PROFILPELAJAR.COM

Kazimierz Świtoń
Data i miejsce urodzenia	4 sierpnia 1931 ; Katowice
Data i miejsce śmierci	4 grudnia 2014 ; Katowice
	Poseł I kadencji Sejmu
Okres	od 25 listopada 1991; do 31 maja 1993
Przynależność polityczna	Ruch dla Rzeczypospolitej
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Kazimierz Antoni Świtoń (ur. 4 sierpnia 1931 w Katowicach, zm. 4 grudnia 2014 tamże) – polski związkowiec, radiotelemechanik, działacz opozycji w okresie PRL, współtwórca Wolnych Związków Zawodowych Górnego Śląska, poseł na Sejm I kadencji.

Życiorys

Wykształcenie i działalność zawodowa

Syn Wojciecha i Marii^[1]. W 1950 ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Katowicach. Pracował jako elektromonter m.in. w latach 1946–1948 w Hucie Ferrum, od 1948 do 1955 w Szpitalu Miejskim w Katowicach, od 1955 do 1960 w Fabryce Superfosfatu, a w latach 1960–1968 w Zakładach Usług Radiowo-Telewizyjnych w Siemianowicach Śląskich. W 1967 w swoim mieszkaniu otworzył prywatny warsztat naprawy sprzętu RTV. W 1978 został pozbawiony koncesji na prowadzenie tej działalności ze względu na zaangażowanie opozycyjne. W 1982 przeszedł na rentę inwalidzką, następnie na emeryturę.

Działalność publiczna w PRL

Był członkiem Stronnictwa Demokratycznego, z którego został wykluczony w 1977 po zaangażowaniu się w działalność opozycyjną, kiedy to przyłączył się do zainicjowanej przez KOR głodówki w kościele św. Marcina w Warszawie. Następnie był współtwórcą Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela na Śląsku, w swoim mieszkaniu zorganizował punkt konsultacyjno-informacyjny ROPCiO. 23 lutego 1978 wziął udział w powołaniu pierwszego w Polsce komitetu Wolnych Związków Zawodowych, redagował drugoobiegowy periodyk „Ruch Związkowy”.

Za podjęcie takiej działalności był zatrzymywany, tymczasowo aresztowany. 14 października 1978 został napadnięty przez nieumundurowanych milicjantów, gdy wychodził z Kościoła Świętych Piotra i Pawła w Katowicach^[2]. Pobito go, aresztowano i skazano na karę roku pozbawienia wolności za rzekome pobicie tych funkcjonariuszy. Sprawa została nagłośniona przez organizacje opozycyjne, wywołując zagraniczne protesty. Zwolniono go warunkowo 3 marca 1979^[3].

Kontynuował działalność w podziemnych strukturach WZZ (do 31 sierpnia 1980), następnie przystąpił do „Solidarności”. Był sekretarzem zarządu Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ „S” (do czasu usunięcia z powodu konfliktu z jego przewodniczącym Andrzejem Rozpłochowskim) i członkiem zarządu Regionu Śląsko-Dąbrowskiego. Po wprowadzeniu stanu wojennego internowano go na okres około trzech miesięcy, zwolniony z uwagi na stan zdrowia. W 1983 został na krótko aresztowany po próbie wstawienia tablicy upamiętniającej poległych w trakcie pacyfikacji strajku w kopalni „Wujek”.

Pod koniec lat 80. ponownie włączył się w działalność związkową, wchodząc w skład władz śląsko-dąbrowskiej „Solidarności”. W 1989 został przewodniczącym rady naczelnej Chrześcijańsko-Demokratycznego Stronnictwa Pracy. Bez powodzenia kandydował do Sejmu kontraktowego z rekomendacji tego ugrupowania (w okręgu tym wybory wygrał Adam Michnik z Komitetu Obywatelskiego).

Działalność publiczna w III RP

W 1990 został przewodniczącym lokalnej partii – Górnośląskiej Chrześcijańskiej Demokracji. W wyborach w 1991 jako jej kandydat uzyskał mandat posła na Sejm I kadencji z ramienia Ruchu Autonomii Śląska. Zasiadał w Komisji Handlu i Usług, Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych oraz w Komisji Stosunków Gospodarczych z Zagranicą i Gospodarki Morskiej^[4].

