11 stycznia 1907 roku został wybrany na prezesa Polskiego Towarzystwa „Oświata” w Mińsku, którego zadaniem było krzewienie polskości na mińszczyźnie, jednak już w następnym roku wyjechał z Mińska, opuszczając zarazem to stanowisko[1].
Rozwinął działalność charytatywną i oświatową wśród Polaków na Wileńszczyźnie; zwolennik jej przyłączenia do Polski. Aresztowany przez Niemców i osadzony w klasztorze w Nadrenii. 12 stycznia 1923 mianowany biskupem pomocniczym wileńskim i biskupem tytularnymThyatira(inne języki), sakrę biskupią przyjął 10 czerwca 1923 z rąk abp. Jerzego Matulewicza. Wikariusz kapitulny w latach 1925–1927.
PiotrP.NiteckiPiotrP., Biskupi Kościoła w Polsce w Latach 965–1999, HenrykH.Gulbinowicz, Warszawa: „Pax”, 2000, ISBN 83-211-1311-7, OCLC189782455. Brak numerów stron w książce
Dariusz Tarasiuk: Między nadzieją a niepokojem. Działalność społeczno-kulturalna i polityczna Polaków na wschodniej Białorusi w latach 1905–1918. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2007, s. 211. ISBN 978-83-227-2629-7.