Drużynę The Reds, których trenerem był wówczas Kenny Dalglish, oprócz Barnesa w sezonie 1987/1988 zasilili: John Aldridge, Peter Beardsley oraz Ray Houghton. Barnes w drużynie The Reds zadebiutował 15 sierpnia 1987 roku w wygranym 2:1 meczu ligowym u siebie z Arsenalem Londyn, a w 9. minucie meczu Barnes wraz z Peterem Beardsleyem miał udział w zdobyciu przez Johna Aldridge’a gola na 1:0. Natomiast pierwszego gola dla klubu Barnes zdobył 12 września 1987 roku w wygranym 2:0 meczu u siebie z Oxford United. Już w swoim pierwszym sezonie w klubie – 1987/1988, w którym The Reds nie przegrali przez pierwsze 29 meczów, zdobył mistrzostwo Anglii oraz 15 golami był drugim najlepszym strzelcem klubu w sezonie, tuż Johnem Aldridgem (26 goli). Klub w całym sezonie przegrał tylko 2 mecze ligowe (w tym 2 kwietnia 1988 roku 2:1 na wyjeździe z Nottingham Forest). 13 kwietnia 1988 roku Barnes, John Aldridge, Peter Beardsley oraz Ray Houghton odegrali kluczową rolę w wygranym 5:0 meczu u siebie z Nottingham Forest, określonym przez Toma Finneya jako jeden z najlepszych meczów, jaki kiedykolwiek w życiu widział. Stwierdził również, że nawet w Brazylii nie widział takiego meczu[17][18]. Według niego tacy zawodnicy, jak Barnes, pojawiają się raz w życiu[19]. W tym samym roku wraz z klubowymi kolegami wykonał piosenkę pt. „Anfield Rap” (3. miejsce w UK Singles Chart), wykonaną przed finałem Pucharu Anglii, w którym 14 maja 1988 roku na Stadionie Wembley w Londynie, The Reds niespodziewanie przegrali 0:1 z FC Wimbledon, a 20 sierpnia 1988 roku po wygraniu 2:1 z tym samym klubem, na tym samym stadionie zdobyli Tarczę Wspólnoty1988. Barnes został wybrany do Drużyny Roku First Division według PFA oraz w tym samym roku Barnes został wybrany Piłkarzem roku w Anglii według PFA oraz FWA.
Latem 1988 roku ponownie do klubu przeszedł Ian Rush. Po tragedii na Hillsborough, 15 kwietnia 1989 roku, w której zginęło 96 kibiców The Reds, Barnes uczestniczył w kilku pogrzebach ofiar oraz odwiedzał rannych w szpitalu, rezygnując z udziału w międzypaństwowym turnieju towarzyskim Rous Cup1989[20] oraz z udziału w meczu eliminacyjnym mistrzostw świata 1990 z reprezentacją Albanii (5:0), rozegranego na Stadionie Wembley w Londynie. Klub w sezonie 1988/1989 zdobył Puchar Anglii po wygranej 3:2 po dogrywce z lokalnym rywalem – Evertonem Liverpool w finale rozegranym 20 maja 1989 roku na Stadionie Wembley w Londynie, w którym decydujące gole zdobywał Ian Rush w 92. i 104. minucie po akcjach Barnesa. 26 maja 1989 roku, w decydującym meczu klub przegrał 2:0 u siebie z Arsenalem Londyn, po decydującym golu w Michaela Thomasa w 92. minucie, który 17 sekund wcześniej przejął piłkę po jej utracie przez Barnesa podczas próby przedbryblowania Kevina Richardsona, w wyniku czego The Reds stracili tytuł mistrzowski i musiało zadowolić się wicemistrzostwem Anglii. 12 sierpnia 1989 roku po wygranej 0:1 z Arsenalem Londyn, The Reds po raz drugi z rzędu zdobyło Tarczę Wspólnoty1989.
