data i miejsce śmierci	2 kwietnia 2015 ; Porto
Zawód	reżyser, scenarzysta, montażysta
Lata aktywności	1927–2015
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Manoel Cândido Pinto de Oliveira (ur. 11 grudnia 1908 w Porto, zm. 2 kwietnia 2015^[1] tamże) – portugalski reżyser, scenarzysta i montażysta filmowy.

Życiorys

Urodził się w Porto, w rodzinie przemysłowców. Debiutował jako aktor w 1928. W 1930 zadebiutował jako reżyser-dokumentalista. Pierwszy film fabularny stworzył w 1942 – Aniki-Bobó. Opowiadał o życiu codziennym dzieci w Porto.

W swojej długoletniej karierze wielokrotnie współpracował z aktorami Leonor Silveirą i Luísem Miguelem Cintrą, a także producentem Paulo Branco^[2].

Filmografia (po portugalsku)

Reżyseria

1931 – Douro, Faina Fluvial
1932 – Estátuas de Lisboa
1938 – Miramar, Praia das Rosas
1938 – Já se Fabricam Automóveis em Portugal
1941 – Famalicão
1942 – Aniki-Bobó
1956 – O Pintor e a Cidade
1963 – Acto da Primavera (dokumentalny)
1964 – A Caça
1965 – As Pinturas do meu irmão Júlio (dokumentalny)
1966 – O Pão (dokumentalny)
1972 – O Passado e o Presente
1974 – Benilde ou a Virgem Mãe
1979 – Amor de Perdição (filme)
1981 – Francisca
1982 – Visita ou Memórias e Confissões
1983 – Nice - À propos de Jean Vigo
1983 – Lisboa Cultural
1985 – Atłasowy trzewiczek (Le soulier de satin)
1985 – Simpósio Internacional de Escultura em Pedra
1986 – O Meu Caso
1988 – Os Canibais
1990 – Non, ou a Vã Glória de Mandar
1991 – Boska komedia (A Divina Comédia)
1992 – O Dia do Desespero
1993 – Vale Abraão
1994 – A Caixa
1995 – Klasztor (O Convento)
1996 – Party (film)
1997 – Viagem ao Princípio do Mundo
1998 – Inquietude
1999 – A Carta
2000 – Palavra e Utopia
2001 – Porto da Minha Infância
2001 – Vou para Casa
2002 – Momento
2002 – O Princípio da Incerteza
2003 – Ruchome słowa (Um Filme Falado )
2004 – O Quinto Império
2005 – Do Visível ao Invisível
2005 – Espelho Mágico
2006 – Belle Toujours
2006 – O Improvável não é Impossível
2007 – Cristóvão Colombo – O Enigma
2008 – Romance de Vila do Conde
2008 – O Vitral e a Santa Morta
2009 – Singularidades de uma Rapariga Loura
2010 – Cinema 3
2010 – Dziwny przypadek Angeliki (O Estranho Caso de Angélica)
2011 – Painéis de São Vicente de Fora - Visão Poetica
2012 – Mundo Invisível
2012 – Gebo et l'ombre
2013 – Centro Histórico
2013 – A Missa do Galo
2014 – Chafariz das Virtudes
2014 – O Velho do Restelo

Jako aktor

1928 – Fátima Milagrosa, reż. Rino Lupo
1933 – A Canção de Lisboa, reż. Cotinelli Telmo
1980 – Conversa Acabada, reż. João Botelho
1994 – Lisbon Story, reż. Wim Wenders

Filmy dokumentalne

1937 – Os Últimos Temporais: Cheias do Tejo
1958 – O Coração
1964 – Villa Verdinho: Uma Aldeia Transmontana
1987 – Mon Cas
1987 – A Propósito da Bandeira Nacional

Nagrody

Europejska Nagroda Filmowa
- Nagroda FIPRESCI: 1997 Viagem ao Princípio do Mundo
- Nagroda Honorowa: 2007
Nagroda na MFF w Cannes Nagroda FIPRESCI: 1997 Viagem ao Princípio do Mundo
Nagroda na MFF w Wenecji
- Nagroda Specjalna Jury: 1991 Boska komedia
- Nagroda UNESCO: 2001 Porto da Minha Infância
- Nagroda SIGNIS: 2003 Um Filme Falado
- Honorowy Złoty Lew za całokształt twórczości: 2004
David di Donatello Nagroda im. Luchino Viscontiego: 1994

Przypisy

↑ Morre aos 106 anos o diretor de cinema português Manoel de Oliveira. Agencia EFE, 2015-04-02. [dostęp 2015-04-02]. (port.).
↑ Dennis Lim: Centenarian Director’s Very Long View. "The New York Times", 09.03.2008. [dostęp 2023-06-13]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Manoel de Oliveira w bazie IMDb (ang.)

[1] Morre aos 106 anos o diretor de cinema português Manoel de Oliveira. Agencia EFE, 2015-04-02. [dostęp 2015-04-02]. (port.).

[2] Dennis Lim: Centenarian Director’s Very Long View. "The New York Times", 09.03.2008. [dostęp 2023-06-13]. (ang.).

[1]

[2]

Manoel de Oliveira