Kazimierz Rzepka

Ognik

Kazimierz Rzepka (ze zbiorów NAC)
porucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia	1 marca 1915 Biadoliny Szlacheckie
Data i miejsce śmierci	26 listopada 1943 Lesienice (Lwów)
Przebieg służby
Lata służby	1936–1943
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa
Jednostki	8 Pułk Piechoty Legionów, 3 Pułk Grenadierów Śląskich, 1 Samodzielna Brygada Spadochronowa, Kedyw Okręgu Lwów AK
Stanowiska	dowódca plutonu, dowódca kompanii, dowódca ośrodka dywersyjnego Obwodu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Kazimierz Rzepka pseud.: „Ognik” (ur. 1 marca 1915 w Biadolinach Szlacheckich, zm. 26 listopada 1943 w Lesienicach) – oficer Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, porucznik piechoty służby stałej, cichociemny.

Był synem Szczepana^[a], rolnika, i Honoraty z domu Solak. W latach 1930–1934 uczył się w Korpusie Kadetów w Rawiczu, uzyskał tam maturę i kontynuował naukę w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Komorowie koło Ostrowi Mazowieckiej. Dostał przydział do 8 pułku piechoty Legionów, w którym dowodził plutonem w 1 kompanii karabinów maszynowych I batalionu.

We wrześniu 1939 roku walczył w macierzystym pułku jako dowódca 3 kompanii. Walczył pod Iłżą, Piłatką, Cześnikami i Tarnawatką, gdzie był ranny i dostał się do niewoli. Uciekł z obozu przejściowego w Krasnobrodzie. 21 września przekroczył granicę polsko-węgierską. Był internowany na Węgrzech. W grudniu dotarł do Francji, gdzie został skierowany do 3 pułku piechoty, w którym dowodził 3 plutonem 2 kompanii I batalionu. Brał udział w ciężkich walkach kampanii francuskiej. W czasie tych walk był czterokrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych. Był ranny w bitwie pod Lagarde i 25 czerwca dostał się do niewoli niemieckiej, przebywał w oflagach (Oflag VI A Soest i Oflag VI B Dössel), 24 czerwca 1941 roku uciekł z obozu niemieckiego podziemnym tunelem. Po 6 tygodniach szukania kontaktu z polskimi siłami natknął się na kolegów z 3 Pułku Grenadierów, z którymi nielegalnie przedostał się 3^[2] albo 10^[3] sierpnia 1941 roku do Hiszpanii i we wrześniu dotarł do Madrytu. Tam został aresztowany przez patrol żandarmerii i osadzony w obozie koncentracyjnym w Miranda de Ebro. 22 stycznia 1942 roku, wykorzystując zamieszanie w czasie obozowego meczu bokserskiego, zakopany przez kolegów w śmieci został wywieziony na taczce za druty obozu. Dostał się do Lizbony, a stamtąd do Gibraltaru i wreszcie 13 kwietnia 1942 roku do Wielkiej Brytanii, gdzie został przydzielony do 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej.

Zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu w dywersji został zaprzysiężony 26 października 1942 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzutu dokonano w nocy z 20 na 21 lutego 1943 roku w ramach operacji „Rivet” dowodzonej przez por. naw. Radomira Walczaka (zrzut na placówkę odbiorczą „Okoń” 11 km na południowy wschód od Koniecpola). Po krótkiej aklimatyzacji w Warszawie dostał przydział do Kedywu Okręgu Lwów AK na stanowisko dowódcy ośrodka dywersyjnego Obwodu Lwów Wschód AK.

Brał udział m.in. w poniższych działaniach:

• szkolenie patroli sabotażowo-dywersyjnych
• nieudana akcja zdobycia broni zmagazynowanej w okolicy kościoła św. Elżbiety we Lwowie (czerwiec)
• akcja zdobycia materiałów wybuchowych na Czartowskiej Skale (lipiec)
• wysadzenie niemieckiego pociągu z transportem amunicji na trasie Lwów – Krasne (26 listopada 1943 roku).

Po ewakuacji z tej ostatniej akcji i przybyciu do wsi Lesienice zmarł na zawał serca. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie koło kwatery Obrońców Lwowa.

• podporucznik – ze starszeństwem od 15 października 1946 roku^{[potrzebny przypis]}
• porucznik – 3 maja 1940 roku.

• Krzyż Walecznych – czterokrotnie, według Tucholskiego^[3] został pięciokrotnie odznaczony tym krzyżem, po raz piąty 11 listopada 1943 roku,
• Medal Wojska
• Krzyż Wojenny (Francja)
• Krzyż Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie (pośmiertnie, 1992).

W lewej nawie kościoła św. Jacka przy ul. Freta w Warszawie odsłonięto w 1980 roku tablicę Pamięci żołnierzy Armii Krajowej, cichociemnych – spadochroniarzy z Anglii i Włoch, poległych za niepodległość Polski. Wśród wymienionych 110 poległych cichociemnych jest Kazimierz Rzepka.

Drugiego października 2016 roku odsłonięto pamiątkową tablicę w Domu Ludowym w Biadolinach Szlacheckich upamiętniającą Kazimierza Rzepkę^[4][5].

• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 4. Zwierzyniec – Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2011, s. 186–188. ISBN 978-83-933857-0-6.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1984, s. 402. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, 1984, s. 132–133.

• biogram na stronie elitadywersji.org - kompendium wiedzy o 316 Cichociemnych spadochroniarzach Armii Krajowej