W sezonie 1990/1991 Barnes w 35 meczach ligowych zdobył 16 goli, a The Reds zdobyło wicemistrzostwo Anglii, po czym Kenny Dalglish zrezygnował z funkcji trenera klubu i został zastąpiony przez Graeme’a Sounessa. Barnes został wybrany do Drużyny Roku First Division według PFA. FC Liverpool po 6 latach ponownie wystąpił w europejskich pucharach, po w 1990 roku zniesieniu zakazu uczestnictwa wszystkich angielskich klubów w rozgrywkach tej rangi po tragedii na Heysel w 1985 roku. Był to zarazem pierwszy sezon Barnesa w tych rozgrywkach od sezonu 1983/1984, kiedy to w barwach FC Watford grał w Pucharze UEFA. W sezonie 1991/1992 z powodu licznych kontuzji rozegrał zaledwie 12 meczów ligowych, w których zdobył 1 gola, a The Reds zakończyli rozgrywki ligowe na 6. miejsce – najniższe miejsce drużyny od dwóch dekad, a także pierwszy raz od 1981 roku bez mistrzostwa lub wicemistrzostwa Anglii. 9 maja 1992 roku The Reds zdobył Puchar Anglii po wygranej 2:0 z AFC Sunderland w finale rozegranym na Stadionie Wembley w Londynie (Barnes nie grał z powodu kontuzji)[22]. Kontuzja wykluczyła również Barnesa z udziału w mistrzostwach Europy 1992 w Szwecji (doznał jej 3 czerwca 1992 roku w Helsinkach podczas meczu towarzyskiego z reprezentacją Finlandii (2:1), w wyniku której w 12. minucie został zastąpiony przez Paula Mersona[23]). Kontuzja trwała 5 miesięcy, po czym już nigdy nie odzyskał ogromnej szybkości, która była kluczowym elementem gry Barnesa oraz już nigdy nie wrócił do wysokiej formy, jaką prezentował przez ostatnie lata[24].
Barnes oraz kilku starszych zawodników The Reds nie miało najlepszych relacji z trenerem Graeme Sounessem, który szybko narzucał swoje nowe metody szkoleniowe (twarda dyscyplina, zwiększona presja podczas treningu), co nie podobało się starszym zawodnikom[25]. Barnes musiał nawet kiedyś przeprosić trenera The Reds po udzieleniu wywiadu, w którym krytykował jego taktykę przed jednym z ważnym meczów[26]. Według młodego wówczas zawodnika The Reds – Robbiego Fowlera, trener The Reds czuł, że Barnes najlepsze lata ma już za sobą, jednak zdaniem młodego wówczas zawodnika wciąż był jednym z najlepszych zawodników klubu, stanowiący o jego sile[27]. Według Graeme’a Sounessa Barnes z powodu kontuzji przejął rolę „mniej wymagającego” środkowego pomocnika, w przeciwieństwie do skrzydłowego strzelającego gole, jednak pomimo skutków kontuzji nadal był uważany za jednego z najlepszych zawodników w klubie i w Anglii, a także to, że zachował swoją jakość na piłce, dobrze ją wykorzystując i rzadko tracąc jej posiadanie[25]. Innego zawodnik The Reds – Mark Walters, który grał pod wodzą Graeme’a Sounessa w szkockimGlasgow Rangers, został sprowadzony do drużyny The Reds jako dubler Barnesa, jednak nie zdołał go zastąpić.
Zdaniem debiutującego w styczniu 1997 roku w pierwszej drużynie The RedsJamiego Carraghera, 33-letni wówczas Barnes, mimo iż, najlepsze lata miał już za sobą, nadal był najlepszym zawodnikiem klubu: „Technicznie rzecz biorąc, jest najlepszym zawodnikiem, z jakim kiedykolwiek trenowałem lub grałem, był świetny na obie stopy, obie były dokładnie takie same. Powiedziałbym, że jest najlepszym zawodnikiem, z jakim kiedykolwiek grałem (w tym Torres, Fowler, Owen). Barnes nigdy nie oddawał swoich strzałów – po prostu trafiali w róg. Rozmawiasz z zawodnikami z tej wspaniałej drużyny FC Liverpoolu i pytasz ich, kto był najlepszym piłkarzem, z którym grali i wszyscy mówią, że John Barnes” – skomentował[31].