4 czerwca 1992 w trakcie debaty nad odwołaniem popieranego przez niego rządu Jana Olszewskiego oświadczył z mównicy, że prezydent Lech Wałęsa znalazł się na tzw. drugiej liście jako agent SB. Jego wypowiedź wykreślono z oficjalnego stenogramu na wniosek Jana Rokity^[5]. W tym samym roku przystąpił do klubu parlamentarnego Ruchu dla Rzeczypospolitej. W 1993 bezskutecznie ubiegał się o reelekcję z ramienia komitetu wyborczego Porozumienie Centrum-Zjednoczenie Polskie.

W 1998 wystąpił przeciwko planowanemu usunięciu z terenu otoczenia obozu KL Auschwitz, tzw. żwirowiska, krzyża upamiętniającego wizytę Jana Pawła II. Prowadził głodówkę, zainicjował akcję stawiania nowych krzyży^[6]. Z terenu żwirowiska został usunięty w 1999 przez funkcjonariuszy policji po wejściu w życie nowej ustawy o ochronie miejsc pamięci, regulującej m.in. kwestie ich otoczenia^[7]. 27 maja 1999 został zatrzymany pod zarzutem posiadania materiałów wybuchowych^[8]. Na bazie tych wydarzeń powstał film dokumentalny Żwirowisko – ostatnia niedziela w reżyserii Magdaleny Łazarkiewicz^[9].

W 2000 został w pierwszej instancji wyrokiem Sądu Rejonowego w Oświęcimiu skazany na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na dwuletni okres próby i karę grzywny za znieważenie Sejmu RP oraz za znieważanie innych narodów (Niemców i Żydów)^[10].

W 2001 bezskutecznie kandydował do Senatu z ramienia KWW Ruch Obywateli Krzywdzonych przez Władzę^[11].

Opublikował listę „znanych Żydów doprowadzających Polskę do ruiny”, przewodniczył Ruchowi Ratowania Narodu Polskiego^[12]. Współpracował z Leszkiem Bublem, a z listy jego Polskiej Partii Narodowej w 2005 bez powodzenia kandydował do Sejmu^[13]. W 2008 założył Stowarzyszenie Pamięci Polaków Zamordowanych przez Niemców w KL Auschwitz im. św. Maksymiliana Marii Kolbego i stanął na jego czele^[14].

W sierpniu 2010 brał udział w proteście przeciw przeniesieniu do jednego z kościołów krzyża postawionego przez grupę harcerzy przed Pałacem Prezydenckim w Warszawie po katastrofie lotniczej w Smoleńsku z 10 kwietnia 2010^[15].

W wyborach samorządowych w 2010 bez powodzenia ubiegał się o mandat radnego sejmiku śląskiego z listy Narodowego Odrodzenia Polski^[16], a w 2014 z rekomendacji KWW Oburzeni^[17]. W wyborach parlamentarnych w 2011 był kandydatem do Senatu z ramienia Konfederacji Godność i Praworządność^[18] (komitetu wyborczego zorganizowanego z inicjatywy Adama Słomki).

Zmarł 4 grudnia 2014 w Katowicach^[19]. Następnego dnia Sejm uczcił jego pamięć minutą ciszy^[20]. Pochowany na cmentarzu Bonifratrów w Katowicach^[21].

Życie prywatne

W 1953 zawarł związek małżeński z pochodzącą z Mazur Dorotą Janeczko, z którą miał czterech synów i dwie córki. Kazimierz Świtoń był katolikiem^[22].

Odznaczenia

Zarządzeniem prezydenta RP na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego w 1990 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[23]. W 2016 pośmiertnie odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności^[24].

