Urodziła się w Paryżu, a dorastała w okolicach Orleanu w departamencie Loiret[1][2]. Jej rodzice to aktorzy oraz nauczyciele teatralni, matka Niseema Theillaud pochodzenia kabylskiego[3], ojciec Jean-Claude Cotillard to były mim i reżyser teatralny pochodzenia bretońskiego nagrodzony w 2006 nagrodą Molièra[4]. Cotillard ma dwóch młodszych braci bliźniaków, Quentina pisarza i Guillaume’a rzeźbiarza[5]. Debiutowała na scenie jeszcze w dzieciństwie występując w jednej ze sztuk swojego ojca[6]. Ukończyła Konserwatorium teatralne w Orleanie[7].
Kariera
1993–2006: Francja i przełom międzynarodowy
Marion Cotillard z sesji zdjęciowej z 1999 roku
Po epizodach w spektaklach teatralnych Cotillard zdobyła mając 17 lat drobną rolę epizodyczną w jęz. angielskim w serialu Nieśmiertelny[8]; w kolejnym, 1994 roku, swoją pierwszą rolę w filmie fabularnym, a w 1996 kolejne trzy role filmowe. Szeroką rozpoznawalność przyniósł jej występ jako Lilly w kasowym hicie francuskiego kina, komedii Taxi (1998) w reżyserii Gérarda Pirèsa. Za rolę tę nominowana została do nagrody Cezara dla najbardziej obiecującej aktorki. Wystąpiła również w dwóch sequelach filmu (Taxi 2 z 2000 i Taxi 3 z 2003). Autorem scenariusza i producentem tych filmów był Luc Besson.
W 2005 roku Cotillard zagrała w melodramacie Kawalkada Steve’a Suissa, jako Alizée. Wystąpiła również w dramacie religijnym MariaAbela Ferrary u boku Foresta Whitakera i Juliette Binoche. Następną pojawiła się w podwójnej roli w obrazie Czarna skrzynka Richarda Berry’ego. Wystąpiła też w trzech innych filmach.
Rok 2006 przyniósł aktorce rolę w filmie Ridleya ScottaDobry rok, w którym zagrała postać Fanny Chenal, właścicielki niewielkiej kawiarni w małej miejscowości w Prowansji. W filmie tym wystąpiła u boku takich aktorów jak Russell Crowe czy Abbie Cornish. Znalazła się też m.in. w obsadzie komedii Dikkenek posiadającej we Francji i Belgii status filmu kultowego[9][10].
2007–2010: Niczego nie żałuję – Edith Piaf i uznanie międzynarodowe
Cotillard wybrana została do roli Édith Piaf w biograficznym filmie Niczego nie żałuję – Edith Piaf Oliviera Dahana, zanim jeszcze reżyser się z nią spotkał. Powiedział on, że zauważył podobieństwo w jej oczach do oczu Piaf. Obraz był jednym z najbardziej oczekiwanych filmów w 2007 roku we Francji. Jej rola była powszechnie chwalona, wybitny reżyser teatralny Trevor Nunn określił ją jako „jedną z najwybitniejszych kreacji w historii filmu”.
Za swoją kreację Cotillard została nagrodzona m.in. Oscarem, Złotym Globem, nagrodą BAFTA i Cezarem. Jest pierwszym i jak dotąd jedynym laureatem Oscara za występ w języku francuskim. Jest pierwszą aktorką, która otrzymała nagrodę za rolę nieanglojęzyczną od 1961 roku kiedy to otrzymała ją Sophia Loren za film Matka i córka. Jest drugą francuską laureatką Oscara po Simone Signoret, która nagrodę otrzymała za film Miejsce na górze (1959). W swoim przemówieniu podczas odbierania nagrody Cotillard podziękowała „życiu i miłości”. Dzień po gali Oscarów otrzymała gratulacje i pochwałę od ówczesnego prezydenta FrancjiNicolasa Sarkozy’ego, który w specjalnym oświadczeniu napisał: „Pragnę przekazać moje gorące gratulacje dla Marion Cotillard, która właśnie otrzymała Oscara dla najlepszej aktorki za mistrzowską interpretację Édith Piaf. [Aktorka] zaprezentowała ją z niepokojącym realizmem, emocją i pasją. Jej interpretacja powołuje do życia opowieść o kobiecie, która dała piosence francuskiej uznanie i autentyczność”.
Cotillard jest pierwszą aktorką, która zdobyła Złoty Glob za rolę w obcym języku od 1972, kiedy Liv Ullmann odebrała nagrodę za film Emigranci. Jako pierwsza francuska aktorka odebrała nagrodę BAFTA dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej od czasu nagrodzenia Stéphane Audran w 1973 roku. Otrzymała również ojczystego Cezara, jako pierwsza kobieta i druga osoba (po Adrienie Brodym za Pianistę (2002)) nagrodzona zarówno Oscarem, jak i Cezarem za tę samą rolę. Cotillard zdobyła także za swoją rolę nagrodę Złotego Lwa Czeskiego.
W czerwcu 2008 aktorkę zaproszono do członkostwa w amerykańskiej Akademii Filmowej.
Marion Cotillard uczestniczy w kampaniach na rzecz ochrony środowiska. Jest rzecznikiem Greenpeace. Pozwoliła na wykorzystanie swojego mieszkania do testowania produktów. W 2005 roku przyczyniła się do wydania charytatywnej książki Dessins pour le climat (Rysunki dla Klimatu) zawierającej rysunki publikowane przez organizację, a w 2010 odwiedziła tropikalne lasy deszczowe w Kongo zagrożone komercyjną wycinką[11].
W 2009 aktorka została twarzą kampanii Diora „Lady Dior” i pojawiła się w reklamie filmowej jako fikcyjna postać stworzona przez Johna Galliano. Wynikiem tej kampanii była również współpraca ze szkocką grupą indierockowąFranz Ferdinand, z którą Cotillard nagrała piosenkę zatytułowaną „The Eyes of Mars”. W tym samym roku pojawiła się również na okładce listopadowego wydania magazynu Vogue wraz z innymi gwiazdami musicalu Dziewięć. W 2010 wystąpiła jako twarz marki w kolejnej reklamie reżyserowanej przez Davida Lyncha.
Życie prywatne
W 2007 roku aktorka zaczęła się spotykać z reżyserem i aktorem Guillaume Canetem. Ich pierwsze dziecko, syn Marcel, urodził się w maju 2011. W 2017 para doczekała się drugiego dziecka, córki Louise[12].
↑LanieL.GoodmanLanieL., The Divine Marion Cotillard, „Wall Street Journal”, 18 października 2012, ISSN0099-9660 [dostęp 2021-02-03](ang.). Brak numerów stron w czasopiśmie
.jpg)
_3.jpg)
.jpg)