13 sierpnia 1997 roku, po 10 latach spędzonych w klubie, w którym rozegrał 407 meczów, w których zdobył 108 goli, a także zdobył wszystkie krajowe trofea, odszedł z klubu na zasadzie wolnego transferu. Następcą Barnesa został Paul Ince, który przybył wówczas z włoskiegoInteru Mediolan[32].
Dalsza kariera
John Barnes po odejściu z FC Liverpoolu dostał ofertę transferu od trenera West Ham United – Harry’ego Redknappa. Barnes zgodził się dołączyć do drużyny Młotów, ale kiedy w ostatniej chwili zadzwonił do niego trener Newcastle United, były klubowy kolega i trener z FC Liverpoolu – Kenny Dalglish, zmienił zdanie i postanowił przejść do drużyny Srok, w której grał głównie z przodu oraz zastępował jej najlepszego zawodnika – Alana Shearera, który był kontuzjowany przez większość sezonu 1997/1998, w którym Barnes z 6 golami był najlepszym strzelcem drużyny Srok, która rozgrywki ligowe zakończyła na 13. miejscu, na co wpływ miała nieobecność Alana Shearera, a także odejście z klubu przed sezonem Petera Beardsleya oraz Les Ferdinanda, natomiast były kolega Barnesa z FC Liverpoolu – Ian Rush oraz Stuart Pearce już prezentowali formy, jaką mieli za najlepszych czasów. Stuart Pearce potem wyznał w swojej autobiografii pt. „Psycho”, iż czuł, że Barnes miał nadwagę przed dołączeniem do drużyny Srok, że on, jak i Ian Rush mieli mniejsze pragnienie sukcesu na tym etapie kariery, gdyż wygrali wszystko, co miało być ich przewagą[33]. W tym samym sezonie Sroki dotarły do finału Pucharu Anglii, w którym 16 maja 1998 roku na Stadionie Wembley w Londynie, przegrały 2:0 z Arsenalem Londyn (4. finał Barnesa w karierze).
Na początku sezonu 1998/1999 po zwolnieniu Kenny’ego Dalglisha z funkcji trenera klubu, nowym trenerem klubu został słynny holenderskipiłkarz – Ruud Gullit, który Barnesa i innych zawodników z czasów Kenny’ego Dalglisha i Kevina Keegana, takich jak m.in.: Rob Lee, Stuart Pearce odsunął od pierwszego składu drużyny Srok, tym Barnes przez kilka miesięcy grał w drużynie rezerw klubu. Ruud Gullit przyznał, iż Barnes był doskonały w treningu, że nie stracił swojej jakości oraz miał dobre tempo, jednak on wolał mieć własnych zawodników. Barnes i Gullit współpracowali ze sobą w zespole komentatorskim w telewizji ITV podczas mistrzostw świata 1998 we Francji, a w latach 80. i 90. rozegrali między sobą wiele międzynarodowych meczów, jednak nigdy nie byli przyjaciółmi. Mimo otrzymania zimą 1998 roku Orderu Imperium Brytyjskiego od królowej Wielkiej Brytanii – Elżbiety II, Barnes czuł, że w drużynie Srok jest już skreślony[32], w związku z czym 10 lutego 1999 roku odszedł z klubu, który w sezonie 1998/1999 dotarł do finału Pucharu Anglii, w którym 22 maja 1999 roku na Stadionie Wembley w Londynie, przegrał 2:0 z Manchesterem United. Łącznie w klubie rozegrał 27 meczów ligowych, w których zdobył 6 goli.
Następnym klubem w karierze Barnesa był ówczesny beniaminekPremier League – Charlton Athletic, do którego przeszedł na zasadzie wolnego transferu. Debiut w klubie zaliczył 13 lutego 1999 roku w wygranym 1:0 meczu u siebie z FC Liverpooleem. Łącznie w sezonie 1998/1999 rozegrał 12 meczów (w większości wychodząc z ławki rezerwowych), a klub zajmując 18. miejsce w rozgrywkach ligowych spadł do Division One, a Barnes po sezonie ogłosił zakończenie kariery, mimo iż potem jako trener szkockiegoCelticu Glasgow zarejestrował siebie jako zawodnika na sezon 1999/2000, to nie rozegrał w barwach tego klubu żadnego meczu.