Przypisy

↑ Informacje w BIP IPN. [dostęp 2021-04-25].
↑ Anka Kowalska: Folklor tamtych lat. Warszawa: Biblioteka „Więzi”, 2011.
↑ Jarosław Neja. Śląski casus WZZ. „Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej”. nr 4, s. 8, 2008.
↑ Strona sejmowa posła I kadencji. [dostęp 2010-04-26].
↑ 1992. Noc kopert. wyborcza.pl, 5 czerwca 2007. [dostęp 2010-04-26].
↑ Świtoń Kazimierz, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2022-03-19] .
↑ Żwirowisko przeszło w ręce Muzeum. Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau, 7 kwietnia 2004. [dostęp 2010-08-03].
↑ Świtoń zatrzymany. dziennik.krakow.pl, 28 maja 1999. [dostęp 2010-08-03].
↑ Żwirowisko – ostatnia niedziela w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2010-08-03].
↑ Świtoń jest winny. rp.pl, 13 stycznia 2000. [dostęp 2010-08-03].
↑ Serwis PKW – Wybory 2001. [dostęp 2010-08-26].
↑ Szczerbiec ze swastyką. wprost.pl. [dostęp 2010-04-26].
↑ Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2010-08-26].
↑ Informacje w wyszukiwarce podmiotów w KRS. [dostęp 2023-11-17].
↑ Grzegorz Szymanik: Pałac Prezydencki w ogniu krzyżowym. wyborcza.pl, 4 sierpnia 2010. [dostęp 2011-06-16].
↑ Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2010-10-28].
↑ Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 2014-11-17].
↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2011-09-03].
↑ Kazimierz Świtoń nie żyje. Pogrzeb 8 grudnia. solidarnosc.org.pl, 4 grudnia 2014. [dostęp 2024-06-07].
↑ 81. posiedzenie – Sejm zakończył obrady. sejm.gov.pl, 5 grudnia 2014. [dostęp 2014-12-06].
↑ Informacje w serwisie Grobonet. [dostęp 2021-04-25].
↑ Zmarł Kazimierz Świtoń. wiara.pl, 4 grudnia 2014. [dostęp 2022-08-29].
↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski z dnia 11 listopada 1990 roku. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. nr 4, s. 60, 20 grudnia 1990. [dostęp 2017-10-11].
↑ M.P. z 2017 r. poz. 127.

Bibliografia

Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2010-08-26].

[1] Informacje w BIP IPN. [dostęp 2021-04-25].

[2] Anka Kowalska: Folklor tamtych lat. Warszawa: Biblioteka „Więzi”, 2011.

[3] Jarosław Neja. Śląski casus WZZ. „Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej”. nr 4, s. 8, 2008.

[4] Strona sejmowa posła I kadencji. [dostęp 2010-04-26].

[5] 1992. Noc kopert. wyborcza.pl, 5 czerwca 2007. [dostęp 2010-04-26].

[6] Świtoń Kazimierz, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2022-03-19] .

[PMAB-7] Żwirowisko przeszło w ręce Muzeum. Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau, 7 kwietnia 2004. [dostęp 2010-08-03].

[8] Świtoń zatrzymany. dziennik.krakow.pl, 28 maja 1999. [dostęp 2010-08-03].

[9] Żwirowisko – ostatnia niedziela w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2010-08-03].

[10] Świtoń jest winny. rp.pl, 13 stycznia 2000. [dostęp 2010-08-03].

[11] Serwis PKW – Wybory 2001. [dostęp 2010-08-26].

[12] Szczerbiec ze swastyką. wprost.pl. [dostęp 2010-04-26].

[13] Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2010-08-26].

[14] Informacje w wyszukiwarce podmiotów w KRS. [dostęp 2023-11-17].

[Krzyż-15] Grzegorz Szymanik: Pałac Prezydencki w ogniu krzyżowym. wyborcza.pl, 4 sierpnia 2010. [dostęp 2011-06-16].

[16] Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2010-10-28].

[17] Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 2014-11-17].

[18] Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2011-09-03].

[19] Kazimierz Świtoń nie żyje. Pogrzeb 8 grudnia. solidarnosc.org.pl, 4 grudnia 2014. [dostęp 2024-06-07].

[20] 81. posiedzenie – Sejm zakończył obrady. sejm.gov.pl, 5 grudnia 2014. [dostęp 2014-12-06].

[21] Informacje w serwisie Grobonet. [dostęp 2021-04-25].

[22] Zmarł Kazimierz Świtoń. wiara.pl, 4 grudnia 2014. [dostęp 2022-08-29].

[23] Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski z dnia 11 listopada 1990 roku. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. nr 4, s. 60, 20 grudnia 1990. [dostęp 2017-10-11].

[24] M.P. z 2017 r. poz. 127.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

PROFILPELAJAR.COM

Kazimierz Świtoń

Życiorys

Wykształcenie i działalność zawodowa

Działalność publiczna w PRL

Działalność publiczna w III RP

Życie prywatne

Odznaczenia

Przypisy

Bibliografia

Read other articles:

Tata Steel Chess Tournament 2022

VIe millénaire av. J.-C.

List of United States Supreme Court cases, volume 26

Monsieur Beaucaire (novel)

Kim Il-sung

Avenue C (Manhattan)

Синелобый амазон

Museum Nasional Eugène Delacroix

Estonia in the Eurovision Song Contest 2016

Bautzen

Îles Zaffarines

Шаблон:Мифология

حصار نيقية

Indra Heri

哈萨克斯坦总统

Everything Was Beautiful, and Nothing Hurt (Moby album)

Balai Arkeologi Medan

Ferdinan Edy Sombolinggi

تونة بيضاء

College Street Coffee House