Twórca weneckiej szkoły kolorystycznej, najwybitniejszy z malarskiej rodziny Bellinich. Kształcił się u ojca i u swego szwagra A. Mantegni. Malował głównie obrazy religijne i portrety. Znane są jego Madonny, przeznaczone do domów prywatnych. Tworzył głównie wielkie obrazy ołtarzowe (Opłakiwanie, 1470) i mniejsze kompozycje religijne (Chrystus na Górze Oliwnej) i alegoryczne, portrety dożów weneckich (Portret doży Leonardo Loredan i Giovanniego Mocenigo) odznaczające się lirycznym nastrojem (motywy muzyczne) i walorami kolorystycznymi. Głównie znany jako autor licznych przedstawień Madonny z Dzieciątkiem (Madonna Frizioni, Madonna degli Albarelli) naśladowane przez innych malarzy. Utrwalił typ Madonny tronującej oraz, oparty na zasadzie renesansowej symetrii, typ Sacra Conversatione (obrazy ołtarzowe w kościołach Santa Maria Gloriosa dei Frari 1488 i San Zaccaria 1505 – w Wenecji), także obrazy o tematyce świeckiej (Kobieta z lustrem), sceny mitologiczne i alegoryczne (Uczta bogów, Alegoria).
Jego dzieła odznaczają się niezwykłym kolorytem, mistrzowskim operowaniem barwą i światłem. Wielkie kompozycje Belliniego są malowane na tle krajobrazu, z efektami światła słonecznego i ze znawstwem perspektywy. Uczniami Belliniego byli Giorgione, Tycjan i inni wybitni malarze weneccy tego okresu np. Palma il Vecchio.