Dopiero po turnieju w Meksyku otrzymał brytyjskipaszport. W 2008 roku powiedział na ten temat: „Nawet nie wiem, czy angielskie FA nie wiedziało, że się tam nie urodziłem i tam się nie wychowałem… może grałem (dla Anglii) nielegalnie, prawda?”[35].
3 czerwca 1992 roku w Helsinkach podczas meczu towarzyskiego z reprezentacją Finlandii (2:1) doznał kontuzji, w wyniku której w 12. minucie został zastąpiony przez Paula Mersona[23], a także wykluczyła go z udziału w mistrzostwach Europy 1992 w Szwecji. Kontuzja trwała 5 miesięcy, po czym już nigdy nie odzyskał ogromnej szybkości, która była kluczowym elementem gry Barnesa oraz już nigdy nie wrócił do wysokiej formy, jaką prezentował przez ostatnie lata[24].
W 1994 roku selekcjoner reprezentacji Anglii – Terry Venables ponownie powołał Barnesa do drużyny Synów Albionu i dzięki dobrej formie znalazł się w szerokiej kadrze na mistrzostwa Europy 1996 w Anglii, jednak w ostatecznym składzie na ten turniej się nie znalazł.
Świetna forma w klubie, zazwyczaj nie znajdywała odzwierciedlenia w reprezentacji Anglii. Bobby Robson opisał przypadek Barnesa jako „największą zagadkę” w jego karierze. W swojej książce pt. „Against All Odds” (1990), opisując swoją Drużynę Marzeń, umieścił Barnesa na ławce oraz był zdumiony jego brakiem konsekwencji. Opisał jako zawodnika „najwyższego kalibru”, jednak czasami nie był w stanie sięgnąć po ten dodatek, gdy on lub kapitanSynów Albionu – Bryan Robson krzyczeli na niego, aby zabrał więcej graczy[32]. Wkrótce Barnes wyznał, iż czuł, że system angielski był „sztywny”, skupiając się na szybkości, agresji i ataku przez środek, a nie cierpliwej, podającej grze. Powiedział również, że może otrzymać piłkę zaledwie sześć lub siedem razy w meczu, podczas gdy w FC Liverpoolu może otrzymać ją więcej niż dwadzieścia razy, i miał więcej swobody za kadencji Kenny’ego Dalglisha, który nie prosił go, aby cały czas pozostawał na lewym skrzydle. Anglia również miała wtedy zupełnie inny system niż The Reds, który był znacznie bardziej swobodny, a później powiedział, że aby wydobyć z niego to, co najlepsze, potrzebowaliby systemu podobnego do tego stosowanego przez Kenny’ego Dalglisha. Cytował także Glenna Hoddle’a i Chrisa Waddle’a jako zawodników, u których czuł, że Anglia nie jest w stanie wydobyć z tego wszystkiego, co najlepsze[32]. Gazety sugerowały, że słabe występy w reprezentacji Anglii były wynikiem dyscypliny wychowawczej na Jamajce w rodzinie wojskowej oraz pogłosek o pobiciu przez rodziców jako dziecka[32].
W 1999 roku Tony Adams umieścił Barnesa w swojej Drużynie Marzeń Reprezentacji Anglii w swojej książce pt. Addicted, powołując się na to, że Barnes „umiał podawać, poruszać się, dryblować, miał ruch w stylu brazylijskim… czego chcieć więcej?” Poparł również pogląd Barnesa, że Anglia czasami używała sztywnych systemów[43].
