Młodsza siostra aktorki Olivii de Havilland. Wraz z siostrą zrealizowała marzenie matki, która przed wyjściem za mąż sama chciała zostać aktorką. Trudne relacje sióstr stały się legendą Hollywood. W dzieciństwie Joan nie cieszyła się dobrym zdrowiem, m.in. z tego względu rodzina osiadła w Kalifornii. Kształciła się częściowo w Tokio (po rozwodzie rodziców).
Po powrocie do USA przyłączyła się do grupy teatralnej w San Jose, z którą współpracowała już Olivia. Osiadła w Los Angeles i rozpoczęła karierę w branży filmowej pod nazwiskiem Joan Burfiels dla odróżnienia od starszej siostry. Debiutowała w 1935 w filmie No More Ladies. Nie odniosła sukcesu i przez dłuższy czas pozostawała bez propozycji filmowych. W 1937 przyjęła nowy pseudonim Joan Fontaine, zagrała w kilku filmach, m.in. You Can't Beat Love, Dziesięć lat życia, Kobiety, Gunga Din. Role te zostały dużo lepiej przyjęte.
W 1940 została po raz pierwszy nominowana do Oscara za Rebekę (w reżyserii Hitchcocka), przegrała jednak rywalizację o statuetkę z Ginger Rogers. Rok później zdobyła nagrodę za Podejrzenie (Suspicion, grała u boku Cary'ego Granta). Ponownie była nominowana w 1944 za film Wierna nimfa.
W późniejszych latach pracowała przede wszystkim dla telewizji i teatru (m.in. Broadwayu). Ostatnim filmem Fontaine był The Witches (1966). Została wyróżniona gwiazdą w Alei Gwiazd w Los Angeles.
Była czterokrotnie zamężna[1][2]. Miała jedną biologiczną córkę Deborah (ur. 1948)[3] i drugą adoptowaną, pochodzącą z Peru, Martitę (ur. 1946)[4].
Zmarła 15 grudnia 2013 w swoim domu w Carmel-by-the-Sea[2]. Miała 96 lat[1].
Filmografia
Filmy fabularne
1935: No More Ladies jako Caroline Rumsey
1937: A Million to One jako Joan Stevens
1937: Music for Madame jako Jean Clemens
1937: Kłopoty małej pani (A Damsel in Distress) jako lady Alyce Marshmorton
1937: The Man Who Found Himself jako pielęgniarka Doris King
1937: You Can't Beat Love jako Trudy Olson
1937: Dziesięć lat życia (Quality Street) jako Charlotte Parratt (niewymieniona w czołówce)