W lutym 2009 roku w wywiadzie z telewizją Sky Sports wyznał, że chciałby wrócić do renowania klubu, jeśli nadarzy się taka okazja[46]. W maju 2009 roku doniesiono, że Barnes skontaktował się z klubem League Two – Port Vale, gdzie miałby zastąpić Deana Glovera. Ostatecznie nie doszło do porozumienia w sprawie zatrudnienia Barnesa w klubie, jednak 14 czerwca 2009 roku Barnes potwierdził, że ma zostać trenerem w innym klubie League Two – Tranmere Rovers.
Tranmere Rovers
15 czerwca 2009 roku Barnes został oficjalnie ogłoszony trenerem Tranmere Rovers, a jego asystentem został Jason McAteer[47]. Klub pod wodzą Barnesa wygrał tylko 3 z 12 meczów, a Barnes został zwolniony 6 października 2009 roku, po przegranej 30 września 2009 roku 5:0 z FC Millwall[48]. Kilka dni później klub ogłosił swoją upadłość, argumentując tę decyzję sprawami technicznymi: „Kwestia upadłości to nadzór podatkowy, którym się zajmujemy”[49][50], a twierdzenia Barnesa na ten temat okazały się prawdziwe i tym samym jego nakaz bankructwa został zniesiony[51].
Rapowa część piosenki pt. „World in Motion” jest najbardziej zapamiętaną częścią oryginalnej piosenki, stając się samodzielną ikoną angielskiej kultury futbolowej, znaną kolejnym pokoleniom angielskich fanów piłki nożnej, którzy nie urodzili się przed 1990 rokiem[57].
W 2001 roku wystąpił w programie pt. „This Is Your Life”, którego prowadzącym był wówczas Michael Aspel[58].
W październiku 2007 roku wziął udział w 5. edycji programu pt. „Strictly Come Dancing” (Taniec z gwiazdami), w którym jego partnerką taneczną była Nicole Cutler. Zakończyli swój udział na 7. miejscu. Barnes był także pierwszym męskim celebrytą, który otrzymał od jurorów programu maksymalną notę (10 punktów) za wykonanie salsy.
W 2007 roku, po 7 latach przerwy wrócił do piłki nożnej. Prowadził na Karaibach warsztaty trenerskie dla młodych zawodników, z możliwością dołączenia przez nich po ich zakończeniu do klubu Premier League – AFC Sunderland[65].
W 1987 roku po podpisaniu kontraktu z FC Liverpooleem Barnes był drugim czarnoskórym zawodnikiem w historii klubu, po Howardzie Gayle, który zagrał w 5 meczach klubu, w których zdobył 1 gola na początku lat 80. oraz często był narażony na nadużycia na tle rasowym ze strony kibiców, a nawet zawodników z drużyn przeciwnych. Barnes podczas jednego ze swoich pierwszych meczów w klubie nie został obsłużony przez właścicielkę klubowej kawiarni, a ten zażartował na ten temat, pytając beztrosko: „Czy to dlatego, że Jestem czarny?”[32]. Powiedział również, że kibice The Reds napisali do niego list z prośbą o niedołączanie się do ich klubu.
Barnes był również maltretowany z powodu koloru skóry zarówno przez klubowych kolegów, jak i zawodników drużyn przeciwnych. Barnes nawet donosił, iż podsłuchiwał swoich klubowych kolegów, którzy wygłaszali swoje uwagi dotyczące czarnoskórych zawodników drużyn przeciwnych. Barnes był również maltretowany przez kibiców Evertonu Liverpool podczas derbów Merseyside na Anfield Road, a ówczesny prezes The Toffees – Philip Carter wyparł się tych kibiców, nazywając ich „szumowinami”, a podczas jednego z takich meczów na Goodison Park zrobiono mu zdjęcie, jak po pierwszej połowie wrzucono w jego kierunku banana[67]. Podobnych przypadków doświadczał grając jeszcze w barwach FC Watford.
Życie prywatne
John Barnes z pierwszą żoną Suzy ma dwóch synów: Jamiego i Jordana oraz dwie córki: Jemmę i Jasmine. Natomiast z drugą żoną Andreą ma dwie córki: Isabellę i Tię oraz syna Alexandra.
Przypisy
↑ abcJohn Barnes w bazie Barry Hugman’s Footballers (ang.).
